«There Is No Eye»

R.I.P. John Cohen

Kafka

Για κάποιους, ο John Cohen ήταν ο άνθρωπος που έφερε από την αφάνεια στην επιφάνεια τον Roscoe Holcomb (σ.σ. και κάποια στιγμή κληρονόμησε δικαιωματικά το banjo του).

Για κάποιους άλλους ήταν ένας περίφημος φωτογράφος που αποτύπωσε (και) την καλλιτεχνική δράση στο Greenwich Village τέλη του ᾽50, δεκαετία του ᾽60.

Για κάποιους τρίτους, ήταν ένας ερευνητής, παραγωγός και μουσικός της παράδοσης με έδρα τα Απαλάχια Όρη και όχημα μεταξύ άλλων, τους New Lost City Ramblers (με το νεαρό Bob Dylan να ποζάρει ως James Dean στο φακό του Cohen και να ξημεροβραδιάζεται δίπλα στη μπάντα).

Για αρκετούς ήταν ένας σημαντικός ντοκιμαντερίστας που έφτασε μέχρι τις μουσικές κορυφογραμμές του Περού, αλλά όχι καλύτερος από τον σπουδαίο Les Blank.

Για όλους τους παραπάνω λόγους και για όσους γνωρίζουν συνολικά το έργο του, ο John Cohen περνάει στην ιστορία με Αναγεννησιακή στάμπα επάνω σε μια folk προδιάθεση που στάθηκε η αφορμή. Εδώ και πολλά χρόνια, για κάποιο ανεξήγητο λόγο (που τον βαφτίζω six degrees of separation) βρίσκω συνεχώς τ᾽ όνομα του John Cohen σε κουβέντες που έχω με αγαπημένους φίλους και κοινούς γνωστούς. Εχθές, ένας από αυτούς, μ᾽ ενημέρωσε μέσω mail για το θάνατό του Cohen σε ηλικία 87 ετών. Για ξεκάρφωμα, μιας και οι γνώμες περισσεύουν, ακολουθεί μια μικρή ιστορία κινουμένων σχεδίων, όπως την περιγράφει ο John Cohen για τη γνωριμία του με τον Harry Smith, τον δικό μου μεγαλύτερο (νεκρό) ήρωα, μανιώδη συλλέκτη, εθνομουσικογράφο και δημιουργό της επιδραστικότερης συλλογής στην ιστορία της Αμερικανικής φολκ μουσικής.

Some Crazy Magic: Meeting Harry Smith from Drew Christie on Vimeo.