Πήγαμε, είδαμε τον Βασίλη Προδρόμου solo στο Baumstrasse

Όπως Μυστικά και ήσυχα

Του Γιώργου Μυζάλη

Καθώς μεγαλώνω, νιώθω διαρκώς πιο έντονη την ανάγκη για συγκίνηση και ανατριχίλα στα live που επιλέγω. Συχνότερα, μάλιστα, αναζητώ (και βρίσκω) τα προαναφερθέντα συναισθήματα σε παραστάσεις δίχως λούσα και χώρους «σπιτικούς» και ζεστούς από ό,τι σε αχανείς σούπερ – ντούπερ σκηνές και θέατρα. Κάπως έτσι με έβγαλε χθες το βράδυ (19/12) ο δρόμος στο Baumstrasse για να ακούσω το Βασίλη Προδρόμου σόλο. Ναι, καλά διάβασες ακροατή μου, σόλο. Τουτέστιν, κιθάρα – φωνή. Αλλά τί κιθάρα και τί φωνή!

Θαυμάζω την πορεία του Βασίλη. Εδώ και κάμποσα χρόνια. Ήρεμος, δημιουργικός, με καντάρια χιούμορ και αυτοσαρκασμού, αλλά κυρίως με μια καλλιτεχνική φλέβα ιδιαίτερη και προσωπική. Παιχταράς – κιθαριστής και φωνή που «κάνει δικό της» κάθε τραγούδι που επιλέγει να ερμηνεύσει, ξεπερνώντας διαχωριστικές ρεπερτοριακές γραμμές και όχθες. Χθες το βράδυ, για δύο ώρες (και παραπάνω), ήμασταν σαν καλεσμένοι στο σαλόνι του σπιτιού του οικοδεσπότη μας. Σε ένα σαλόνι γεμάτο από b-sides «διαμαντάκια», τόσο από το σύνολο της ελληνικής δισκογραφίας, όσο και από την προσωπική πορεία και τις επιλογές του Βασίλη Προδρόμου.

Σε πόσα live, πια, έχει κανείς τη δυνατότητα να μάθει καινούργια τραγούδια; Να σωπάσει για να παρατηρήσει τους στίχους ενός τραγουδιού που «συναντά» για πρώτη φορά; Σε πόσες συναυλίες τού αναγνωρίζεται αυτό το δικαίωμα από τους υπόλοιπους παρόντες; Πόσα live, με άλλα λόγια, μπορούν να καυχηθούν ότι «αιχμαλωτίζουν» τον ακροατή/θεατή τους; Αυτό ζήσαμε χθες όσοι τυχεροί ήμασταν στο Baumstrasse. Υπήρχαν, μάλιστα, στιγμές που λειτουργήσαμε σαν καλοκουρδισμένη χορωδία με «μαέστρο» το Βασίλη. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Και όχι στα εύκολα. Ενδεικτικά, θα σας αναφέρω τραγούδια του playlist: «Γουώκμαν» (μουσική – στίχοι: Δήμος Μούτσης), «Ούτε που ρώτησα» (μουσική: Γιάννης Σπανός – στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου), «Ράγισμα» (μουσική: Φώτης Σιώτας – στίχοι: Θοδωρής Γκόνης), «Τ’ ανθρώπου το μυστήριο» (μουσική: Βασίλης Προδρόμου – στίχοι: Πάνος Δημητρόπουλος), «Το όνειρο» (μουσική – στίχοι: Νίκος Παπάζογλου).

Εκπληκτικά τραγούδια, συγκινητικά τραγούδια, παιγμένα με τρόπο εντυπωσιακό, δεξιοτεχνικό και ουσιαστικό στις κιθάρες του (Βασίλη) Γιώργου Προδρόμου (σ.σ. έχει δυο ονόματα ο ερμηνευτής, όπως μας εξήγησε, οπότε παίζει ο Γιώργος και τραγουδάει ο Βασίλης – «μούφα» το solo του τίτλου). Πολύτιμο live, αν με ρωτάς, φίλτατε αναγνώστη. Live που σε καλεί να το επισκεφτείς ξανά και ξανά.

Όχι άλλα λούσα. Όχι άλλη απόσταση από τον ερμηνευτή – τοτέμ που «φωνάζει» από σκηνής την πραμάτεια του. Δεν είναι αυτό η συναυλία, ρε γαμώτο. Συναυλία είναι να είσαι εκεί. Συναυλία είναι να μη θες να τελειώσει. Συναυλία είναι να ξυπνάς αργοπορημένος την επόμενη μέρα, όχι γιατί «ήπιες δυο θάλασσες» χθες βράδυ, αλλά γιατί κοιμήθηκες πλήρης και μακάριος και ξύπνησες ευεργετημένος, ήρεμος και χαμογελαστός (κι εξ αυτών πιο φωτεινός).

Ευχαριστώ Βασίλη. Ευγνώμων.