Αποθέωση για τον Woodkid στο Ηρώδειο (και αναρωτιέμαι γιατί)

Χθες το βράδυ στο Ηρώδειο, στο κατάμεστο για την επιτρεπόμενη χωρητικότητά του, ο κόσμος ευχαριστήθηκε τη συναυλία του Woodkid.

Του Δημήτρη Κανελλόπουλου

Τι την ευχαριστήθηκε δηλαδή, τρελάθηκε θα έλεγα. Στο τέλος τον αποθέωναν όλοι όρθιοι. Τραγουδώντας και χορεύοντας. Και ανάβοντας και τους φακούς από τα κινητά τους. Ειδικά στο «Run Boy Run» είχαμε πανικό.

Η αλήθεια είναι πως τους κοίταζα απορημένος. Εβλεπα έναν καλλιτέχνη με συμπαθητική μεν, αλλά μέτρια και αφόρητα βαρετή μουσική, εντελώς επιφανειακή. Κι έβλεπα κι ένα κοινό να περνάει σούπερ. Αυτά τα μαγικά της μουσικής. Οχταμελής η μπάντα, τρία έγχορδα και δύο πνευστά, προηχογραφημένα μέρη, σύνθια, οχτώ άτομα που έδειχναν να απολαμβάνουν επίσης τη συναυλία. Μιάμιση ώρα κράτησε το live. 

Είχε κι ένα δυνατό light show, εντυπωσιακό σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά τόσο άσχετο με τον χώρο. Ανευ νοήματος. Αν ήμασταν σε ένα club θα το καταλάβαινα, αλλά light show στο Ηρώδειο είναι εκ των πραγμάτων άκυρο.

Οπως καταλαβαίνετε τίποτε δεν μου άρεσε. Και ας ήταν μία, ομολογώ, καλή συναυλία που ενθουσίασε το κοινό. Συμβαίνουν αυτά και στις καλύτερες οικογένειες.