Το «Καλοκαίρι της Αγάπης» δεν έμεινε στην Καλιφόρνια αλλά αποκαλύφθηκε στο Βράχων

Μάγεψε η Beth Hart το Σάββατο βράδυ.

Του Πέτρου Αδάμ*

Για αρκετούς Αθηναίους η βραδιά του Σαββάτου ήταν η πρώτη συναυλιακή εξόρμηση μετά την πανδημία.
Για την Beth Hart δεν ήταν μία ακόμα στάση στη πόλη μας (η τρίτη τα τελευταία χρόνια) αλλά μια κατάθεση ψυχής.

Στις δέκα το βράδυ και για δύο ώρες τραγούδησε ασταμάτητα επι σκηνής κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού που ανταποκρίθηκε άλλοτε με ενθουσιασμό όπως στο άψογο «χορωδιακό κάλεσμα» κι άλλοτε, όταν χρειάστηκε, με προσοχή και απόλυτη ησυχία όπως όταν η Beth έπαιξε πιάνο και έκλαψε με την παραδοχή ότι το «Soulshine» είναι το τραγούδι που συνδέει τον εαυτό της με το παρελθόν της και τον άνδρα της, καθώς έγινε με έναν τρόπο η αιτία που έπαιξε πιάνο ξανά.

Ψυχική κάθαρση και ανάταση μέσα από τη μουσική. Η Beth Hart δεν δίστασε να «τσαλακωθεί» πάνω στη σκηνή ως γνήσια blues (θα προσέθετα rock) star και το κοινό την αγκάλιασε, την αποθέωσε όταν εκείνη ανταποκρινόταν με αυθορμητισμό (χωρίς να φιλτράρει τα λόγια της) και με την ειλικρίνεια που την διακρίνει, με χιούμορ και αυτοσαρκασμό, με ταπεινοφροσύνη αλλά και με υπερβολή όπως ακριβώς μας φέρεται ο φίλος ή η φίλη μας όταν μας λέει τα νέα ή τον καημό του στο σαλόνι του σπιτιού μας!

Εντυπωσιακό το άνοιγμα της συναυλίας με το «Kashmir» και με φωνή που σε παραπέμπει στα γνήσια rock venues των 70’s, με mini rock Zeppelin encore και με τη συνοδεία μιας καλοστημένης μπάντας που αριθμεί πάνω από είκοσι χρόνια κοινής πορείας στο studio και στα tour.
«Love gangster»- διθυράμβους για τη Melody Gardot, «Bang Bang», αναφορές στον Leonard Cohen και τον Tom Waits προτού ανέβει στο πιάνο για να δακρύσει ο κόσμος στο «love is a lie» και να καταπιεί «την σκηνή» στη κυριολεξία.

Η αληθινή πλευρά μιας προσωπικότητας που αντικατοπτρίζεται μέσα από ένα τραγούδι που δεν είναι δικό της, το «Soulshine», έκανε το κοινό να πιστέψει ότι θα μπορούσε ο Warren Haynes (μέλος των Allman Brothers) να το είχε γράψει για αυτήν! Η ίδια μας εξομολογήθηκε μετά τη συναυλία ότι πριν από δύο μήνες ο θρύλος Warren Haynes της ζήτησε να το ηχογραφήσουν μαζί όπως και άλλα δύο τραγούδια!

Ένα μεγάλο μπράβο στη παραγωγή όπως και την εξαιρετική ποιότητα του ήχου για τέτοια συναυλία γνωρίζοντας την ιδιαιτερότητα που έχει ο χώρος και το ανάγλυφο στο θέατρο Βράχων στο Βύρωνα.

Η πιο ωραία στιγμή της βραδιάς διαδραματίστηκε όταν με πολύ γρήγορο και αθόρυβο τρόπο, η παραγωγή, η μπάντα και η ίδια μετέτρεψε τη σκηνή σε πάλκο! Κρουστά, όρθιο κοντραμπάσο, ακουστική κιθάρα και φωνή δημιούργησαν ένα «acoustic set» που σε παραπέμπει στο ηχόχρωμα του San Francisco και του Los Angeles στη δεκαετία του 60’, συμπλέκοντας τον χίπικο ψυχεδελικό ήχο με τις αραβικές κλίμακες των κρουστών και τη ροκ, με τη Jazz και τον alternative Indie Sound που ακμάζει ξανά στη Δυτική Ακτή τα τελευταία χρόνια που διανύουμε.

Διπλό encore και αποκορύφωμα το «I’d rather go Blind» κλείνοντας τη βραδιά με την ίδια να ανανεώνει σε κλίμα αποθέωσης το επόμενο ραντεβού στη χώρα μας σύντομα.

Χθες το βράδυ είδαμε στο πρόσωπο της Beth Hart τον καθημερινό άνθρωπο, το φίλο μας, τον ρoκ (με όλη τη σημασία της λέξης) καλλιτέχνη με blues ψυχή να μη διστάζει να εκφράσει και να μοιραστεί τα συναισθήματα του επί σκηνής έχοντας ως παρακαταθήκη την κληρονομιά που άφησαν οι προκάτοχοι της από τη country, rock και jazz μουσική σκηνή.

Είναι ευτύχημα να βλέπουμε τέτοιες συναυλίες στην Ελλάδα με ένα φανταστικό κοινό (από 20 μέχρι 70 ετών) όπως και τη συμμετοχή της υποσχόμενης τραγουδίστριας Αλεξάνδρα Σιετή με 2 από τα μέλη του συγκροτήματός της Souled Out που δεν έμειναν μόνο στην κλασσική εκδοχή των διασκευών της Janis Joplin και της Dusty Springfield αλλά έδειξαν εξαιρετικά σημεία γραφής και από τη πρώτη της δισκογραφική δουλειά όπως και στη διασκευή του Colors των Black Pumas που μας χαροποίησε ιδιαίτερα.

Το «Καλοκαίρι της Αγάπης» δεν έμεινε στην Καλιφόρνια. Ήρθε και αποκαλύφθηκε στο Βύρωνα!

(Από το Zuma Communication)