Πήγαμε, είδαμε Dream Syndicate στο Fuzz: Still Here Now…

Ακόμα εδώ. Και όπως φαίνεται θα μας απασχολεί για πολύ καιρό ο Steve Wynn και η παρέα του - όποια και αν είναι αυτή.

Του Αντρέα Μαντά

Είτε με τους Dream Syndicate, είτε solo, είτε με τους Miracle 3, είτε με τους πιστούς του φίλους, Dan Stuart και Chris Cacavas. Και γιατί όχι, εμείς θα είμαστε εκεί. O Steve είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις καλλιτέχνη - ‘φαινόμενο’ για τα ελληνικά δεδομένα. Ενώ τον βλέπουμε σχεδόν κάθε χρόνο, δεν τον βαριόμαστε ποτέ.

Τρίτη επίσκεψή των Dream Syndicate στην Αθήνα, μετά την επανένωσή τους το 2012, δεύτερη για το Fuzz και καλύτερη, τολμώ να πω, από την προ διετίας εμφάνισή τους. Οι … συνήθεις ύποπτοι Steve Wynn (κιθάρα, φωνητικά), Dennis Duck (ντράμς), Mark Walton (μπάσο), Jason Victor (κιθάρα) και Chris Cacavas (πλήκτρα) έδειξαν για μια ακόμα φορά το τί πραγματικά είναι το Rock 'n' Roll.

Πριν γράψω σχετικά το τι ζήσαμε το βράδυ του Σαββάτου στο Fuzz, θα ήθελα να θυμηθούμε το πόσο σπουδαία ‘σκηνή’ ήταν το Paisley Underground. Green On Red, The Long Ryders, The Bangles, The Three O’Clock, The Rain Parade και φυσικά οι Dream Syndicate. Κατάφεραν να επιβληθούν, ως σημαντική δύναμη διαμόρφωσης του νέου μουσικού ήθους στα πράγματα της Αμερικάνικης σκηνής της δεκαετίας του ’80. Μιας σκηνής που αναγνώρισε ολόκληρη την ιστορική παράδοση του Rock 'n' Roll, ως μια δημιουργική πραγματικότητα, χωρίς όμως να της επιτρέψει να παρέμβει στον απόλυτα σύγχρονο χαρακτήρα της. Όλα αυτά τα συγκροτήματα αναφέρονταν στην Αμερική των αχανών εκτάσεων, των highways, των ερήμων, στην Αμερική του Woody Guthrie, στους μύθους της Δύσης και του χαμένου Αμερικάνικου όνειρου. Έπιναν στο όνομα των χαμένων στο χρόνο ιδανικών. Σε εκείνα που ορκίζονταν οι πρώτοι άποικοι, μόλις πατούσαν το πόδι τους στη χώρα του Κολόμβου. Δικαιοσύνη, ανδρεία, αξιοπρέπεια και ελευθερία.

Για μένα οι Dream Syndicate είναι το πιο σημαντικό συγκρότημα αυτής της σκηνής. Και όχι μόνο. Πέρα από το κλασικό “The Days of Wine And Roses”, ένας από τους καλύτερους rock δίσκους της δεκαετίας του ΄80 είναι το “The Medicine Show”. Ίσως από όλα τα Αμερικάνικα συγκροτήματα της εποχής τους, ήταν το πιο κλασικό, το πιο rock σε ύφος και μορφή. Οι μέθοδοί τους ήταν και παραμένουν ακόμα και στα πρόσφατα άλμπουμ τους, μοντέρνες, τα θέματά τους όμως… συντηρητικά. Παίζουν rock ’n’ roll όπως θα έπρεπε να είναι, τραγουδούν παθιασμένα, δημιουργούν και διαλύουν σχήματα, πλάθουν φράσεις και αυτοσχεδιάζουν. Οι συνθέσεις του Wynn, είτε μιλάμε για τους Dream Syndicate, είτε για τη solo πορεία του, ας μου επιτραπεί να το πω, σε κάνουν να γελάσεις που το όνομά του δεν είναι εφάμιλλο ενός Bruce Springsteen (χωρίς να είμαι ασεβής απέναντι στον Boss).

Ας γυρίσουμε στη βραδιά. Η συναυλία ξεκίνησε στις 22.15, με το υπέροχο “How Did I Find Myself Here” από τον προηγούμενο ομώνυμο δίσκο τους, βάζοντάς μας κατευθείαν στο κλίμα. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι κάθε φορά που βλέπω τον Jason Victor ξεχνάω ότι υπήρχε ένας Karl Precoda και ένας Paul B. Cutler (η αλήθεια είναι εμείς οι πιο μικροί σε ηλικία έχουμε και τα απωθημένα μας και τις αδυναμίες μας). Τα επόμενα τέσσερα κομμάτια ήταν από τους δύο τελευταίους δίσκους, τα φρέσκα “Put Some Miles On”, “Black Light” και τα “80 West”, “Out Of My Head”. Για να έρθει η ώρα, με δύο δυνατές στιγμές back to back, του “The Medicine Show”. Το ομώνυμο και το “Armed With An Empty Gun”. Ξανά επιστροφή στο τελευταίο άλμπουμ, “These Times”, με τα “Bullet Holes” και “Recovery Mode”. Και ξαφνικά μας ήρθαν απανωτά τα When You Smile, Halloween, That’s What You Always Say, Definitely Clean, όλα από το “The Days Of Wine And Roses”, όπου νομίζω δεν έμεινε ούτε ένα στόμα που να μην τραγουδήσει. Αν θέλετε, ρωτήστε εμένα, ακόμα βραχνιασμένος είμαι. Και κάπως έτσι, μέσα στα γέλια, τις αγκαλιές με τους φίλους και τους ‘γνωστούς-άγνωστους’ που συναντάς πάντα σε τέτοια live, το βασικό μέρος του set έκλεισε με ένα από τα πιο ωραία κομμάτια τους και ένα από τα highlight της βραδιάς, το “Glide”.

Η στιγμή του πρώτου encore είχε φτάσει. Ο Steve ξέρει καλά τι εστί encore στην Αθήνα (οι παλιοί θυμούνται πολύ καλά τα θρυλικά encore στο Ρόδον), γι΄αυτό και χαμογέλασε και μας είπε ότι μπορούσε να παίξει πολλά τραγούδια ακόμα… Το ξέρουμε Steve, το ξέρουμε!

Πρώτο τραγούδι η κορυφαία στιγμή, για μένα, του τελευταίου τους δίσκου και ένα τραγούδι που στο μέλλον θα θεωρείται κλασικό του setlist τους, το “Still Here Now”. Και από κει επιστροφή στο παρελθόν με το αγαπημένο μου “Tell Me When It’s Over”. Κάπου εκεί, ο φίλος μου ο Αντρέας (συνονόματος) μου λέει «μα καλά δεν θα παίξουν τίποτα από το Ghost Stories;». Για να πάρει την απάντηση και από τον άλλο μας φίλο, τον Γιάννη, και… από το ίδιο το συγκρότημα, αφού ακολούθησαν τα “The Side I’ll Never Show” και “I Have Faith”. Για το ονόρε και για να μην αφήσουν απ’ έξω κάτι από το ”Fade To Grey”, έπαιξαν το επίσης αγαπημένο του ελληνικού κοινού “Boston”, για να κλείσουν, πώς αλλιώς… με το “Days Of Wine And Roses”. Σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα.

Καθώς φεύγαμε από το venue, θυμήθηκα τα λόγια της Johnette Napolitano των Concrete Blonde, και για ένα διάστημα έτερον ήμισυ του Wynn, ότι ο Steve είναι ένας εθνικός θησαυρός και κάποια στιγμή θα πρέπει να πάρει το credit που του ανήκει. Μακάρι, ας το ελπίσουμε να γίνει κάποια στιγμή. Από μας πάντως το έχει χρόνια τώρα…

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά (από το site του Fuzz) και μία από τους ίδιους τους Dream Syndicate.