Πήγαμε, είδαμε (κι ευχαριστηθήκαμε): DeathDisco Minifest 2k20

Το πρώτο -και μακάρι να υπάρξει και συνέχεια- DeathDisco Minifest 2k20, ήταν κάτι παραπάνω από επιτυχημένο... Η καλή βραδιά από την αρχή φαίνεται.

Του Αντρέα Μαντά

Και ας μην ήρθαν οι Holygram (τι να κάνουμε, έχουμε και αδυναμίες). Μας αποζημίωσαν και με το παραπάνω οι δικοί μας Data Fragments, οι Ιταλοί αγαπημένοι του ελληνικού κοινού και οι πιο αδύναμοι της βραδιάς (θα το αναλύσουμε παρακάτω), Soviet Soviet, οι συγκινητικοί Λευκή Συμφωνία και οι καταιγιστικοί Chameleons του τεράστιου Mark Burgess.

* Οι Data Fragments ξεκίνησαν ακριβώς στις 20.30. Έπαιξαν όλο το ομώνυμο περσινό ντεμπούτο άλμπουμ τους. Το set τους ήταν άρτιο, με κορυφαίες στιγμές τα Nothing There, Distant Lies και Walking in the Rain. Άκρως ατμοσφαιρικοί, έφερναν στο μυαλό τους Cure του Faith, με τον τραγουδιστή - κιθαρίστα Πάνο Δεδεψίδη να θυμίζει τον Chris Parker από το Permanent Vacation του Jarmusch!

* Το τρίο των Data Fragments έδωσε τη σκυτάλη του στο ιταλικό τρίο των Soviet Soviet. Αγαπημένοι του ελληνικού κοινού την τελευταία δεκαετία, μαζί με τους Motorama και τους Human Tetris (τους έχουμε δει και απολαύσει όλους στο παρελθόν, σε ξεχωριστές βραδιές στο Death Disco). Κατ’ αρχάς, πριν μιλήσουμε για τους Soviet Soviet, αξίζει να αναφέρουμε πως η Ιταλία έχει παράδοση στο σκοτεινό ήχο. Κι αυτό το αναφέρω επειδή κάποιος από το κοινό πετάχτηκε και είπε ότι δεν το περίμενε να είναι Ιταλοί...! Κι έχουμε πολλές σπουδαίες μπάντες ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ΄70 κι έπειτα, όπως τους CCCP Fedeli Alla Linea (οι οποίοι by the way έχουν κομμάτι που λέγεται Sexy Soviet!), οι Underground Life, οι Litfiba, οι Diaframma, οι Thelema κ.α.

Πιστεύω ότι ήταν ατυχής η επιλογή των Soviet Soviet. Οι ίδιοι επίσης ήταν άτυχοι, γιατί από νωρίς είχαν προβλήματα στον ήχο και οι ποζεράδικες κινήσεις του Andrea Giometti στο μπάσο δεν διόρθωσαν την κατάσταση, ούτε και οι Interpol-ικές τους εξάρσεις. Τα γοητευτικά Ecstasy, No Lesson, 1990, Endless Beauty και Pantomime ακούγονταν διαφορετικά από τους δίσκους, πιο σκληρά, και με τη φωνή του Andrea να παραπέμπει ελαφρώς στους πρώιμους Placebo. Το πιο ενδιαφέρον σημείο του set τους ήταν όταν κάηκε ο ενισχυτής του Andrea και μέχρι να τον αντικαταστήσουν, τζάμαρε για ένα λεπτό ο κιθαρίστας με τον ντράμερ.

* Οι Λευκή Συμφωνία βγήκαν ακριβώς στις 22.45. Και έπαιξαν ολόκληρους τους «Μυστικούς Κήπους». Από το εναρκτήριο ομώνυμο κομμάτι καταλάβαμε ότι θα ακούσουμε αυτό τον ιστορικό δίσκο έτσι όπως πρέπει. Κι όταν ο Θοδωρής Δημητρίου έπιασε τη μελόντικα, πιστεύω ότι δεν υπήρξε ούτε ένας που να μην ανατρίχιασε. Η δύναμη που έχει ο συγκεκριμένος ιστορικός δίσκος ξεχειλίζει από παντού. Από τους βαθιά ποιητικούς στίχους, μέχρι το αψεγάδιαστο παίξιμο της μπάντας, ακόμα και σήμερα ακούγεται φρέσκος. Τι να πρωτοπούμε, δεν υπήρχε ούτε ένα ψεγάδι στο παίξιμό τους. Θαυμάσαμε το ασύλληπτο «Ποιος θα διώξει τη λύπη μακριά», το «Μελαγχολία», το «Η Βροχή Πέφτει Δυνατά», το funk το «Λευκό Φως», το υπέροχο «Νεκροί Άγγελοι», τον «Πανικό». Αν είχαν και τον Πέτρο Πρωτόπαπα στο σαξόφωνο ως πέμπτο μέλος, νομίζω ότι τα κομμάτια θα άγγιζαν κάτι παραπάνω από την τελειότητα.

* Και το ρολόι έδειξε 23.45. Ήρθε η ώρα του Mark Burgess και των Chameleons να μας ξεσηκώσουν. Κάποια στιγμή γύρω στη μέση του live, ο Mark απευθύνθηκε στο κοινό και μας ευχαρίστησε που τον υποδεχόμαστε στο σπίτι μας, για να γυρίσει μια νεαρή παρουσία και να φωνάξει: «Εσύ είσαι το σπίτι μου». Ναι, Mark! Όντως, εσύ ήσουν το σπίτι μας για 70 λεπτά. Γιατί, Home is where the Heart is (και ας μην το έπαιξαν). Μέχρι τη 1.00 ακριβώς και τι δεν ακούσαμε. Και θα τα ακούγαμε ξανά και ξανά μέχρι το πρωί, αν χρειαζόταν. Pleasure and Pain, Swamp Thing, Intrigue in Tangiers, One Flesh, a Person isn’t Safe Anymore These Days, Perfume Garden, Singing Rule Britania, Here Today, Caution, Return of the Noughnecks, Second Skin, Soul in Isolation και έκλεισαν με το In Shreds, για να μας κάνουν κι εμάς κομμάτια...

Αντε τώρα να μαζέψεις τα κομμάτια αυτά και να τα σύρεις στη Λιοσίων... Περιμένουμε το επόμενο!