Είδαμε: Maceo Parker στο Gazarte όπως Γιώργος Ζαμπέτας

Δείτε το κι έτσι. Με όλα αυτά που ζούμε το τελευταίο διάστημα τι είναι η ζωή; Δεν είναι παρά ένα διασκεδαστικό παιχνίδι συνδυασμών και πιθανοτήτων;

Του Αντρέα Μαντά

Προτείνω να παραμυθιαστούμε χωρίς τύψεις. Σε πράγματα για τα οποία αξίζει πραγματικά να παραμυθιαστούμε. Όπως είναι η μουσική. Η μουσική που μας προσέφερε ο ίδιος ο Maceo Parker τις δύο βραδιές που βρέθηκε στη σκηνή του Gazarte. Ένα απίστευτο Soul Revue, όπου το ρολόι έμοιαζε να είχε σταματήσει πενήντα ή σαράντα χρόνια πίσω. Και μας έκανε να πειστούμε πως όντως η ζωή στον πλανήτη μας είναι ένα τεράστιο πάρτι.

Η Soul δεν μπαίνει σε καλούπια, δεν περιορίζεται σε νότες, την έχεις ή δεν την έχεις. O James Brown την είχε σε τεράστιο βαθμό, μακράν όλων των άλλων, με εξαίρεση τον πρόωρα αδικοχαμένο Otis Redding. Ήταν το φυσικό του. Πνευματικό παιδί του James, ο ίδιος ο Maceo, δεν θα μπορούσε να μην πάρει αυτή την κληρονομιά και να επιχειρήσει να την διαδώσει με τον καλύτερο τρόπο. Ο ίδιος έχει βασίσει το στυλ του σε αυτόν και στο είδωλο της παιδικής του ηλικίας, Ray Charles. Αυτό όμως που μας έδωσε να καταλάβουμε επί σχεδόν δύο ώρες το βράδυ της Δευτέρας και της Τρίτης, είναι ότι οι soulmen δεν έχουν εν τέλει ευρείς ορίζοντες και επί πλέον είναι αναγκασμένοι να βάζουν ό,τι ξέρουν σε μια και μοναδική φόρμα στην οποία διαλέγουν να εκφραστούν. Παντελής έλλειψη ιδεολογίας, με άλλα λόγια. Να τονίσω βέβαια ότι η Soul κάνει τέχνη ακόμα και αν ο καλλιτέχνης δεν γυρεύει τίποτα περισσότερο από να διασκεδάσει τον κόσμο. Αυτό που κάνει, και ξέρει να το κάνει καλά, ο Maceo. Και είναι πολύ συγκινητικό να βλέπεις ένα χώρο όπως είναι το Gazarte, σε τέτοια περίοδο κρίσης σαν αυτή που διανύουμε με τον ιό, να γεμίζει με κόσμο. Με κόσμο που ενώ θα περίμενε κανείς να είναι μουδιασμένος, ήταν πολύ άνετος. Ειδικά την στιγμή που ο Maceo πρόσταξε να σηκωθούμε όλοι. Και ναι, σηκωθήκαμε. Υπάρχει ελπίδα!

Το σετ ξεκίνησε ακριβώς στις 21.30 και τελείωσε λίγο πριν τις 23.30. Εκτός από κομμάτια του Maceo, την τιμητική τους είχαν φυσικά και οι ‘δάσκαλοί’ του, James Brown και George Clinton. Και τι δεν ακούστηκε: Make it Funky (James Brown Cover), Pass the Peas (The J.B’s Song), Funky Good Time, Let’s Get it On (Marvin Gaye Cover), Stand By Me (Ben E. King Cover), Over the Rainbow (Eddy Arnold Cover), Prisoner of Love (James Brown Cover), Spanish Harlem (Ben E. King Cover), Night of the Thumpasaurus People (Parliament - Funkadeling Song), P. Funk (Wants to Get Funked Up), Uptown Up κ.α.

Αυτό που έλειπε πολύ, κατά την ταπεινή μου γνώμη, από τη συναυλία ήταν η «αυτοβύθιση». Αυτή η αναμέτρηση σε βάθος με τον μαύρο μύθο. Η ανάδειξη της ψυχής της μαύρης μουσικής. Και σε καμία περίπτωση δεν θέλω να προσβάλλω τον σπουδαίο Maceo, αλλά πρέπει να το γράψω… μου θύμισε λίγο τον Ζαμπέτα, για να μιλήσουμε με ελληνικά πρότυπα! Το οποίο εννοείται ότι δεν είναι κακό. Τεράστιος ήταν και ο Ζαμπέτας. Διασκεδαστής. Αυτό είναι και ο Maceo. Και τη διασκέδαση τη χρειαζόμαστε, ίσως, τώρα περισσότερο από ποτέ.