Πήγαμε, είδαμε: Μια καλοκαιρινή βραδιά με τον Γιάννη Κότσιρα στην Τεχνόπολη

Από τα μέσα της δεκαετίας του '90 μέχρι σήμερα δεν έχει σταματήσει να «εκπέμπει» ευγένεια και σεμνότητα. Και τελικά ίσως να είναι το πιο σημαντικό προσόν

Της Αφροδίτης Παπακαλού

Αρχίζω αυτό το κείμενο με απόλυτη ειλικρίνεια: Από το βράδυ της Τετάρτης και την ώρα που τελείωσε η συναυλία του Γιάννη Κότσιρα, αναρωτιέμαι τι θα μπορούσα να γράψω για να μεταφέρω όσα είδαμε και ακούσαμε στην Τεχνόπολη.

Επειδή λοιπόν οι λέξεις ίσως να μην αντιπροσωπευτικές, αποφάσισα να μιλήσω από καρδιάς (ως ακροάτρια) αφήνοντας στην άκρη την δημοσιογραφική ιδιότητα.

Αυτή τη συναυλία την περίμενα από καιρό γιατί πολύ απλά ο Γιάννης Κότσιρας είναι αγαπημένος καλλιτέχνης. Ήξερα λοιπόν πού θα ήμουν στις 23 Ιουνίου.

Επίσης, επειδή θεωρώ ότι το «Κοίτα γύρω» ο τελευταίος του δίσκος, είναι ένα πολύ δυνατό χαρτί και ήταν η πρώτη φορά που θα ακούγαμε live τα τραγούδια. Από εκεί άλλωστε πήρε και τον τίτλο η καλοκαιρινή του περιοδεία.

Πάμε λοιπόν στην Τεχνόπολη (Μεταξύ μας σαν ψέμα μου φαινόταν που θα ζούσα τη διαδικασία μιας συναυλίας).

Μια καλοκαιρινή βραδιά στην Τεχνόπολη

Από τις 8 το απόγευμα ο κόσμος είχε αρχίσει ήδη να μαζεύεται – η συναυλία ήταν sold out αρκετές ημέρες πριν, το σκηνικό γνώριμο από πέρυσι (ωστόσο πλέον δεν είμαστε χαμένοι στη μετάφραση) καθιστοί, αριθμημένες θέσεις, αποστάσεις και μάσκες (οι υπάλληλοι της Τεχνόπολης αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της βραδιάς έκαναν συστάσεις σε όσους τις έβγαζαν).

Λίγο μετά τις 9 ο Γιάννης Κότσιρας βγήκε στη σκηνή (δεν είχε ακόμα νυχτώσει), έχοντας μαζί του την – καλοδουλεμένη όπως πάντα - ορχήστρα του Αλέξανδρο Λιβιτσάνο: πλήκτρα/ενορχηστρώσεις, Βαγγέλη Μαχαίρα: μπουζούκι, Κώστα Μιχαλό: κιθάρες, Hρακλή Παχίδη: τύμπανα, Γιάννη Πλαγιανάκο: μπάσο και την Δήμητρα Μπουλούζου στο βιολί και στο τραγούδι και έμεινε για σχεδόν δυόμιση ώρες.

Τι ακούσαμε; Παλιά και νέα τραγούδια να μπλέκονται μεταξύ τους και να δένουν αρμονικά. Από το «Τσιγάρο» μέχρι το «Κοίτα γύρω» και το «Πρωινό Τσιγάρο» του Άλκη Αλκαίου και του Νότη Μαυρουδή μέχρι την «Αλανιάρα» του Μάρκου Βαμβακάρη.

Η (καθιερωμένη όπως φαίνεται) αφιέρωση στο Νίκο Χαρδαλιά για τα «Μικρόβια» του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και του Ισαάκ Σούση θα λέγαμε ότι βγήκε μέσα από την καρδιά του σκορπίζοντας γέλιο, ενώ λίγο προτού ερμηνεύσει τον «Άγριο Ανθό» έστειλε και την αγάπη του στον Μίλτο Πασχαλίδη ο οποίος εκείνη την ώρα τραγουδούσε στο Βεάκειο (Το τραγούδι είναι ντουέτο και το ερμηνεύουν μαζί στον τελευταίο του δίσκο).  

Ιδιαίτερα συγκινητική η αναφορά του στον Μάνο Ξυδού που φέτος συμπληρώθηκαν δέκα χρόνια από τον θάνατό του αλλά και η επιλογή του να ερμηνεύσει το τραγούδι του «Θέλω τα μάτια της να τα ξεχάσω» σε μια πολύ φρέσκια εκτέλεση κάνοντάς το δικό του (πόσο θα θέλαμε να το δισκογραφήσει!).

Η δυνατή στιγμή της βραδιάς: Η συμμετοχή του Απόστολου Ρίζου, του Θοδωρή Μαυρογιώργη και του Κόμη Χ όπου όλοι μαζί ερμήνευσαν το «Κοίτα γύρω» (έκπληξη προερχόμενη από τον Χρήστο Παπαμιχάλη όπως αποκάλυψε ο Γιάννης Κότσιρας).

Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε στο πόσο φάνηκε να απολαμβάνει κάθε τραγούδι και πόσο του είχε λείψει η επαφή με τον κόσμο (όλων των ηλικιών)ο οποίος δεν σταματούσε να τραγουδά.

Και επίσης, θα ήταν άδικο να πούμε μέσα σε λίγες λέξεις πόσο άρτιος καλλιτέχνης είναι.

Αυτό που χωράει σίγουρα σε μια πρόταση είναι το εξής: Κάθε χρόνο και πιο ώριμος καλλιτεχνικά.

Και μια προσωπική διαπίστωση: Από τα μέσα της δεκαετίας του '90 μέχρι σήμερα δεν έχει σταματήσει να «εκπέμπει» ευγένεια και σεμνότητα. Και τελικά ίσως να είναι το πιο σημαντικό προσόν.