Η σκιά της απουσίας του Θάνου ήταν πολύ βαριά

Το Loaded.gr παρακολούθησε τη συναυλία με τα τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου και μέσα από το Μέγαρο Μουσικής και από την τηλεόραση. Εντυπώσεις, εις διπλούν επομένως...

Ο Δημήτρης Κανελλόπουλος ήταν στο Μέγαρο.

Η αλήθεια είναι πως πρώτη φορά είδα σε τέλος συναυλίας κόσμο να χειροκροτεί, όρθιος, αλλά αγέλαστος. Ήταν πρόσωπα γεμάτα θλίψη. Οχι από εκείνη τη θλίψη την ασήκωτη βέβαια... Πριν αρχίσει όμως το live για τον Θάνο Μικρούτσικο που βρέθηκα στα παρασκήνια. η φάση εκεί έμοιαζε σαν γιορτή. «Ησυχοι» όλοι οι καλλιτέχνες αλλά η ατμόσφαιρα δεν ήταν ατμόσφαιρα θλίψης. Αντιθέτως όλοι χαμογελούσαν και αλληλοπειράζονταν. Λέτε να το είχε αφήσει και αυτό οδηγία ο Θάνος;

Στη σκηνή ωστόσο τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Μαυροφορεμένοι όλοι, αμήχανοι και αμίλητοι. Μουσικοί και ερμηνευτές. Η σκιά της απουσίας του Θάνου ήταν πολύ βαριά και δεν άφηνε χώρο σε τίποτε άλλο. Εμοιαζε σαν μία συναυλία που προχωρούσε μηχανικά. Αλλοτε με ενδιαφέρον, άλλοτε αδιάφορα, χωρίς υπερβολές. Ομως διόλου μελό και διόλου μνημόσυνο. Η μουσική και τα τραγούδια πάνω απ΄ όλα, όπως πάντα, αλλά πρώτη φορά χωρίς το δημιουργό τους. Κάτι που δεν ήταν εύκολο να ξεπεραστεί. Γι αυτό και η συναυλία ως συναυλία δεν λειτούργησε...

Νιώθω πως χθες το βράδυ έκλεισε ένας κύκλος που άνοιξε με τις δύο πανηγυρικές εμφανίσεις του Θάνου στο Θέατρο Βράχων, λίγους μήνες αφότου ανακοίνωσε δημοσίως την αρρώστιά του. Ενας κύκλος κάπως περίεργων μεν αλλά, πάντοτε, αισιόδοξων live.

Αναρωτιέμαι πότε θα ακούσουμε ξανά μία ολόκληρη συναυλία με τραγούδια, αποκλειστικά και μόνο, του Μικρούτσικου. Ολοι θα παίζουν κομμάτια του στα προγράμματά τους, εννοείται, αλλά πότε άραγε θα βρεθούμε και πάλι σε μία... δική του συναυλία; Ισως να προγραμματιστεί κάποιο αφιέρωμα στο επόμενο φεστιβάλ της ΚΝΕ, ίσως και σε καμία επέτειο βέβαια. Ισως και κάποιοι κύκλοι τραγουδιων.

Οπως και να έχει πάντως, με τη χθεσινή συναυλία έκλεισε μία ολόκληρη εποχή. 

Η Αφροδίτη Παπακαλού την είδε μέσω τηλεόρασης.

Αρχίζοντας θα ήθελα να είμαι ειλικρινής. Ήταν απόλυτα συνειδητή η επιλογή μου - από τις πρώτες κιόλας ώρες που είχε ανακοινωθεί η συναυλία για τον Θάνο Μικρούτσικο τον περασμένο Δεκέμβριο -, να μην την παρακολουθήσω. Τότε ο ίδιος βρισκόταν ακόμα στο νοσοκομείο. Μία μέρα πριν τον θάνατό του ανακοινώθηκε ότι η συναυλία ήταν sold out.

Πάντα στα εισιτήρια για τις συναυλίες του ένα ήταν δικό μου. Όπως και πέρυσι τον Μάιο στις δύο συναυλίες που έδωσε στο Μέγαρο Μουσικής πάνω στην ποίηση του Νίκου Καββαδία. Ως εκ τούτου, δεν μπορούσα να φανταστώ συναυλία χωρίς τον ίδιο πάνω στη σκηνή.

Και οι σκέψεις μου επιβεβαιώθηκαν, όταν παρακολουθώντας την συναυλία το βράδυ της Δευτέρας από την τηλεόραση, έψαχνα στα πλάνα να τον δω να κάθεται στο πιάνο του. Να διευθύνει όρθιος τους καλλιτέχνες, να υποκλίνεται βγάζοντας τα γυαλιά του και βάζοντας το χέρι στην καρδιά.

Τελικά, είδα όλη την συναυλία από την αρχή μέχρι το τέλος. Αυτό που εισέπραξα ως τηλεθεάτρια ήταν σεμνότητα. Μια ορχήστρα που διατήρησε την αισθητική του Θάνου Μικρούτσικου δίνοντας ταυτόχρονα την αίσθηση ότι ήταν κάπου εκεί και την διηύθυνε.

Τους καλλιτέχνες «μετρημένους» πάνω στη σκηνή με κρεσέντο συγκίνησης όσο κυλούσε η βραδιά. Σκεφτόμουν πως μέσω της τηλεοπτικής αλλά και της ραδιοφωνικής κάλυψης ότι τα τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου ακούγονταν από άκρη σε άκρη σε όλη την Ελλάδα.

Σίγουρα από τη live μετάδοση τηλεόραση χάνεις πολλά. Εμείς ως τηλεθεατές είχαμε το «προνόμιο» να βλέπουμε τα δακρυσμένα μάτια των καλλιτεχνών…

(φωτογραφίες: Δήμητρα Κεχαγιά)