Daniel Johnston 1961-2019

Ρώτησαν το «λίγο» που πας; Κοντά στο «πολύ» απάντησε. -Τούρκικη Παροιμία

Kafka

Ενίοτε αγαπώ την τάξη. Ειδικά εκείνες τις δύσκολες ημέρες μέρες που που δε μπορώ να προστατεύσω το κεφάλι μου. Ακούγομαι σαν διαφήμιση για τσιρότο μυαλού που αιμορραγεί, αλλά εχθές άφησα πάλι στη μέση όλες τις δουλειές που είχα να κάνω. Και άνοιξα το μπαούλο με τα μουσικά t-shirt που συλλέγω από 15 χρονών. Με έπιασε μια καινούργια έξαψη αδρεναλίνης.

Αποφάσισα να τα οργανώσω σε άλλη σειρά, θέση, απόσταση. Τέλεια! Την ώρα που σήκωσα το χάρακα για να μετρήσω τα μονόχρωμα διπλωμένα μπλουζάκια δίπλα σε αυτά με τις κόκκινες ποιοτικές στάμπες, είχα μια έντονη λογομαχία με τον εαυτό μου. Και ξαφνικά μου φάνηκαν βουνό οι στοίβες με τα μουσικά κουστούμια. Τα παράτησα όλα στο πάτωμα. Κοιμήθηκα για λίγα ολόκληρα λεπτά, αλλά είδα πολλούς χάρακες στον ύπνο μου. Τους κρατούσαν ψηλά στα χέρια τους, άνθρωποι μοδίστρες που δεν είχα συναντήσει ποτέ μου. Και με μετρούσαν. Μια κοινή γνώμη με χάρακες, που δεν είναι γνώμη αφού είναι κοινή.

Για τον Daniel Johnston