Ο τραγουδοποιός γράφει στο loaded με αφορμή την παρουσίαση του πρώτου του δίσκου
Ο τραγουδοποιός Γιώργος Κεχαγιόγλου στις 13 Δεκεμβρίου στο Πλύφα παρουσιάζει το πρώτο του άλμπουμ με τον τίτλο «Εκείνος και Εγώ». Πρόκειται για ένα ελληνόφωνο άλμπουμ που φέρνει σε συνομιλία τους παραδοσιακούς folk και alternative ήχους με τους ρυθμούς της pop/rock και της έντεχνης ελληνικής μουσικής.
Με αφορμή την παρουσίαση του δίσκου, θα γίνει η προβολή της μικρού μήκους μουσικής ταινίας "Πόλη του Φωτός", σε σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Σταματιάδη.
Ο Γιώργος Κεχαγιόγλου, συστήνεται στους αναγνώστες του loaded.
«Πάντοτε το να µιλάω για τον εαυτό µου, φαντάζει δύσκολο. Η ελευθερία του να γράψεις αυθαίρετα κάποια λόγια για τον εαυτό σου και την πορεία σου µπορεί να φαντάζει εύκολη, µα στην πραγµατικότητα δεν είναι. Καλείσαι να φωτίσεις τις σηµαντικές στιγµές της ζωής σου, σαν να βρίσκεσαι έξω από αυτό. Είναι κάπως µια βαθιά ψυχαναλυτική διαδικασία. Είναι µια ευκαιρία να ξαναγνωριστείς µε τον εαυτό σου. Κοιτάς πίσω, ψάχνοντας στο συρτάρι των αναµνήσεων και των στιγµών να ξεχωρίσεις τα σηµεία της ζωής σου που σε καθόρισαν και σε έφεραν εδώ που είσαι σήµερα. Εικόνες, µυρωδιές και θύµησες. Άνθρωποι και στιγµές. Καλές και κακές. Σκοτάδι και φως. “Εκείνος & Εγώ”. Αυτός είναι και ο τίτλος του πρώτου µου άλµπουµ.
Πρόκειται για µια εσωτερική συνοµιλία που ξετυλίγεται µέσα από 10 τραγούδια. Ένα µουσικό ταξίδι από τα σκοτάδια της µοναξιάς και της θλίψης, στο φως των ανθρώπων και της συντροφικότητας. Μια υπαρξιακή αναζήτηση ως προς το νόηµα της ζωής ή την απουσία αυτού. Κι όλα αυτά σµιλευµένα από τις κοινωνικές συνθήκες του σήµερα. Στο αβάσταχτο σήµερα της ατοµικότητας, της µοναξιάς και της µετανάστευσης, όπου ο ήρωας του δίσκου προσπαθεί να βρει τη θέση του στον κόσµο και να κατανοήσει πώς µπορεί να υπάρξει µέσα σε αυτόν. Τι είναι ζωή; Πώς αξίζει να τη ζούµε; Πώς µπορούµε να υπάρξουµε σε τούτο το κοινωνικό κατασκεύασµα;
Και τελικά πώς να µιλήσω για το ποιος πραγµατικά είµαι; Όταν ακόµα εγώ ο ίδιος ψάχνω να βρω την απάντηση σ’ ετούτη την ερώτηση.
Μάλλον είµαι κάποιος, που ψάχνοντας να δώσει κάποιο νόηµα σε αυτό το σύντοµο διάστηµα που αποκαλούµε ζωή, βρήκε τη µουσική και µέσα από αυτή νοηµατοδοτεί τη δική του ύπαρξη. Έτσι, το όνειρο το δικό µου είναι να γίνω µια µέρα καλλιτέχνης. Να µπορώ να κατανοώ και να θαυµάζω κάθε µορφή τέχνης και να συνοµιλώ µε ανθρώπους από παλιές εποχές. Όµως, γι’ αυτό έχουµε πολύ δρόµο ακόµα. Μπορεί να µην τα καταφέρω και ποτέ. Τις µέρες που διανύουµε, η ανάγκη της επιβίωσης είναι τόσο µεγάλη που συχνά υπερβαίνει την λαχτάρα της εσωτερικής ανάτασης που µας παρέχει η τέχνη και την έχουµε τόσο ανάγκη.
Όταν τη στιγµή που µιλάµε, η πλειοψηφία των ανθρώπων που γνωρίζω και συναναστρέφοµαι, στις 20 του µήνα ζητούν δανεικά από τους γονείς τους για να επιβιώσουν, είναι δύσκολο να ενδιαφερθούν για τον πίνακα ενός νέου Έλληνα ζωγράφου, την ταινία ενός νέου Έλληνα σκηνοθέτη, το κείµενο ενός νέου φιλοσόφου, ή ακόµα χειρότερα τον καινούριο µου δίσκο. Πόσο µάλλον στην εποχή της µαζικής πληροφορίας και της υπερκατανάλωσης. Υπερκατανάλωση πληροφοριών, υλικών αγαθών, ακόµα και ανθρώπων.
Στην εποχή των ατελείωτων πολέµων και ταξικών διαφορών που ολοένα και γιγαντώνονται. Και τελικά δεν µένει τίποτα. Οι αγώνες µεταφέρθηκαν στις οθόνες. Και οι ιδέες σε κάτι παλιές ξεχασµένες εφηµερίδες, σε ένα συρτάρι µουχλιασµένο που έχει να ανοίξει για χρόνια. Η ελπίδα έχει σβήσει από τον κόσµο. Ολοένα και βαδίζουµε πιο βαθιά στον κόσµο της ατοµικότητας. Μακριά ο ένας από τον άλλον. Άνθρωποι µόνοι, βυθισµένοι στις καταχρήσεις και την κατάθλιψη, ψάχνοντας να βρουν διαφυγή µε λάθος τρόπους. Γι’ αυτά µιλάω στον δίσκο µου. Και κάπου εκεί υπάρχει και ο έρωτας. Αυτή η ανώτερη δύναµη που σε κάνει να νιώθεις ανίκητος, την ίδια στιγµή που σε κάνει να νιώθεις χαµένος. Η συντροφιά των ανθρώπων. Οι φίλοι και οι αγαπηµένοι. Μια αγκαλιά. Έρχονται και απαλύνουν τον πόνο της µοναξιάς και της χαµένης ελπίδας. Γιατί αν έχουµε ο ένας τον άλλον, µπορεί να δούµε τον ήλιο να ανατέλλει ξανά».
Λεπτομέρειες για το Live του Γιώργου Κεχαγιόγλου ΕΔΩ