The Weeknd: Hurry Up στα Village Cinemas

Και άλμπουμ και ταινία!

Γράφει η Γεωργία Δουκάκη

Υπάρχουν στιγμές που το πάθος για την τέχνη ξεπερνά τα όρια του απλού θαυμασμού και γίνεται κομμάτι της ζωής σου. Να αγαπάς έναν καλλιτέχνη βαθιά, να παρακολουθείς την πορεία του μέσα στα χρόνια, να ταξιδεύεις σε άλλες χώρες μόνο και μόνο για να τον δεις από κοντά, αυτό είναι κάτι περισσότερο από θαυμασμός. Είναι ένα συναίσθημα που γεφυρώνει αποστάσεις και κάνει την τέχνη να αποκτά πραγματική υπόσταση στη ζωή σου.
Και όταν έρχεται η ώρα να μιλήσεις για αυτόν, με αφορμή τη νέα του ταινία που έρχεται στην Αθήνα, η συγκίνηση κορυφώνεται.
Δεν είσαι πια απλώς θεατής, αλλά μέρος αυτής της διαδρομής. Η αγάπη σου για την τέχνη μετατρέπεται σε πράξη, και αυτό κάνει την εμπειρία ανεκτίμητη

Αυτό ακριβώς είναι για εμένα η πορεία και η καλλιτεχνική υπόσταση του The Weeknd

Ο The Weeknd, ή αλλιώς Abel Tesfaye, δεν ήταν όμως πάντα ο παγκόσμιος superstar που γνωρίζουμε σήμερα. Γεννήθηκε στον Καναδά από γονείς Αιθίοπες μετανάστες και μεγάλωσε στο Scarborough του Τορόντο, μια περιοχή γνωστή για τις πολιτισμικές της αντιθέσεις. Μεγάλωσε με τη μητέρα και τη γιαγιά του, βιώνοντας από νωρίς τη δυσκολία της μετανάστευσης και την απουσία του πατέρα του.
Ως έφηβος, επηρεάστηκε βαθιά από τη μουσική και ιδιαίτερα από καλλιτέχνες όπως ο Michael Jackson, ο Prince και οι Ethiopian jazz legends που άκουγε από τη μητέρα του. Όμως, το ανήσυχο πνεύμα του τον οδήγησε σε έναν δρόμο πιο σκοτεινό. Στα 17 του, εγκατέλειψε το σχολείο και το σπίτι του, ζώντας για ένα διάστημα άστεγος, επιβιώνοντας σε καναπέδες φίλων και βυθιζόμενος σε ένα lifestyle γεμάτο καταχρήσεις, κάτι που έχει αναφερθεί πολλές φορές στη μουσική του.

Παρά τις δυσκολίες, το 2011 πήρε τη μοίρα του στα χέρια του και κυκλοφόρησε ανώνυμα τρία mixtapes – House of Balloons, Thursday και Echoes of Silence – μέσω του YouTube. Χωρίς να εμφανίζει το πρόσωπό του, δημιούργησε έναν μύθο γύρω από την ταυτότητά του, κερδίζοντας αμέσως το ενδιαφέρον του κοινού και της μουσικής βιομηχανίας. Η μουσική του, ένας συνδυασμός σκοτεινής R&B, και εναλλακτικής ηλεκτρονικής έφερε έναν νέο ήχο που άλλαξε το τοπίο της pop και της R&B.

Από την ανωνυμία στην παγκόσμια επιτυχία

Η πραγματική εκτόξευση ήρθε το 2015 με το Beauty Behind the Madness, που περιείχε τις τεράστιες επιτυχίες Can't Feel My Face και The Hills. Το 2016 ακολούθησε το Starboy, με συνεργασίες από τους Daft Punk, και το 2020, ο The Weeknd έφτασε στην κορυφή με το After Hours και το single Blinding Lights, το οποίο έγινε το πιο streamαρισμένο τραγούδι όλων των εποχών στο Spotify.
Όμως, όσο ανέβαινε επαγγελματικά, τόσο περισσότερα ερωτήματα προκύπταν γύρω από την ταυτότητα του The Weeknd. Ήταν ένας μουσικός ή ένας χαρακτήρας; Ένας δημιουργός ή ένα «προϊόν» της μουσικής βιομηχανίας; Αυτά τα ερωτήματα τον οδήγησαν στην αναζήτηση νέων εκφραστικών μέσων.

Hurry Up Tomorrow – Η στροφή στον κινηματογράφο

Η νέα του καλλιτεχνική εποχή τον βρίσκει να εισέρχεται δυναμικά στον κόσμο του κινηματογράφου. Η πρώτη του μεγάλη κινηματογραφική δουλειά, το Hurry Up Tomorrow, είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ που συνυπογράφει ως σεναριογράφος και πρωταγωνιστής. Η ταινία, που αναμένεται στις 15 Μαΐου 2025 στα Village Cinemas από τη Spentzos Films, φέρει τη σκηνοθετική υπογραφή του Trey Edward Shults (Waves, It Comes at Night), ενώ στο πλευρό του πρωταγωνιστούν η Jenna Ortega (Wednesday)και ο Barry Keoghan (Saltburn)
Το Hurry Up Tomorrow δεν είναι μια τυχαία κίνηση. Ο The Weeknd έχει δείξει από καιρό την αγάπη του για τον κινηματογράφο, ενσωματώνοντας κινηματογραφικά στοιχεία στις live εμφανίσεις και τα βίντεο κλιπ του. Ωστόσο, αυτή τη φορά, αντί να χρησιμοποιήσει την κινηματογραφική αισθητική για να ενισχύσει τη μουσική του, περνάει στην απέναντι πλευρά – αυτή του δημιουργού και ηθοποιού.

Hurry Up Tomorrow – Το άλμπουμ που κλείνει την Τριλογία

Το νέο του άλμπουμ, που φέρει τον ίδιο τίτλο με την ταινία, ολοκληρώνει την τριλογία που ξεκίνησε με το After Hours (2020) και συνεχίστηκε με το Dawn FM (2022). Μέσα από το Hurry Up Tomorrow, ο Weeknd φαίνεται να κλείνει ένα μεγάλο κεφάλαιο της καριέρας του, εστιάζοντας στην υπαρξιακή αναζήτηση και την αποδόμηση της διασημότητας.
Ο ίδιος το περιγράφει ως ένα ταξίδι μέσα στο καθαρτήριο, όπου ο χαρακτήρας του περνά από τις πιο σκοτεινές του στιγμές, αναζητώντας λύτρωση. Η μουσική του, συνεχίζει να αψηφά τα μουσικά όρια, όπως έκανε πάντα.

Η ρήξη με τα Grammy και η επιστροφή του

Παρότι είχε ήδη τρία Grammy πριν το 2020, η τεράστια επιτυχία του After Hours και του Blinding Lights δεν του χάρισε καμία υποψηφιότητα, γεγονός που τον οδήγησε να κατηγορήσει ανοιχτά τα βραβεία για αδιαφάνεια και έλλειψη συμπεριληπτικότητας, στοχεύοντας τις «ανώνυμες επιτροπές» που αποφάσιζαν για τις υποψηφιότητες. Παρά τις μεταρρυθμίσεις που ακολούθησαν, ο ίδιος παρέμεινε ανένδοτος, μποϊκοτάροντας τον θεσμό και δηλώνοντας πως δεν θα ξαναϋποβάλει τη μουσική του για βράβευση
Η μεγαλύτερη έκπληξη, όμως, ήρθε τη βραδιά της απονομής, όταν ο The Weeknd ανέβηκε απροσδόκητα στη σκηνή, μετά από τέσσερα χρόνια αποχής. Ερμήνευσε το Cry for Me από το νέο του άλμπουμ Hurry Up Tomorrow, σηματοδοτώντας μια πιθανή αλλαγή στάσης απέναντι στον θεσμό που κάποτε αποκήρυξε.

Το τέλος του The Weeknd;

Με το Hurry Up Tomorrow, τόσο ως ταινία όσο και ως άλμπουμ, ο The Weeknd φαίνεται να αποχαιρετά τον χαρακτήρα που δημιούργησε. Ο ίδιος έχει αφήσει να εννοηθεί ότι θέλει να απομακρυνθεί από το persona του The Weeknd και να εξερευνήσει νέες μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης.
Όποια κι αν είναι η επόμενη του κίνηση, ένα είναι σίγουρο: Ο The Weeknd αλλάζει, εξελίσσεται και συνεχίζει να γράφει ιστορία, είτε στη μουσική είτε στον κινηματογράφο

Εμείς, λοιπόν, στις 15 Μαΐου, θα είμαστε στα Village Cinemas για να ζήσουμε από κοντά τη μαγεία του έργου του, ίσως για μια τελευταία (;) φορά.
Θα είμαι κι εγώ εκεί, με την καρδιά γεμάτη συγκίνηση, φορώντας το merch του νέου άλμπουμ που έχω ήδη παραγγείλει. Γιατί αυτό δεν είναι απλώς μια ταινία – είναι το τέλος μιας εποχής και η αρχή μιας νέας. Αν το alter ego του φτάνει στο τέλος του, ο Abel Tesfaye μόλις ξεκινά, και εμείς θα συνεχίσουμε να τον ακολουθούμε, να τον στηρίζουμε, να ζούμε τη μουσική και την τέχνη του.