Ο (super) Mike Scott και οι θαυματουργοί Waterboys

Παρασκευή βράδυ στο γεμάτο Piraeus Academy και ο μ.ο. ηλικίας ήταν, τόσο on stage όσο και κάτω από τη σκηνή, γύρω στα 50.

Του Δημήτρη Κανελλόπουλου
Φωτογραφίες: Τάσος Παπαϊωάννου

Ηταν γεμάτο δηλαδή το club με ένα κοινό που γαλουχήθηκε με συναυλίες. Γι αυτό και οι αγαπημένοι (των Ελλήνων) Waterboys, αγαπημένοι από παλιά, γέμισαν δύο φορές το Piraeus Academy. Δεν είναι λίγο, έτσι; Και αναπόφευκτη η σύγκριση, αν και αχρείαστη, με τον λίγο κόσμο που πήγε το προηγούμενο βράδυ στους Deerhunter. Τι θέλω τώρα κι εγώ και συγκρίνω δύο ανόμοια πράγματα... Σωστά! Το σημειώνω απλώς δίνοντας μία κοινωνιολογική διάσταση. 

Λοιπόν, οι Waterboys ήταν απολαυστικοί. Επαιξαν περισσότερο από δύο ώρες, ξεκίνησαν στις 9 και μισή ακριβώς όπως έλεγε το πρόγραμμα και απέδειξαν για μία ακόμα φορά ότι είναι μία καλή και... ζωντανή μπάντα.

Κορυφαίος βέβαια ο Mike Scott, μορφή αληθινή, αυθεντική. Μου αρέσει πολύ η μουσική του, μου αρέσει και η χροιά της φωνής του. Οι κιθάρες με τα βιολιά. Είχε και δεύτερες φωνές, δύο κορίτσια, ο ήχος ήταν ακόμα πιο πλούσιος. Μεθυστικός. Οχι πως δεν υπήρχαν και υφέσεις στη συναυλία ή κάποια από τα κλισέ των παλιότερων ροκάδων. Ας είναι, δεν πείραζε...

Και ναι, ακούσαμε όλα τα κομμάτια που θέλαμε. Και για να είμαι ειλικρινής μαζί σας, είχα χρόνια να τα ακούσω, πολλά χρόνια. Και Fisherman's Blues στην αρχή και A Girl Called Johnny μετά και, φυσικά, Medicine Bow. Φάση είχε στο Nashville, Tennessee (τι να κάνουμε, Αμερική είναι αυτή...) με πολύ ροκ εν ρολ. Το This Is The Sea και το The Pan Within τα έπαιξε ακουστικά ενώ, φυσικά, έκλεισε με το The Whole Of The Moon.

Εφυγαν όλοι ευχαριστημένοι. Χορτασμένοι με μουσική. Α, ναι: και άκαπνοι. Επιτέλους...