«Εσύ νιώθεις λίγο αμηχανία αλλά δεν με κόφτει και πρέπει να στα πω για να μου βγουν όλα...»

Μια βραδιά με ανοιχτά μικρόφωνα, μια βραδιά Open Mic στη Λευκωσία.

Του Νίκου Κανέλλη

Το «Πρόζακ. Καφενείο», στην Κύπρο, είναι στην πραγματικότητα ένας αληθινός χώρος τέχνης. Γίνονται εκθέσεις. Αλλά και τζαζ συναυλίες. Και άλλα. Οι πιο ωραίες όμως είναι, όπως λένε, οι βραδιές με Open Mic. Το μικρόφωνο είναι ανοιχτό και ο κάθε θαμώνας μπορεί να πάει και να πει, σε όλους όσοι βρίσκονται εκεί, οτιδήποτε επιθυμεί.

Έτσι και χθες πήγαμε μια παρέα (συνεργάτες και φίλοι) για να δούμε τι ακριβώς πράγμα είναι αυτό. Στην αρχή ήταν λίγο μυστήρια, ομολογώ. Μια κυρία αμήχανη έλεγε ένα ποίημα κι έχανε τα λόγια της μάλλον από συγκίνηση. Ενας άλλος τύπος έκανε stand up comedy ή τουλάχιστον προσπάθησε. Ωραίοι άνθρωποι όμως γνήσιοι, αυθεντικοί, που μίλαγαν δίχως να νιώθουν την απειλή της κριτικής.

Ηθελα να φύγω αλλά είπα να δώσω στο μαγαζί και στη βραδιά μια ευκαιρία. Είδα και μια συνεργάτιδα και φίλη να περιμένει στην ουρά για να ανέβει επάνω, τη Νίκη. Χάρηκα και τρόμαξα ταυτόχρονα...

Η Νίκη έδωσε με τον ωμό της λόγο, να καταλάβουμε πως είναι να είσαι πάνω στη σκηνή, να γελάς απ' έξω αλλά μέσα σου να κλαις. Μίλησε για την απώλεια της αγαπημένης της γιαγιάς. Δεν ξέρω πως κατάφερε να βάλει χιούμορ σε κάτι τόσο τραγικό, αλλά το έκανε. Νίκη πραγματικά θα ένιωθα πιο φτωχός αν έφευγα και δεν σε άκουγα. «Το 2020 εμπήκε γαμιώντας, αντροπή να μεν μιλήσουμε για αυτό».

Το βίντεο το βλέπετε παρακάτω, για να σας βοηθήσω λίγο έβαλα και κάποιους... υπότιτλους!

«Το 2020 μας μπήκε λίγο περίεργα οπότε ονόμασα το κείμενο μου λίγο ειρωνικά happy new beginnings ή αν προτιμάτε, νύχια, θάνατός και καΐλα. Είναι 2020 και ξαφνικά έγιναν όλα πιο μεγάλα, το στρες μου, οι γάμπες μου, η μαμά μου. Με τα 3 τελευταία αν με αποσυνθέσεις με ξανακάνεις θα έλεγε ο ποιητής. Ηθελα να σε καλέσω να σου πω κάτι αστείο που έγινε και ήμουν σίγουρη πως θα γέλαγες με εκείνο το συγκρατημένο το γέλιο σου το "δεν θέλω να γελάσω πολύ" να μην πάρει και πάνω της αλλά είναι όντως αστείο αυτό που λέει η τρελλή. Θα σε έπαιρνα αλήθεια αλλά είχαμε να μιλήσουμε ένα μήνα και το να σου πω ότι σε είδα όνειρο να μου φτιάχνεις τα νύχια ως ιδιοκτήτης ινστιτούτου αισθητικης δεν ήμουν σίγουρη ότι ήταν το σωστό ice breaker. Δεν θα σε ένοιαζε αλλά μετά θα σου έλεγα πως σήμερα μετρώ 22 μέρες χωρίς γιαγιά, και δεν ξερά πως να διαχειριστώ την απώλεια. Τρελάθηκα μια νύχτα που έβρεχε πολύ 2 μέρες μετά την κηδεία - νόμιζα πως θα χάλαγαν τα μαλλιά της. Εσύ νιώθεις λίγο αμηχανία αλλά δεν με κόφτει και πρέπει να στα πω για να μου βγουν όλα...»