Κάποιοι σηκώνουν με αντανακλαστική ειρωνεία το φρύδι τους για τη Florence

Δε θα στεναχωρήσω κανέναν. Ούτε αυτούς που κόλλησαν επιτυχώς το δάχτυλο με σελοτέιπ στο enter για να βγει μια Florence.

Kafka

Ούτε όσους έπαθαν αποκόλληση αμφιβληστροειδούς από το έντονο στρες για τη μη απόκτηση μιας Florence. Και στις δύο περιπτώσεις η αγαπημένη τους Florence συνεχίζει ακάθεκτη να κερδίζει έδαφος, αρένες και αρχαία ωδεία. Όπως γίνεται παντού, έτσι και στην Ελλάδα κόσμος θα τη δει, άλλος τόσος θα μείνει στην απ᾽έξω και αρκετοί άτυχοι ή απλώς αδιάφοροι, θα πέσουν επάνω σε μερικά από τα 15 χιλιάδες στιγμιότυπα που θα ανεβάσουν όλοι οι υπόλοιποι. Κάποιοι τη σηκώνουν στην πλάτη τους ως «τη δική τους Florence», κάποιοι άλλοι σηκώνουν με αντανακλαστική ειρωνεία το φρύδι τους.

Αντίστοιχα, θυμάμαι το δικό μου παροξυσμό, όταν ανακοινώθηκε με καθυστέρηση 35 ετών, η επανεμφάνιση της Kate Bush στη σκηνή του Hammersmith* και τα 75 χιλιάδες χαρτάκια που εξαφανίστηκαν μέσα σε λιγότερο από 15 λεπτά. Επομένως μπορώ ως ένα βαθμό, να συμπάσχω με την αγωνία όσον αφορά στη διαδικασία προσφοράς και ζήτησης των εισιτηρίων για τις τρεις εμφανίσεις της Florence στην Αθήνα. Αλλά μέχρι εκεί οι συγκρίσεις καθώς δε βλέπω άλλες ομοιότητες**.

Επίσης δεν είμαι σε θέση να εμβαθύνω στην καλλιτεχνική αξία της Welch, ούτε όμως θέλω να υποτιμήσω το γούστο του κόσμου που την κρατάει ψηλά και ανεμίζει το λάβαρο. Σε κάθε περίπτωση είναι ωραίο που έχουμε ακόμα την άνεση ή την πολυτέλεια να διαφωνούμε και να υπερθεματίζουμε για τις μουσικές μας λαχτάρες. Business as usual λέγεται αυτό. Για πόσο καιρό ακόμα δεν είμαι σίγουρη.

* δεν επιτρεπόταν η χρήση κινητών, φωτογραφικών μηχανών και συσκευών ηχογράφησης κατα τη διάρκεια των 22 συναυλιών..
** «I don't think I sound anything like Kate Bush, not vocally at least..I think I've got more of a soul voice..» -Florence Welsh (The Australian, Jan25, 2010)