Γιώργος Νταλάρας, ένας τζέντλεμαν του ελληνικού τραγουδιού

Ωστόσο ο ίδιος δεν μιλάει πολύ για αυτά, σπανίως απαντά. Δεν θέλει πολύ, μη νομίζετε. Λίγο από μία κίνηση που μπορεί να παρεξηγηθεί (όπως οι δωρεάν συναυλίες στις γειτονιές στην αρχή της οικονομικής κρίσης), λίγο από έναν -εν πολλοίς- ανούσιο καυγά (όπως εκείνον με τον Τζίμη Πανούση σε μία άλλη εποχή), λίγο επειδή είναι εύκολο να καταφέρεσαι εναντίον του Νταλάρα (σιγά το δύσκολο), λίγο και κάποια υπερπροβολή -παλιότερα- του ίδιου και δεν θέλει πολύ για να σχηματιστεί η λάθος εντύπωση. Και να αρχίσει η ανθρωποφαγία. Και όχι μόνο τώρα με τα αδηφάγα και άθλια social media αλλά και πιο παλιά, που ήταν πιο απλά (αλλά όχι και πιο αγνά) τα πράγματα.

 

Τα είχα γράψει παλιότερα όλα αυτά και τα θυμήθηκα σήμερα με αφορμή τη συναυλία του Γιώργου Νταλάρα στο Ηρώδειο για τα 50 χρόνια του (ΕΔΩ). 

 

Ο Νταλάρας λοιπόν είναι ένας κύριος της μουσικής. Επίμονος δουλευταράς, μανιακός με την τελειότητα, 100% επαγγελματίας, σεμνός και διακριτικός, σπουδαίος μουσικός, μεγάλη φωνή. Ο καλός αν και αυστηρός συνεργάτης (που όλοι... θέλουν ή δεν... θέλουν να έχουν). Και όσες φορές τον παρακολούθησα στη δουλειά του, σε συναυλίες δηλαδή και στη προετοιμασία τους, τα είδα ανάγλυφα όλα τα παραπάνω. 

Το πόσο οκ είναι ο Νταλάρας φάνηκε και από την ανακοίνωσή του για το θάνατο του Τζιμάκου. Αλλά κι εκείνο παρεξηγήθηκε και έπεσαν να τον «φάνε»... Τι τα θες... 

 

Οχι πως δεν έκανε και κάποια πράγματα που δικαίως κρίθηκαν με αρνητικό τρόπο. Ποιος δεν κάνει άλλωστε. Ας δούμε τη συνολική εικόνα. 

Όχι, δεν τον γνωρίζω προσωπικά.