Πήγαμε, είδαμε: οι Gang of Four έσπειραν πανικό στο Gagarin

Παρασκευή βράδυ και στο Gagarin το ραντεβού μας ήταν με δύο παρέες από δυο διαφορετικές γενιές: Οι δικοί μας πρωτοεμφανιζόμενοι Kraak και οι ιστορικοί Gang of Four από το Leeds.

Του Τάσου Παπαϊωάννου

Έχοντας κυκλοφορήσει μόλις τον πρώτο ομώνυμο δίσκο τους, οι Kraak ανέλαβαν με αξιώσεις να προετοιμάσουν το κοινό για τους Gang of Four. Για περίπου 30 λεπτά μας σύστησαν τον ήχο τους και τα νέα τους τραγούδια. Ο Άγγελος Κοττας στο τραγούδι, ο Ντον Σταυρινος στην τρομπέτα και στο moog, ο Κώστας Πετροπουλος στην κιθάρα και ο Αντρεας Μπικουβαρακης στα τύμπανα παρουσίασαν την παρθενική τους δουλειά, βασισμένη σε αιχμηρό ελληνικό στίχο και σε garage punk, post rock και kraut rock ήχο. Οι τέσσερις τους ήταν η ιδανική εισαγωγή για τους επόμενους- πιο φημισμένους- τέσσερις, αφού αν και νεοσύστατοι, δείχνουν ότι σίγουρα θα μας απασχολήσουν τα επόμενα χρόνια.

Μισή ώρα μετά, το βρετανικό post punk group έπαιρνε τη θέση του στη σκηνή. στην τρίτη επίσκεψη για τον  Andy Gill και την παρέα του στη χώρα μας. Αφορμή, η τελευταία κυκλοφορία τους «Happy Now» τον Απρίλιο του 2019. Και μπορεί να ακούσαμε μόλις ένα τραγούδι, το Toreador, απ αυτήν, αλλά όταν έχεις στη μουσική σου βαλίτσα δίσκους σαν τους «Entertainment!» και «Solid Gold», και τραγούδια σαν το Damage Goods, Anthrax, 5:45, μικρή σημασία έχει. Ο Andy Gill, μοναδικό σταθερό μέλος από την αρχική μορφή των Gang of Four, για άλλη μια φορά μας επισκέφθηκε παρέα με τον John Sterry στα φωνητικά, τον Thomas McNeice στο μπάσο και τον Johnny Finnigan στα ντραμς.

Λίγο μετά τις 11 πήραν τη θέση τους στη σκηνή του Gagarin και για μια ώρα και 10 λεπτά ζήσαμε μια ηλεκτρική καταιγίδα. Οι Gang of Four άπλωσαν το νευρωτικό ήχο τους στη σκηνή και παρέσυραν όποιον βρήκαν μπροστά τους. Η αρχή έγινε με το Great Man και από τις πρώτες νότες του ήξερες τι θα επακολουθήσει... Συνολικά 15 τραγούδια, τα 6 από το εμβληματικό «Entertainment!» και αλλά 6 από το «Solid Gold» ήρθαν να μας θυμίσουν πως οι Gang of Four είναι και παραμένουν ένα από τα πιο επιδραστικά αλλά και έντονα πολιτικοποιημένα συγκροτήματα στην ιστορία της post/ punk rock μουσικής.

Όσο ο Gill και η συμμορία του ξεδίπλωναν τους νευρωτικούς σπασμωδικούς ήχους τους στη σκηνή του Gagarin άρχισαν να σχηματίζονται διάφορες μορφές: οι REM, o Flea, οι Franz Ferdinand, οι Block Party, οι Rapture, οι Fontaine’s DC, οι Shame, ο Μπάμπης Παπαδόπουλος, ο Αγγελάκας... Και η λίστα είναι ατελείωτη. Ο John Sterry βρισκόταν σε μόνιμο παροξυσμό, το μπάσο του Thomas McNeice εξαπέλυε ηχητικές βόμβες, τα drums του Johnny Finnigan δημιουργούσαν το κατάλληλο ρυθμικό υπόβαθρο. Οσο για την κιθάρα του Gill; Ο ενορχηστρωτής της συμμορίας. Η σοβαρή, ήρεμη δύναμη που με ένα του riff έσπερνε πανικό στα υπόλοιπα μέλη της μπάντας και τον κόσμο.

Παρά τη δυσφορία του για τα τσιγάρα και τις συχνές επικλήσεις του να μην καπνίζει ο κόσμος γιατί έχει αναπνευστικό πρόβλημα (αρκετές φορές χρησιμοποίησε spray για τη διευκόλυνση της αναπνοής του), η ηχητική παλέτα του δημιουργούσε, υλοποιούσε και συμπαρέσυρε και τους υπόλοιπους σε ένα σαρωτικό πανκ παραλήρημα. Parade, Paralyses, What we all want, 5:45, Damage goods, To hell with poverty, Anthrax. Ειδικά στο τελευταίο, ένας αφιονισμένος Sterry, διέλυε το είναι του πάνω σε ένα φούρνο μικροκυμάτων στην πιο φρενήρη στιγμή της βραδιάς.

Το Nimrod του Edward Elgar που ακούστηκε στα ηχεία μετά το πέρας της συναυλίας προσπάθησε να μας επαναφέρει σε μια ηχητική ισορροπία αλλά ήταν δύσκολο για όλους μας να συνέλθουμε μετά από αυτό που μόλις είχαμε παρακολουθήσει. Εις το επανιδείν.