Είδαμε: η τελευταία συναυλία του Λαυρέντη στον Βόλο

Η μόνη σίγουρη στεριά είναι η καρδιά… Η μοναδικότητα ενός τραγουδοποιού έγκειται στην ικανότητά του να μετατρέπει κάθε κομμάτι -ανεξάρτητα αν είναι- σε δικό του.

Του Φοίβου Παπαγεωργίου

Ο Λαυρέντης, την περασμένη Παρασκευή ανέβηκε για τελευταία φορά επί σκηνής στον Βόλο, εκεί δηλαδή που μεγάλωσε και είχε συστηθεί πριν αρκετά χρόνια με τους Τερμίτες. Μας έδειξε ξανά με τον Νίκο Πορτοκάλογλου πως είχανε μείνει πάρα πολλά ακόμα από τη φωτιά…

Τόσο κεφάτος, τόσο ευαίσθητος, τόσο ζωντανός, τόσο ροκ. Εκθείαζε συχνά τους μουσικούς του. Κάποια στιγμή ζήτησε από τους καθήμενους να έρθουν μπροστά και να σταθούν όρθιοι κάτω από το πάλκο ώστε να «ανέβει» η συναυλία. Οδηγίες στο κάθε ηλικίας κοινό και με το τύμπανο ανά χείρας, άλλαξε το στάτους.

Σε άλλη φάση της βραδιάς, μίλησε με πικρία, νοσταλγία αλλά και χιούμορ, για αυτούς που «έφυγαν», τον Σάκη Μπουλά, τον Μάνο Ελευθερίου, τον Γιάννη Σπάθα. Πλέον, δυστυχώς, άπαντες θα αναφέρουν και τον ίδιο, ως αναπόσπαστο κομμάτι της νεότερης, μεταπολιτευτικά Ελλάδας.

Δεν μπορούσε να χαλάσει, μαζί με τον συνοδοιπόρο του, το χατίρι μιας ηλικιωμένης κυρίας που ήθελε να χορέψει ζεϊμπέκικο στο πιο λαϊκό κομμάτι του προγράμματος, αστειευόμενος μάλιστα στη συνέχεια για την κοινή καταγωγή τους. Δεν έλειψε κι ένα μικρό πολιτικό σχόλιο… Θαρρείς πως οι καλλιτέχνες, με το έργο τους, μοιάζουν να έχουν βιώσει τις ζωές όλων των ανθρώπων που βρίσκουν κοινά σημεία στα τραγούδια τους.

Και κάπως έτσι περνούν στην αθανασία…
Έχει ταλαιπωρήσει πολλούς δικούς μας αυτή η καρδιά.
Ως άλλη Βασίλισσα της Σιωπής τους παίρνει από εδώ…