Πανδαιμόνιο για τους Dropkick Murphys στο ΟΑΚΑ

Και όχι μόνο γι' αυτούς, υπήρχαν και άλλοι, όπως οι Villagers of Ioannina City, οι Rumjacks και οι Fundracar.

Του Αρη Κατωπόδη

Φωτογραφίες: Γιώργος Σαλαμούρας

Απ τις αρχές του έτους και εν όψει του πρώτου εξ ολοκλήρου απαλλαγμένου από υγειονομικούς περιορισμούς συναυλιακού καλοκαιριού, οι ανακοινώσεις των φεστιβάλ έχουν καλλιεργήσει υψηλές προσδοκίες. Σε αυτό το κλίμα, λοιπόν, το AthensRocks στη δεύτερη χρονιά διεξαγωγής του, έκανε πρεμιέρα με ένα φαινομενικά ανομοιογενές line-up, το οποίο όμως έδειχνε σίγουρη συνταγή για μια άκρως εορταστική συναυλιακή εμπειρία.

Δευτέρα, του Αγίου Πνεύματος λοιπόν και παρά τον καύσωνα η αλάνα του ΟΑΚΑ ξεκίνησε να γεμίζει από νωρίς. Ο χώρος ήταν ιδανικός τηρουμένων των αναλογιών της προσέλευσης και η οργάνωση ικανοποιητικότατη.

Το «άνοιγμα» ανέλαβαν οι Fundracar. Το psych reggae συγκρότημα απ' την Αθήνα, ανέβηκε στη σκηνή γύρω στις 17:30, με τους μέχρι εκείνη την ώρα παρευρισκομένους να δείχνουν με το «καλημέρα» τη διάθεση τους για ένα συναυλιακό πάρτι, από αυτά που δύο καλοκαίρια τώρα, μας στέρησε η πανδημία. Λίγο ο ήλιος και η ζέστη, λίγο ο χορός υπό το καλοκαιρινό space και ελαφρώς κάφρικο ύφος της μουσικής τους, είχες πρόσκαιρα την εντύπωση ότι δεν βρίσκεσαι πια στην πρωτεύουσα. Δεν έλειψαν τα sing alongs στα πολυαγαπημένα «Γκόμενες Φάνκυ», «Obi-wan Kenobi», «Λέσι» κλπ. Για το τέλος φύλαξαν το σπιντάτο και με punk στοιχεία «Νόμιμη φούντα» προετοιμάζοντας το έδαφος για το τι θα ακολουθούσε.

Σειρά είχαν οι Rumjacks. Είχα μεγάλη «αγωνία» για το συγκεκριμένο live καθώς τους έβλεπα πρώτη φορά μετά την απομάκρυνση του επί 12 χρόνια frontman τους Frankie MacLaughlin και την αντικατάσταση του από τον φρέσκο Mike Rivkees. Οι Αυστραλοί celtic punks με κάθε τους επίσκεψη στη χώρα μας επανέρχονται δριμύτεροι. Γεμάτοι ενέργεια, όρμησαν στη σκηνή με το Kirkintilloch. Το κοινό είχε αρχίσει να ζεσταίνεται για τα καλά με τα 2 επόμενα κομμάτια, Bounding Main και Bloodsoaked in chorus από το τελευταίο τους άλμπουμ Brass of Gold, αλλά η πραγματική έκρηξη ήρθε με το all time classic τους «A fistful O' roses». Ακολούθησε το ανατριχιαστικό My time again περνώντας έτσι στον προτελευταίο και αγαπημένο μου δίσκο «Hestia», στον οποίο δόθηκε και περισσότερη βαρύτητα κατά τη διάρκεια του set. Αξία αναφοράς τα «Through these iron sights», «Hestia», «Light in my shadow». Πλέον η φάση έχει εξελιχθεί σε ένα κελτικό πανηγύρι. Τα καπνογόνα ανάβουν, ο χορός ολοένα και δυναμώνει και η ένταση της φωνής του κοινού ανεβαίνει. Ενδιάμεσα στο καινούριο υλικό βρίσκεται χώρος για τα «Saints preserve us» και «The Black Matilda». Καθ' όλη την διάρκεια του set δεν έχαναν την ευκαιρία να προαναγγείλουν τους Dropkick Murphys αλλά και να πλέκουν το εγκώμιο του ελληνικού κοινού. Επιλέγουν να μας αποχαιρετήσουν με δύο δυνατά τους «χαρτιά», τα Pot and Kettle και Irish Pub song, αφήνοντας μας χορτάτους και ικανοποιημένους.

 

Afroditi Zaggana (facebook AthensRock)

Η σκυτάλη περνάει πλέον στους Villagers of Ioannina City. Για να είμαι ειλικρινής δεν είναι απ τα γκρουπ που προτιμώ. Παρόλα αυτά η είσοδος τους με το Age of Aquarius καταφέρνει αμέσως να δημιουργήσει μια ονειρική ατμόσφαιρα. Με τον ήλιο να πέφτει στα αριστερά της σκηνής και το φεγγάρι να ξεπροβάλει σιγά σιγά από την αψίδα του ΟΑΚΑ Και με το ομώνυμο άλμπουμ το οποίο έπαιξαν σχεδόν ολόκληρο. Το κοινό, ξέροντας σε μεγάλη πλειοψηφία τα κομμάτια, τους πλαισίωνε τραγουδώντας καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας τους. Χαρακτηριστικά τα Dance of night, Father Sun, Millennium Blues και For the Innocent, στα οποία ο prog ήχος συναντούσε τα πνευστά της folk της Ηπείρου, παρασύροντάς μας όλους σε αυτό το ταξίδι, το οποίο αν μη τι άλλο είχε ροή και κουβαλούσε τις ιστορίες των καιρών που ζούμε. Με τον ήλιο να έχει πλέον δύσει και οδεύοντας προς το τέλος του set κράτησαν την «Αγία Τριάδα» των ελληνικών διασκευών τους, «Τι κακό», «Ζβαρα», «Καρακολια», με τον υπαίθριο χώρο του ΟΑΚΑ να παίρνει φωτιά και τους ίδιους να παραδίδουν στους headliners ένα καλά «ζεσταμένο» κοινό.

Η ώρα ήταν περίπου 21:20 και η αγωνία χτυπούσε κόκκινο. Κάπου τότε ξεκίνησε να αντηχεί στην αλάνα το θρυλικό Foggy Dew σηματοδοτώντας την επικείμενη είσοδο των Dropkick Murphys. Επίσης με νέα ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά στο ενεργητικό τους, αλλά κατά ένας λιγότεροι, οι Βοστωνέζοι έδειξαν κατευθείαν τις διαθέσεις τους. Επέλεξαν το Middle Finger από τον τελευταίο τους δίσκο Turn Up That Dial για μια εμφατική είσοδο. Και συνέχισαν με τα κλασσικά «The State of Massachusetts», «The Boys Are Back» και «Johnny I hardly knew ya». Μόνο η λέξη πανδαιμόνιο μπορεί να αποτυπώσει πιστά τα όσα έλαβαν χώρα από εκείνο το σημείο και έπειτα. Ατελείωτη ενέργεια από κοινό και μπάντα, διάθεση στα ύψη και χορός που είχε χρόνια να πέσει σε συναυλία. Όλα αυτά με φόντο 3-4 σημαίες της Ιρλανδίας και καπνογόνα σε σταθερή βάση.

Το set συνέχισε όπως αναμενόταν με ιδιαίτερη βαρύτητα στο τελευταίο άλμπουμ με τα «Queen of Suffolk County», «Mick Jones Nicked My Pudding», «The Bonny» και «Smash Shit Up» να ξεχωρίζουν. Κάπου στα μέσα του set και μετά από δυο δυνατά κομμάτια από τις αρχές της μπάντας «Barroom hero» και «Do or die», ήρθε και η αφιέρωση του «The Chosen Few» στον «αγαπημένο» τους Donald Trump. Ακολούθησαν Warrior's code και You'll Never Walk Alone με το κοινό να τα δίνει όλα και τους Dropkick να μην χάνουν ευκαιρία να δείξουν το σεβασμό τους.

Και τότε συνέβη κάτι που δεν περιμέναμε. Ενώ ο τραγουδιστής Ken Casey αποθέωνε το κοινό του και ανακοίνωνε την κυκλοφορία ενός ακόμα άλμπουμ, εξέφρασε την επιθυμία να γυρίσει ένα εκ των νέων βίντεο κλιπ εκείνη την στιγμή, επιβεβαιώνοντας τη διαρκή σχέση αγάπης της μπάντας και του ελληνικού κοινού. Εχω την εντύπωση πως δεν τον απογοητεύσαμε αν και χρειάστηκε και δεύτερη απόπειρα λίγο αργότερα. Στο Worker's Song ανέβηκε στη σκηνή και ο Mike από τους Rumjacks. Αξίζει να σημειωθεί ότι νωρίτερα τον είδαμε στο κοινό να απολαμβάνει την συναυλία σαν έφηβος. Κι έφτασε η ώρα για το δυνατότερο sing along της βραδιάς, το Rose Tattoo. Ανατριχίλα...

Οι Murphys επέστρεψαν στη σκηνή για το encore με τα Shipping UP To Boston και Kiss Me I'm Shitfaced. Tέλος, αλλά χωρίς αντίο, μόνο εις το επανιδείν. Όπως κάθε φορά άλλωστε.

Αυτή η αμφίδρομη σχέση αγάπης του ελληνικού κοινού και της Celtic punk σκηνής έχει μεγάλη ένταση και διάρκεια. Αν και χωρίς τον εμβληματικό frontman τους Al Barr, ο οποίος έμεινε στις ΗΠΑ για να είναι κοντά στη μητέρα του που υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο, οι Βοστωνέζοι μας χάρισαν άλλη μια απίστευτη εμπειρία από τις πολλές που θα 'ρθουν ακόμα. Άλλωστε όπως λένε και οι ίδιοι, «... Until the next time it's farewell and not goodbye...».