Βαρέθηκα στους Deerhunter

Βράδυ Πέμπτης στο Fuzz λοιπόν, για ένα πολλά υποσχόμενο live. Αλλά, προφανώς, δεν αρκούσε...

Δημήτρης Κανελλόπουλος

Η συναυλία ήταν «σούπα», προσωπικά βαρέθηκα θανάσιμα, είναι από τις φορές εκείνες που δεν (σου) πάει η φάση. Δεν ξέρω τι γνώμη θα έχει ο Ανδρέας (Μαντάς) που θα παρουσιάσει το review του live, πιθανότατα και να του αρέσει, αλλά εντάξει, γούστα είναι αυτά - update: «η συναυλία του χειμώνα για μένα» μου είπε.

Είχε το ενδιαφέρον του βέβαια ο ίδιος ο Bradford Cox, ο frontman των Deerhunter που είναι μία ιδιαίτερη περσόνα (όχι πως δεν μου άρεσε το φινάλε του Desire Lines αλλά οκ, είναι λίγο, ελάχιστο). Αλλά και το Lo-Fi για να είμαι ειλικρινής λίγες φορές με γοήτευε.

Η συναυλία δεν είχε κόσμο, 400-500 άτομα ήταν στον χώρο, η περιορισμένη και υπερτιμημένη indie κοινότητα. Δεν είναι δυνατόν να μην μπορεί το αθηναϊκό κοινό να γεμίσει το Fuzz για τους Deerhunter. Κάτι δείχνει, δεν συμφωνείτε κι εσείς; 

Φτάνοντας στο Fuzz πάντως, ένα 20λεπτο περίπου πριν αρχίσει η συναυλία, είδα κόσμο απ΄έξω. Για τσιγάρο! Απαγόρευση καπνίσματος μέσα στο συναυλιακό χώρο, πρωτόγνωρες (κι ευχάριστες) καταστάσεις. Ο μόνος που άναψε τσιγάρο ήταν ο Bradford Cox. Ήταν η πιο επαναστατική κίνηση της βραδιάς θα έλεγα.