Γιατί να ταξιδέψει κανείς για να δει 5η φορά τους National;

Το Loaded.gr βρέθηκε την Παρασκευή το βράδυ στην Κοπεγχάγη για τους National και καταγράφει εντυπώσεις...

Του Τάσου Παπαϊωάννου

Πιθανές απαντήσεις στο ερώτημα του τίτλου:
α) Γιατί είναι ένα από τα πιο σημαντικά συγκροτήματα της τελευταίας δεκαπενταετίας
β) Γιατί τα live τους είναι πάντα εξαιρετικά
γ) Γιατί είναι δύσκολο να τους δούμε στη χώρα μας
δ) Όλα τα παραπάνω

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Έχοντας κυκλοφορήσει το I’m easy to find, ένα από τα καλύτερα άλμπουμ για τη χρονιά που μας αφήνει, ακολουθήσαμε τη συμβουλή του Matt Berninger για να τον βρούμε και συγκεκριμένα στη Royal Arena της Κοπεγχάγης.

Γνωστή η σχέση του γκρουπ με τη Δανία μιας και η ηχογράφηση του προηγούμενου δίσκου τους έγινε εκεί. Επίσης ο Aaron Dessner είχε επιλέξει για αρκετά χρόνια την Κοπεγχάγη σαν τόπο κατοικίας. Και, μάλλον, όχι τυχαία. Αλλά η κουβέντα για το τι προσφέρει αυτή η πόλη αποτελεί ένα ξεχωριστό κεφάλαιο.

Στις 8 η Selina Gin ανεβαίνει στη σκηνή για το επόμενο μισάωρο. Τίποτα ιδιαίτερο, προσπάθησε να ζεστάνει τον κόσμο που ήδη αυξανόταν αλλά μάλλον πέρασε αδιάφορη. Στις 9 ακριβώς, η Royal Arena έχει κατακλυστεί από 12-13 χιλ. κόσμο και το συγκρότημα από το Cincinnati είναι στη σκηνή πλαισιωμένο από 2 πνευστά, τη Mina Tindle και την Kate Stables στα φωνητικά - ο τελευταίος τους δίσκος δίνει προτεραιότητα στις γυναικείες φωνές.

Ξεκίνημα με το Rylan και συνέχεια με το Quiet Light από τον τελευταίο τους δίσκο και για τις επόμενες 2 ώρες και 20 λεπτά, είχαμε μια playlist ονειρεμένη για τους φανατικούς και όχι μόνο του γκρουπ που σίγουρα δεν άφησε κανέναν παραπονεμένο.

Ομοιόμορφα κατανεμημένο, οκτώ τραγούδια από το «I’m easy to find», πέντε από το «High Violet» και τα υπόλοιπα 11 από τις άλλες δουλειές τους.

Και ενώ όσο οι ίδιοι μεγαλώνουν και στα δύο τελευταία άλμπουμ τους δείχνουν να κατεβάζουν την ένταση και τον ηλεκτρισμό, στα live τους λειτουργούν ακριβώς αντίστροφα. Προσδίδουν μια απίστευτη ηλεκτρική ενέργεια, με τα αδέρφια Dessner να φροντίζουν για τα καθαριστικά ξεσπάσματα και τον Devendorf στα drums να αποδεικνύει γιατί θεωρείται ένας από τους καλύτερους drummer τα τελευταία χρόνια. Kαι όσο για τον Matt Berninger; Ο γνωστός Matt, πραγματικό αγρίμι. Έφτυσε ψυχή και πνευμόνια όπως κάνει σε όλες του τις συναυλίες, τραγούδησε τους δαίμονές του, εκτόξευσε καμία δεκαριά ποτήρια με κρασί προς το κοινό, έγινε ένα με τον κόσμο άπειρες φορές, κόντεψε να πνίξει αρκετούς με το καλώδιο του μικροφώνου του, σε μία από τις καθόδους του έφτασε σχεδόν στη μέση μιας ασφυχτικά γεμάτης αρένας για να τραγουδήσει αγκαλιά με τους φαν του γκρουπ.

Πρώτη... κάθοδός του νωρίς νωρίς, στο Ηey Rosey, και ξανά βουτιά μέσα στο κοινό στο Τhe day I die, στο Graceless, στο Μr November, στο Τerrible Love. Αν και ήταν η τέταρτη συναυλία σε 5 μέρες -προηγήθηκαν η Βαρσοβία και δύο στο Βερολίνο- η ενέργειά του έδειχνε απίστευτη.

Και το κοινό; Απόδειξε γιατί το σκανδιναβικό κοινό θεωρείται ένα από τα καλύτερα σε όλο τον κόσμο. Ειδικά προς το τέλος, όλο το γήπεδο όρθιο απέδωσε τα εύσημα στους National με καθολική συμμετοχή από αρένα και κερκίδες. Και τι τελείωμα... Fake Empire, Terrible Love, About Today και φυσικά τελευταίο το Vanderlyle Crybaby Geeks, όπου συγκρότημα και κοινό τραγουδούν a cappella όλο το τραγούδι.

Μετά από 2 ώρες και 20 λεπτά και έχοντας αποχωρήσει από την Royal Αrena είχαμε πολλά να σκεφτούμε, πολλά που μας έκαναν εντύπωση: καταρχάς ο χώρος. Απλά εκπληκτικός, οι μισοί προσήλθαν με το Μετρό, μόλις 10 λεπτά από το κέντρο της πόλης και οι υπόλοιποι με τα ποδήλατά τους. Άμεση πρόσβαση και έξοδος χωρίς καμία ταλαιπωρία, άπειρα μπαρ για τα ποτά, που το δανέζικο κοινό τίμησε δεόντως χωρίς να σπαταλήσει χρόνο σε ατελείωτες ουρές. Η σύγκριση με τις δικές μας συναυλίες ήταν αναπόφευκτη και σίγουρα όχι προς όφελος μας.

Επίσης, πώς γίνεται οι National σε μια πόλη του 1,5 εκατομμυρίου να μαζεύουν σχεδόν 15 χιλ κόσμο, όταν σε μια Αθήνα 5,5 εκατ. ζήτημα αν θα μάζευαν 3-4 χιλιάδες; Φυσικά κανείς δεν καπνίζει χωρίς να υπάρχει καμία σύσταση. Και κάτι τελευταίο αλλά πολύ σημαντικό: Πώς γίνεται μια ολόκληρη αρένα για 2,5 ώρες να μη σηκώνει κινητό για να τραβήξει φωτογραφίες ή βίντεο χωρίς να τους το έχει ζητήσει κανείς. Ήταν λες και παρακολουθούσαμε συναυλιακό κοινό από τα 90’ς.

Κάτι υπάρχει λοιπόν στο βασίλειο της Δανιμαρκίας, σίγουρα όχι κάτι σάπιο, αλλά κάτι περίεργο και διαφορετικό που μάλλον είναι δυσνόητο και περίεργα αντιληπτό για τον υπόλοιπο κόσμο, ποσό μάλιστα για εμάς τους βαλκάνιους.