Πήγαμε, είδαμε στο Gagarin τους (καλύτερους) Calexico (που έχουμε δει ποτέ)

Λαϊκή απογευματινή.

Του Δημήτρη Κανελλόπουλου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού

Κυριακή απόγευμα στις 6 στο Gagarin, σε μία συναυλία που εξελίχθηκε από το πουθενά, απρόσμενα θα έλεγα, σε ένα εξαιρετικό show. Κατά τη γνώμη μου το καλύτερο που έχουν δώσει ποτέ στην Ελλάδα. Τόσο ωραίοι...

Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Καταρχάς είδαμε το Calexico trio, οι σεσημασμένοι Joey Burns και John Convertino είχαν μαζί τους τον μακροχρόνιο συνεργάτη τους, τον τρομπετίστα Martin Wenk. Ένα ακουστικό τρίο που λειτούργησε καλύτερα από την φουλ μπάντα.

Κατά δεύτερον, το απογευματινό live αποδείχθηκε λαμπρή ιδέα. Όσοι ήταν εκεί είχαν έρθει αποκλειστικά για το live. Τι εννοώ; Στα «κανονικά» live, τα βραδινά, τα βλέπουν κάποιοι και ως έξοδο με την παρέα τους, παρακολουθώ τη συναυλία, πίνω και το ποτό μου, ανταλλάσσω και δυο κουβέντες. Ενώ, όταν ξεκινάς απόγευμα να πας σε μία συναυλία πας αποκλειστικά γι' αυτό. Έτσι, Κυριακή απόγευμα στο Gagarin, επικρατούσε απόλυτη ησυχία, δεν μίλαγε ο κόσμος, στεκόταν προσηλωμένος.

Επίσης λειτούργησε πολύ και η φάση με τους καθήμενους. Δημιούργησε ατμόσφαιρα. Ενώ αν ήταν όρθιοι όλοι θα ήταν μία συνηθισμένη συναυλία που δεν θα διέφερε από τις υπόλοιπες.

Στις έξι και πέντε βγήκαν και έπαιξαν μέχρι τις οχτώ παρά τέταρτο, μιάμιση ώρα γεμάτη. Ο Joey Burns ήταν και πολύ ομιλητικός (και με χιούμορ) οπότε μας έβαζε στο κλίμα των τραγουδιών. Κιθάρα και φωνητικά αυτός, στα ντραμς ο Convertino και στα πνευστά, να δίνει το καλύτερο χρώμα, ο Martin Wenk.

Στις καλές στιγμές της βραδιάς, sorry του απογεύματος, η διασκευή τους στο Love Will Tear Us Apart. Έκαναν κι ένα encore παίζοντας το Misirlou και το Stray (ευτυχώς χωρίς τον Σταύρο Θεοδωράκη).

Sold out ήταν το απογευματινό live αλλά φυσιολογικό sold out, με όσο κόσμο έπρεπε να έχει, χωρίς στρίμωγμα. Ακολούθησε και δεύτερο σετ στις 9 το βράδυ, εξίσου καλό και αυτό όπως έμαθα. Εγγύηση η μπάντα.