Πήγαμε, είδαμε: ο superstar Σωκράτης

Απόλυτος κυρίαρχος στη σκηνή και στο κοινό του «Ακτή Πειραιώς» ο Σωκράτης Μάλαμας

Της Αφροδίτης Παπακαλού

Σε κάποιους από εμάς που είχαμε προλάβει τον Σωκράτη Μάλαμα σε μικρές μουσικές σκηνές με λίγο κόσμο, στα τέλη της δεκαετίας του 1990, αρχές του 2000, η εικόνα της κατάμεστης «Ακτή Πειραιώς» έφερε (ξανά) ένα χαμόγελο ικανοποίησης στα χείλη, καθώς από τότε είχαμε δει το απόλυτο command που ο Σωκράτης είχε στη μουσική του, αλλά και στο κοινό του.

Με μια σειρά εξαιρετικών δίσκων και συμμετοχών σε έργα άλλων δημιουργών και, κυρίως, με ατελείωτα live (τόσο ως προς τον αριθμό, όσο και ως προς τη βροντοσαυρική διάρκειά τους), ο Μάλαμας «έφτιαξε» δικό του κοινό, ευάριθμο και φανατικό, όπως αποδεικνύουν τα διαρκή sold out σε ένα κατά τεκμήριο μεγάλο χώρο όπως η «Ακτή Πειραιώς». Και, όπως έδειξε η τεράστιας διάρκειας συναυλία, απολύτως δίκαια.

(photo: loaded.gr)

Ο Μάλαμας, συνοδευόμενος από μια φανταστική ορχήστρα (Δημήτρης Λάππας: κιθάρες, τζουράς, μπουζούκι - Νίκος Μαγνήσαλης: τύμπανα - Γιάννης Παπατριανταφύλλου: μπάσο - Φώτης Σιώτας: βιολί, βιόλα, τραγούδι - Κυριάκος Ταπάκης: λαούτο, μπουζούκι - Νίκος Παραουλάκης: νέυ, μπαγλαμάς και στη φωνή η Ιουλία Καραπατάκη), από το πρώτο δευτερόλεπτο που πάτησε τα τάστα της κιθάρας του, έδειξε να έχει τον απόλυτο έλεγχο της μουσικής και του κοινού, είτε έπαιζε καινούργια τραγούδια, είτε έκανε βουτιά στο παρελθόν για να παίξει μια από τις (πολλές) παλιότερες αγαπημένες επιτυχίες του, διότι οι παλιές αγάπες δεν πάνε στον παράδεισο, ζουν για πάντα.

Φυσικά, από μια συναυλία του Μάλαμα δεν θα μπορούσε να λείψει και το αιχμηρό σχόλιο για το σήμερα, με τον Σωκράτη να αναφέρεται στην εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου με την ατάκα «μας έφαγε η κανονικότητα, πουλάκια» (μάλιστα είχε... απειλήσει με κλήση στο 1142, επειδή τον... ενοχλεί ο καπνός από ξηρό πάγο) ενώ όπως ήταν αναμενόμενο ο χώρος κατά τη διάρκεια του διαλείμματος σχεδόν άδειασε.

(photo: loaded.gr)

Επιπλέον δεν πρέπει να παραλείψουμε ότι οι παραστάσεις στην «Ακτή Πειραιώς» περιέχουν και δύο προσθήκες: την Ελένη Αβραμιώτη στη φωνή και το βιολί, η οποία συνόδευσε τον Μάλαμα σε μερικά τραγούδια και τραγούδησε και μόνη της, και τον Νεκτάριο Παπαγεωργίου στο κλαρίνο και τη φωνή, ο οποίος προς το τέλος του προγράμματος, μαζί με την ορχήστρα, έπαιξε και τραγούδησε παραδοσιακά ελληνικά τραγούδια, φέρνοντας στο μυαλό εικόνες πανηγυριού.

Εδώ, ας μας επιτραπεί και η μοναδική ένσταση σε ένα κατά τα λοιπά εξαιρετικό πρόγραμμα. Αν και ο Μάλαμας συχνά αντλεί έμπνευση από την πλούσια λαϊκή μουσική παράδοση, η προσθήκη αμιγώς παραδοσιακών τραγουδιών στο πρόγραμμα μας φάνηκε κάπως «ξένη» σε σχέση με την υπόλοιπη μουσική, αν και ο κόσμος φάνηκε να την απολαμβάνει.

Κατά τα λοιπά, ο Μάλαμας σχεδόν ικανοποίησε την απαίτηση του κοινού («ρε Σωκράτη, τι λες τώρα, που θα παίζεις ως τις τέσσερις η ώρα»), ο ίδιος ήταν κεφάτος και επικοινωνιακός και απέδειξε ότι πλέον είναι ένας αδιαφιλονίκητος σούπερ σταρ της ελληνικής μουσικής.