Είδαμε: Deus, The Jesus and Mary Chain, Bauhaus στο Release Athens 2022

Αν έλειπαν και τα καταραμένα προβλήματα με τον ήχο…

Του Δημήτρη Σταματίου

Φωτογραφίες: Τάσος Παπαϊωάννου

Η επιστροφή του Release Athens, μετά από δύο χρόνια πανδημικής απουσίας έγινε το βράδυ της Τετάρτης στην Πλατεία Νερού με ένα υπέροχο lineup, το οποίο υποσχόταν μια εξαιρετική βραδιά γεμάτη διάφορες εκδοχές του ροκ.

Μάλιστα, αν εξαιρέσει κανείς τα προβλήματα στον ήχο, που εν τέλει οδήγησαν τον frontman των Bauhaus να αποχωρήσει στη διάρκεια του encore, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η επιστροφή αυτή ήταν απολύτως επιτυχημένη.

Την αυλαία άνοιξαν οι Youth Valley και οι Strawberry Pills, ωστόσο το κυρίως πιάτο της βραδιάς άρχισε με τους Deus οι οποίοι έγιναν δεκτοί με ενθουσιασμό από το κοινό που μοιάζει να αγαπάει το quirky ροκ των Βέλγων.

Εμφανώς πιο μεγάλοι από τότε που χάρη στο «Suds and Soda» έγιναν γνωστοί στην Ελλάδα, οι Deus, που έκαναν το βιολί lead όργανο σε ροκ μπάντα before it was cool, έδειξαν ακριβώς γιατί ο κόσμος συνεχίζει να τους λατρεύει.

 

Το κουιντέτο –δύο κιθάρες, μπάσο, ντραμς και βιολί/πλήκτρα- εξαρχής έδωσε ένταση στα κομμάτια του, τα «πείραξε» επαρκώς (ωραίο το ebow…), έκανε κάμποσο θόρυβο και φάνηκε να διασκεδάζει πολύ που έπαιζε και πάλι live, ειδικά μπροστά σε ένα κοινό που έδειξε να εκτιμά τη μουσική του.

Κλείνοντας, μας… απείλησαν ότι θα επιστρέψουν και του χρόνου. Μακάρι.

Εν συνεχεία, λίγο μετά τις 9 τη σκηνή κατέλαβαν οι The Jesus and Mary Chain, (από τούδε σε αυτό το κείμενο TJAMC) άλλο ένα συγκρότημα που παραδοσιακά κάνει μεγάλο «γκελ» με το ελληνικό κοινό και, αν μας επιτρέπετε, δικαίως.

Βλέπετε, το συγκρότημα των αδελφών Reid ανέκαθεν επεδείκνυε την εκπληκτική ικανότητα να γράφει υπέροχες ποπ μελωδίες με τεράστια hooks και στη συνέχεια να τις «περιλούζει» με απίστευτη παραμόρφωση και θόρυβο.

Έτσι, μπορούσε να απευθυνθεί σε ένα τεράστιο εύρος κοινού, καθώς έπιανε και τους… ρομαντικούς αλλά και τους πιο «σκληρούς» με την εξαιρετική μουσική του (ο υπογράφων τους λατρεύει από την εποχή του «Psychocandy», με το βινύλιο να έχει πια λιώσει).

Βέβαια, από τότε ως σήμερα έχουν περάσει πολλά χρόνια, η ‘fro του William έχει γκριζάρει και τα Wayfarer έχουν αντικατασταθεί από γυαλιά μυωπίας, ωστόσο τα τραγούδια είναι πάντα εδώ για να μας θυμίζουν πόσο καλή μπάντα είναι οι TJAMC.

Το συγκρότημα κάλυψε μια ευρεία γκάμα της καριέρας του, άλλοτε παίζοντας πιο ροκ και άλλοτε ακολουθώντας τη παραδοσιακή του τακτική να σκεπάζει τα πάντα με λευκό θόρυβο (όχι, δεν δάκρυσα στο «Just like honey», σκουπιδάκι μπήκε στο μάτι μου…).

Οι αντιδράσεις του κοινού κινήθηκαν από απλή ευφορία μέχρι εκδηλώσεις λατρείας για το συγκρότημα (άλλωστε το ηλικιακό φάσμα ήταν… πολύ μεγάλο), ωστόσο, πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Jimmy ήδη φαινόταν να αντιμετωπίζει προβλήματα με τον ήχο του και να συζητά κάθε τόσο με την κονσόλα της σκηνής.

Τελικά, λίγο πριν τις 11:30 και μετά από μια droning εισαγωγή αρκετών λεπτών εμφανίστηκαν οι Bauhaus, το pièce de résistance της βραδιάς (ο κόσμος όλο και πύκνωνε το προηγούμενο διάστημα, προφανώς περιμένοντας να αρχίσουν οι βρετανοί θρύλοι του goth).

Και η έναρξη του set list τους, με μια καταιγιστική εκτέλεση του «Rosegarden funeral of sores», έδειχνε να προμηνύει μια ξεχωριστή συναυλία από ένα συγκρότημα που –παρότι θεωρείται ως το ur-group του goth- έχει επιδείξει στο παρελθόν ιδιαίτερη μουσική ευφυΐα (για όσους δεν το ξέρουν, το ιστορικό «Bela Lugosi’s Dead» είναι ένα ηχητικό πείραμα πάνω στο delay βασισμένο σε… αποδομημένο ρυθμό bossa nova).

Ωστόσο, ήδη από το δεύτερο-τρίτο κομμάτι ο Peter Murphy φαινόταν να αντιμετωπίζει πρόβλημα με το μικρόφωνό του ή/και το μόνιτορ που άκουγε τη φωνή του. Η «γκρίνια» του frontman δεν φάνηκε να επηρεάζει τους άλλους τρεις του συγκροτήματος (Daniel Ash στην κιθάρα και το σαξόφωνο, David J στο μπάσο και Kevin Haskins στα ντραμς).

Ωστόσο, όταν μετά το «Bela» ο Murphy είπε «καληνύχτα» φάνηκε ότι κάτι δεν πάει καλά. Τελικά οι Bauhaus βγήκαν για encore, έπαιξαν μια noisy εκδοχή του «Telegram Sam», ο Murphy γκρίνιαξε και πάλι για τον ήχο, ο Ash έπαιξε την εισαγωγή του «Ziggy Stardust», o Murphy τραγούδησε έναν-δύο στίχους, η φωνή του φάνηκε να χάνεται, αποχώρησε και το συγκρότημα απλώς ολοκλήρωσε το κομμάτι χωρίς βασικά φωνητικά.

Και κάπως έτσι ολοκληρώθηκε η πρώτη μέρα του Release Athens 2022: με πολλή καλή μουσική, με χαρούμενα πρόσωπα μετά από δύο χρόνια χωρίς ζωντανή μουσική και με το απαραίτητο δράμα, γιατί it’s rock’n’roll…