Πήγαμε, είδαμε «Τα τραγούδια της Σωτηρίας» με τη Χριστίνα Μαξούρη

Τα τραγούδια της Σωτηρίας και της σωτηρίας.

Του Γιώργου Μυζάλη

Δευτέρα βράδυ (18/11), σαν «κρυφό σχολειό», βρέθηκα στο θέατρο του Νέου Κόσμου για να παρακολουθήσω την παράσταση με το γενικό τίτλο «Τα τραγούδια της Σωτηρίας» με τη Χριστίνα Μαξούρη στον πρωταγωνιστικό (τραγουδιστικό) ρόλο. Μια παράσταση αφιερωμένη στη ζωή και τα τραγούδια της Σωτηρίας Μπέλλου. Καθώς γράφω αυτές τις γραμμές, σκέφτομαι ότι, στους παράξενους, ξενέρωτους καιρούς που ζούμε, η παράσταση θα μπορούσε να λέγεται και πάλι «της σωτηρίας», αλλά με μικρό. Και εξηγούμαι.

Σε ένα λιτό και λειτουργικό σκηνικό, σαν παλιό λαϊκό πάλκο, η Χριστίνα Μαξούρη και οι τέσσερις εκπληκτικοί μουσικοί της, παραδίδουν μαθήματα ευστοχίας, απλότητας και συναισθήματος, εξιστορώντας, μέσα από βιογραφικά στοιχεία και πραγματικά περιστατικά, αλλά και μέσα – κυρίως – από τα τραγούδια που ερμήνευσε, την «περιπτωσάρα» της Σωτηρίας Μπέλλου. Και όλα αυτά δίχως φωνασκίες, υπερβολές, αγιογράφηση και λοιπά «τρικ» που θα μπορούσαν, ενδεχομένως, να προσφέρουν μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα στην παράσταση, θα της στερούσαν, όμως, την ουσία, την συγκίνηση, την αγαλλίαση.

Για σχεδόν δύο ώρες, ένα κατάμεστο θέατρο «ταξίδευε». Νοερά, συναισθηματικά και μελωδικά. Και τι δεν τραγούδησε αυτή η γυναίκα; Και τι δεν έζησε; Πόσες φορές «έπεσε» και πόσες φορές «ξανασηκώθηκε»; Πόσο ΔΕΝ την ένοιαζε «τι θα πει ο κόσμος»; Και πόσο, τελικά, «χάραξε» τις ζωές ενός λαού αχάριστου, αγνώμονα, κουτσομπόλη, με «κοντή» μνήμη; Και, στο τέλος – τέλος, πόσο ανθρώπινο είναι όλο αυτό; Τα τραγούδια είναι ό,τι έχει μεγαλύτερη αξία σε αυτό το ταξίδι. Αυτά ήταν και η παρακαταθήκη της Μπέλλου. Και θα μείνουν ανεξάρτητα από το αν εκείνη τζόγαρε ή αγαπούσε υπερβολικά, αν πέθανε στην ψάθα με παράπονο ή αν στη διαδρομή της αδίκησε κάποιους. Τα τραγούδια θα μείνουν να θυμίζουν ένα «μέταλλο φωνής» που έσπασε κανόνες και διαχωριστικές γραμμές για να συγκινήσει, να ταρακουνήσει και τελικά να ευεργετήσει το ακροατήριο.

Πριν κλείσω το παρόν σημείωμα, θέλω οπωσδήποτε να αναφέρω ονομαστικά τους συντελεστές των τραγουδιών της Σωτηρίας, που με «λύτρωσαν» μια Δευτέρα βράδυ στο Νέο Κόσμο:
Ιδέα: Δημήτρης Χαλιώτης
Καλλιτεχνική επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης, Χριστίνα Μαξούρη
Σκηνογραφική επιμέλεια: Σωτήρης Μελανός
Ενδυματολογική επιμέλεια: Βάνα Γιαννούλα
Σχεδιασμός φωτισμών: Νίκος Βλασόπουλος
Σχεδιασμός ήχου: Γιάννης Παξεβάνης
Χτένισμα: Θωμάς Γαλαζούλας

Τραγούδι: Χριστίνα Μαξούρη
Μουσικοί επί σκηνής: Δημήτρης Κουφογιώργος μπουζούκι (εκτάκτως στη θέση του βρέθηκε ο Βασίλης Κορακάκης), Βασίλης Προδρόμου κιθάρα−τραγούδι, Δημήτρης Κούστας ακορντεόν Ζαχαρίας Γερασκλής μπουζούκι−τραγούδι.

Υ.Γ. Δύο ακόμα πράγματα: τι ωραία, λαμπερά, ισορροπημένα παιξίματα έχει αυτή η μπάντα! Δίνει νέα ζωή σε τραγούδια 50ετίας και βάλε, τα «ξεσκονίζει», τα βγάζει από το «σκρίνιο» της γιαγιάς – Σωτηρίας και τα φέρνει πιο κοντά στους νεότερους ακροατές. Ως κιθαρίστας (λέμε τώρα), απόλαυσα ιδιαιτέρως και το καθαρό παίξιμο του Βασίλη Προδρόμου με τις λαϊκές μπασογραμμές του (και το τραγούδισμά του στο «Είπα να σβήσω τα παλιά» (μουσική – στίχοι: Απόστολος Καλδάρας). Και κάτι ακόμα: μόλις μπήκα σπίτι έκλεισα εισιτήριο για να ξαναδώ την παράσταση προσεχώς. Αδικαιολόγητος είμαι που δεν την είχα δει ως τώρα (παίζεται από το 2021).