Για τον άγνωστο που παίζει «μελαγχολικά» τραγούδια

Δύο παράλληλες ιστορίες…

Αφροδίτη Παπακαλού

Κάπου στα βόρεια προάστια βρίσκεται ένας μουσικός. Τον συναντώ κάθε Σάββατο σε κεντρικό πεζόδρομο να στέκεται με την κιθάρα του και να τραγουδάει. Στη θήκη της υπάρχουν λίγα cd και κέρματα.

Τα τραγούδια που επιλέγει προέρχονται κυρίως από τον χώρο που αποκαλούμε έντεχνο. Την περίοδο των εορτών η φωνή του έφτανε μέσα σε ένα κατάστημα που βρισκόμουν.

-Είστε τυχερή, είπα στην πωλήτρια, ακούτε και ωραία τραγούδια.

-Μα κρίμα δεν είναι νέο παιδί να παίζει τόσο μελαγχολικά τραγούδια;

Να μια ερώτηση που δεν έχει απάντηση.

Η δεύτερη ιστορία εξελίσσεται κάπου στο κέντρο της Αθήνας.

Σχεδόν κάθε μέρα, ένας άλλος άγνωστος «παίζει» μουσική. Σε ένα συνεργείο αυτοκινήτων τα μεσημέρια παίρνει την κιθάρα του και κάθεται έξω στο πεζοδρόμιο. Ηλικιακά θα μπορούσε να είναι ο πατέρας του πρώτου άγνωστου… Το δικό του ρεπερτόριο βαδίζει σε πιο λαϊκά μονοπάτια ενίοτε και «μελαγχολικά».

Για λόγους που αδυνατώ να εξηγήσω θαυμάζω και τους δύο άγνωστους. Ίσως επειδή μοιράζονται τις στιγμές τους.

Όπως εκείνη με τον άγνωστο νέο ένα βράδυ στον ίδιο πεζόδρομο – ερημικό πλέον -, να παίζει τα ίδια «μελαγχολικά» τραγούδια και ενώ είχε αρχίσει να βρέχει.

Ή όπως χθες βράδυ που ενώ το συνεργείο αυτοκινήτων είχε κλείσει, ο άγνωστος παρέμεινε μέσα με τα τραγούδια του.