Επιχείρηση Plissken 2η μέρα: Χορεύουμε ακόμα

Το Plissken Festival έκλεισε γιορταστικά στην Τεχνόπολη.

Των Κωνσταντίνου Βρεττού και Δημήτρη Κανελλόπουλου

Φωτογραφίες: Πηνελόπη Μαμάη

Και είχε και περισσότερο κόσμο -η δεύτερη μέρα- σε σχέση με την πρεμιέρα. Προφανώς οι καλλιτέχνες και τα συγκροτήματα εδώ έμοιαζαν (ίσως και να ήταν) πιο ενδιαφέροντα για το ελληνικό κοινό.

Την παράσταση έκλεψε ο Slowthai, ο Εγγλέζος ράπερ, από τους κορυφαίους του grime ήχου. Και μάλλον πρέπει να ήταν ο καλύτερος του διημέρου, αν κρίνουμε και από την ανταπόκριση. Μία ώρα έπαιξε (μαζί με τον dj του) και ξεσήκωσε το κοινό που τον γνώριζε πολύ καλά. Αγαπημένη στιγμή το 45 Smoke, ενώ το set έκλεισε με το αστείο Barbie Girl σε στυλ πάρτι. Κάποια στιγμή ο Slowthai ζήτησε από το κοινό να ανέβει κάποιος μαζί του στη σκηνή ώστε να ραπάρουν από κοινού, το τόλμησε ο Μάριος και ήταν, μπορούμε να πούμε, άξιος πρεσβευτής μας.

 

 

Νωρίτερα στην κεντρική σκηνή ανέβηκε ο Yves Tumo στην πιο extreme εμφάνιση του φεστιβάλ με experimental σκληρούς ήχους, στα όρια του industrial. Οχι κάτι το σπουδαίο μουσικά αλλά το σχετικά ασυνήθιστο θέαμα στη σκηνή σε τραβούσε και σε κράταγε.

 

 

Την ίδια ώρα στην σκοτεινή Republic σκηνή έπαιζε ο Ofili, o πιο μεγάλος αδελφός από τους Αντετοκούνμπο, ο Φράνσις. Αφρικάνικο hip hop σε μία γεμάτη αίθουσα και οι ελπίδες μας να έρθει και ο Γιάννης αποδείχθηκαν φρούδες. Είναι στην Αθήνα αυτό το διάστημα και μάλιστα ξεκίνησε προπονήσεις χθες, αλλά στο live δεν εμφανίστηκε. Περίεργο.

 

 

Ακόμα πιο νωρίς, στις 8, οι Αυστραλοί Tropical Fuck Storm έπαιξαν συγκλονιστικά στο Tunnel με τον ήχο τόσο δυνατά που πολλοί θα βγήκαμε από εκεί μέσα με προβλήματα ακοής. Χρειαζόταν ωστόσο να είναι η ένταση στο maximum ώστε να νιώσουμε ολοκληρωτικά το άγριο punk-rock παίξιμό τους.

 

 

Η μουσική παλέτα του Bonobo (κατά κόσμον Simon Green) έχει διάφορα χρώματα και όλα μαζί δημιουργούν αυτό το ηλεκτρονικό, downtempo αποτέλεσμα, με στοιχεία τζαζ, το οποίο πολλοί αποκαλούν τριπ χοπ. Τα μουσικά είδη είναι άπειρα, οπότε μικρή σημασία έχει αυτό. Τα όργανα που συνόδευαν τον Βρετανό παραγωγό απογείωσαν τους ήδη ονειρικούς του ήχους, που όλοι όσοι τον ακούμε έχουμε χρησιμοποιήσει σε μια δύσκολη φάση μας. Ο κόσμος χόρευε με τα μάτια κλειστά και αφέθηκε πλήρως στις ορέξεις του Bonobo, σε ένα live που άνετα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν session ψυχοθεραπείας. Η μουσική, άλλωστε, θεραπεύει, όλοι το ξέρουν αυτό. 

 

Ο καταπληκτικός Bonobo και οι downtempo του ήχοι του άνοιξαν τον δρόμο προς τα σκοτάδια μας και μας παρέδωσαν σχεδόν συστημένους προς το Τunnel, σε αναζήτησή φωτός. 15 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα, ο French79 μας πήρε από το χέρι και μας έδειξε τον δρόμο. Χρησιμοποιώντας ηλεκτρονικούς ήχους συνδέθηκε με τα σώματα σχεδόν 400 ανθρώπων οι οποίοι είχαν πλήρως αφεθεί στον εκ Γαλλίας ορμώμενο μουσικό και δεν χρειάστηκε ούτε λεπτό παραπάνω από μια ώρα για να εκτονωθούμε. Ο Simon Henner (όπως είναι το πραγματικό του όνομα) έκανε την παραδοσιακή έξοδο από τη σκηνή χωρίς να έχει παίξει το μεγαλύτερο hit του (Diamond Veins), με το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου να μην «ψαρώνει» και να παραμένει στη θέση του. Εκείνοι οι λίγοι που δεν γνώριζαν τι ακολουθεί και πήραν το δρόμο προς την έξοδο, είχαν την ατυχία να μην ακούσουν το καλύτερο κομμάτι. Όσο καλά κι αν χορεύεις από το δωμάτιο σου, τίποτα δεν συγκρίνεται με την σύμπνοια στο Live όταν μοιράζεσαι την ίδια ενέργεια με άγνωστο κόσμο. Όταν σε συνδέει η μουσική, δεν είσαι τόσο άγνωστος τελικά.

 

 

Αποχαιρετήσαμε το φεστιβάλ με τα καλύτερα και πιο έντονα συναισθήματα. Επιτέλους. Ραντεβού ξανά το 2023.