Πήγαμε, είδαμε: Wim Mertens στο Παλλάς

Είναι και κάποιες συναυλίες που πηγαίνεις, χωρίς να σε ενδιαφέρει το τι ακριβώς θα ακούσεις. Πηγαίνεις και αφήνεσαι.

Του Αντρέα Μαντά

Ο Orson Welles είχε πει ότι «η τέχνη είναι ένα ψέμα που μας βοηθά να συνειδητοποιήσουμε την αλήθεια». Τέτοιου είδους συναυλία ήταν η χθεσινή και τέτοιου είδους καλλιτέχνης είναι ο Wim Mertens.

Εχοντας δει τις προηγούμενες εμφανίσεις του σε Ηρώδειο και Μέγαρο Μουσικής, νομίζω ότι το Παλλάς είναι ο χώρος του. Μόνος του, με την παρουσία της Tatiana Samouil στο βιολί, αφεθήκαμε για 2 ώρες σε αυτό το «ψέμα» που μας κάνει να νιώθουμε την αλήθεια. Ο Mertens δεν έχει κάτι να μας αποδείξει. Και τα 2 μέρη του κονσέρτου πήραν τη μορφή ενός προσεκτικού, ισορροπημένου συμφωνικού ποιήματος. Που κάποιες φορές δεν διέθετε ευδιάκριτη τονικότητα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κατάργησε ποτέ το «νόμο» της βαθύτερης και εσωτερικής αρμονίας. Κάθε άλλο. 'Ετσι κι αλλιώς, το αληθινό καλλιτέχνημα είναι αυτό που λέει «τα λιγότερα».

Κατά τη διάρκεια του δεύτερου μέρους, σκεφτόμουν ότι σε κάθε ζωή αντιστοιχεί ένα μικρό πλήθος από μεγάλα συναισθήματα, και ένα μεγάλο πλήθος από μικρά συναισθήματα και ανάμεσα σε αυτά τα δύο κρύβεται ή αναδεικνύεται η ομορφιά κι η μελαγχολία.
Και ξαφνικά το κονσέρτο τελειώνει. Και αναρωτιέσαι «τι σημαίνει αυτό το αιφνίδιο ξύπνημα, μες στους θορύβους της πόλης;». Της ξαφνικά ξένης πόλης. Τι νόημα έχουν οι κινήσεις; Τα χαμόγελα; Γυρίστε με πίσω. Στην αλήθεια.

Φωτογραφίες: Χρόνης Περράκης