Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού: Φοίβος Δεληβοριάς

«Ο Φοίβος είναι ο πιο σπουδαίος Ελληνας καλλιτέχνης της γενιάς μας αυτή τη στιγμή. Και πρέπει να τον προσέχουμε σαν φυλαχτό», μου έγραψε η Χ.

Δημήτρης Κανελλόπουλος

Και συνέχισε: «Έχει το θάρρος να στηλιτεύει τα κακώς κείμενα, να ορθώνει ανάστημα, να παραμένει ακέραιος». Αλήθεια είναι αυτό.

Ο Φοίβος Δεληβοριάς έχει μία σημαντική πορεία στο ελληνικό τραγούδι και αφήνει ήδη το στίγμα του. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα ανοίγει εντελώς τη γκάμα του και δεν περιορίζεται στα στενά όρια του τραγουδοποιού. Οι τρεις Ταράτσες του είναι ένα δείγμα: δεν ξέρω αν υπήρχε άνθρωπος του ελληνικού τραγουδιού που δεν ήθελε να συμμετέχει σε αυτές. Νομίζω ότι τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε δημιουργικό οίστρο.

Και μου αρέσει που τολμά τους πειραματισμούς. Κάθε χρόνο παρουσιάζει και διαφορετικό πρόγραμμα. Και αν δεν του βγει και κάποιο από αυτά, του βγαίνει το επόμενο. Αν δεν δοκιμάσεις δεν ζεις πραγματικά.

Σηκώθηκε κουρνιαχτός με την τελευταία του συνέντευξη. Μίλησε ανοιχτά, χωρίς φόβο, «όρθωσε ανάστημα». Και αν βγήκε τώρα τόσο δυναμικά δημιουργώντας θετικές και αρνητικές αντιδράσεις, είναι επειδή τα πράγματα παρουσιάζονται πραγματικά άγρια. Και μόνο καλό είναι να λέγονται τα πράγματα με το όνομά τους. Εκτός αν εσάς δεν σας φαίνεται άγριο να βγαίνει ένας υπουργός την ώρα που πνίγονται πενήντα άνθρωποι και να μιλάει για αλλοίωση πληθυσμού από τους κατατρεγμένους πρόσφυγες και μετανάστες.

Το πιο αστείο βέβαια είναι που πάνε να τον χρεώσουν (τον Δεληβοριά) σε ένα κόμμα. Αν τον ξέρεις, γελάς με όσα διαβάζεις.

Δεν ξέρω αν ο Φοίβος σας μοιάζει σεμνός, πάντοτε μετρημένος, ήπιος και χαλαρός. Στην πραγματικότητα δεν είναι τόσο, αλλά ακόμα περισσότερο.