Πήγαμε, είδαμε Toxic Rabbits: Αυτή η τοξικότητα κάνει καλό στα αυτιά μας

Ένα ερώτημα που ταλανίζει για χρόνια κάποιους κύκλους αναρχικών, αφορά το αν πρέπει να συμμετέχουν, τελικά, στα αντιπροσωπευτικά συστήματα.

Του Γιώργου Κτενά

Να λαμβάνουν μέρος στις εκλογικές διαδικασίες δηλαδή, όσο αντιφατικό κι αν φαίνεται σε πρώτη ανάγνωση, καθώς σε έναν βαθμό δυσκολεύονται να κεφαλαιοποιήσουν με διαφορετικό τρόπο τις ακτιβιστικές τους δράσεις. Με αποτέλεσμα να φτάνει κάποια στιγμή που το νόημα των ίδιων των πράξεων ξεπερνιέται και απλώς αναπαράγουν πολύχρωμα (ή και μονόχρωμα) σόου, που προσφέρουν απλόχερα ταυτότητες αναρχικών. Μόνο που με το σπάσιμο του κοινωνικού δεσμού οι παραδοσιακές ταυτότητες έχουν εξαϋλωθεί και έχουν βρεθεί στην άκρη. Και στη θέση τους έχουν αναδυθεί νέες παραγωγές και υποκείμενα που αυτοθεσμίζονται και νοηματοδοτούν με έναν διαφορετικό τρόπο το ατομικό και κοινωνικό φαντασιακό.

Κι αυτό είναι το σημαντικότερο στοιχείο στην ποιητική που αναπτύσσεται μεταξύ των ανθρώπων. Εκείνων δηλαδή που έχουν στο επίκεντρο της αφηγηματικής βαρύτητάς τους το άτομο, ως αυτεξούσιο και την ίδια στιγμή συλλογικό. Που λειτουργούν ως συνδιαμορφωτές του κοινωνικού, που παράλληλα είναι αισθητικό και πολιτικό, χωρίς να κοστολογούν το κοινωνικό τους πράττειν. Η πράξη προηγείται τού λόγου, με συνέπεια (κατά τον Καστοριάδη) να είναι εκείνη που διαμορφώνει, τελικά, τη θεωρία και όχι το ανάποδο. Μακριά από το σχήμα «πράξη - αποτέλεσμα», δηλαδή την προσμονή για συγκεκριμένη κατάληξη της δημιουργικής μας έκφανσης, καθώς σε αυτή την περίπτωση η ποιητική διαλεκτική φεύγει από το παράθυρο.

Ορίζοντας τη σύμπραξη ως επιτομή τής συνθετικής διαδικασίας και δημιουργίας, αρκεί να αναλογιστούμε την αγελαία φύση μας. Γιατί ο καθένας μόνος του τσακίζει, σε όποιον βαθμό κι αν ορίσουμε τη ριζική ατομικότητα. Είναι η συλλογική φύση τής συμμετοχής στην ομάδα που ανοίγει το καπάκι του ταμπεραμέντου, για να αναδυθεί η καυτή λαβα της δημιουργίας. Καμία προσωπικότητα δεν αναδείχθηκε ποτέ από μόνη της, η ίδια η ανθρώπινη ύπαρξη επιβεβαιώνεται μόνο μέσα από μια ετερότητα. Αποδίδοντας όραμα στον ομαδικό συναγωνισμό και όχι στον πρωταθλητισμό του ανταγωνισμού. Γιατί ο πρωταθλητισμός έχει μοναξιά. Όπως και ο θάνατος.

Μια τέτοια ομάδα, το μουσικό γκρουπ Toxic Rabbits, παρουσίασε πρόσφατα στο six d.o.g.s το πρώτο του album, με τίτλο City of Dead Lights. Ένα καλοδουμένο σύνολο με τρεις μουσικούς (Αποστόλης Λαγαριάς στην κιθάρα, Δημήτρης Μανδηλαράς στο μπάσο και ο Γιώργος Δαμέλλος στα ντραμς) και την εκπληκτική φωνή τής Δανάης Κασίμη, που υπογράφει και τον αγγλόφωνο στίχο στα τραγούδια του συγκροτήματος. Ερεθίσματα από τα καθημερινά σκατά που μας περιβάλλουν, όπως σίγουρα θα τα χαρακτήριζε ο Μπάροουζ, δηλαδή αστική ποίηση ενδεδυμένη με post punk ήχο, σε ένα θαυμάσιο πρόγραμμα που θα έκανε πολλούς επώνυμους της εγχώριας μουσικής σκηνής να το ζηλέψουν. Είναι πολλά χρόνια τώρα που κάτι καινούργιο κυοφορείται στην ελληνική μουσική σκηνή. Απαλλαγμένο από λούπες, χιπ χοπ στιχάκια γραμμένα από «ποιητές» που εκφράζουν φαντασιώσεις και όχι βιώματα ή βαρετά επαναλαμβανόμενα έντεχνα ακόρντα. Οι Toxic Rabbits βρίσκονται σε αυτή την κατεύθυνση, με στίχο και ήχο που διαμορφώνεται από την πολιτικοποίηση της καθημερινότητας. Έχουν τις ευαίσθητες κεραίες τους ανοιχτές, ψυχανεμίζονται και δημιουργούν. Καλό είναι να τους δώσουμε προσοχή. Το αξίζουν.