Πήγαμε, είδαμε: Terry Riley στο Φιλολογικό Σύλλογο Παρνασσός

«Είναι ο πατέρας μου. Μπράβο!»...

Του Ανδρέα Μαντά

Ο Terry Riley είναι ένας σύγχρονος άνθρωπος της Αλταμίρα. Για να παρακολουθήσεις μια συναυλία του ή έστω να ακούσεις τη μουσική του, θα πρέπει προηγουμένως να προετοιμαστείς, γλιστρώντας για λίγο σε μια κατάσταση νάρκωσης. Σαν να βρίσκεσαι ξανά εκεί πίσω, στα πρώτα βήματα της ύπαρξης, πριν προλάβει να «γράψει» το οτιδήποτε. Το όμορφο ή το άσχημο, η αισθητική ή η λογοκρισία. Γιατί με τη μουσική του όλα μοιάζουν να γίνονται για πρώτη φορά. Ο Terry Riley είναι σαν μια μακρουλή σιλουέτα που βαδίζει στον ορίζοντα. Χωρίς χρόνο. Χωρίς τόπο.

Είναι πολύ ευχάριστο να βλέπεις πολύ κόσμο σε τέτοιου είδους συναυλίες. Κόσμο νέο, που διψάει να δει κάτι γνήσιο. Με τέτοιο κόσμο γέμισε η αίθουσα του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσός και η ενέργεια του πλήθους, σε συνδυασμό με αυτό που βιώσαμε από σκηνής, φώτισε την αίθουσα. Ανάμεσά τους πολλοί μουσικοί, γνώριμες φάτσες και αγαπημένες, όπως εκείνη του Blaine L. Reininger, που ήρθαν να δουν live τον σπουδαίο άνθρωπο.

Η συναυλία άρχισε λίγο μετά τις 21.30 και τελείωσε στις 23.30. Λίγο πριν μπουν για το encore, ο Gyan, ο γιος του Terry, που όλο το βράδυ κοίταζε με αγάπη και χαμόγελα τον πατέρα του, γυρίζει και μας λέει με σπαστά ελληνικά: «Είναι ο πατέρας μου. Μπράβο!».

Η χημεία και η ενέργεια μεταξύ πατέρα και γιου μου θύμισε Lou Reed και John Cale (δεν είναι τυχαίο που οι δύο ήταν πνευματικά παιδιά του Terry). Κατά τα άλλα, καθ' όλη τη διάρκεια του κονσέρτου, είχαμε την αίσθηση ότι τζάμαρε ο Erik Satie με τους Popol Vuh και τον Allen Ginsberg.

Φεύγοντας από τα στενά της Πλατείας Καρύτση και μετά από τέτοια εμπειρία, συμπέρανα πως έτσι πρέπει να είναι η μουσική. Ανοιχτή. Ανοιχτή στον κόσμο. Ανοιχτή στο μέλλον.