Ο Παύλος Κικριλής από τους Τερμίτες έγραψε βιβλίο και μιλάει στο Loaded

«Τερμίτες, Το Ταξίδι» από τις εκδόσεις Lebee.

Συνέντευξη στον Ηλία Σελιμά

Τερμίτες! Αν μη τι άλλο οι Τερμίτες έχουν σκάψει μικρά αόρατα λαγούμια στα ξύλινα στερεώματα αυτού που λέμε ζωή. Έχουν δώσει σκούντημα στον ώμο, έχουν γίνει καύσιμο για το παρακάτω, έχουν δώσει όνειρα για τύπους εφοδιασμένους με τσουβάλια θάρρους και τρέλας όπως αυτοί.

Στο νέο βιβλίο του Παύλου Κικριλή, από τις εκδόσεις Lebee, νιώθεις από πρώτο χέρι, πως ο καιρός συνωμοτεί με τα όνειρα, και πως η ζωή είναι ο μεγαλύτερος τοκογλύφος που υπάρχει. Το «Τερμίτες, Το Ταξίδι» του Παύλου Κικριλή εξιστορείται σε γλώσσα απλή, της παρέας δηλαδή, και μιλά για την ιστορία των Τερμιτών. Μιλά για μια εποχή που όλα ήθελαν τον χρόνο τους και κανείς δεν φοβόνταν να τον δώσει.
Στην κουβέντα που ακολουθεί δεν σας κρύβω πως ταξίδεψα, χάρηκα και θυμήθηκα τον πιτσιρικά που σκαρφάλωνε στα βραχάκια του Λυκαβηττού για να κάτσει στον θρόνο. (Ξέρετε εσείς)

Ποιο είναι το κύριο χαρακτηριστικό της μουσικής στην εποχή της ταχύτητας;

Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο χαρακτηριστικό έστω κι αν είναι εποχή της ταχύτητας. Ο κάθε άνθρωπος εκφράζεται με τον τρόπο που πιστεύει και δεν μπορεί να υπάρχει γενικευμένη άποψη γιατί κάθε γενιά και κάθε λαός έχει τα δικά του βιώματα…

Σε αυτό το «Ταξίδι» ποια ήταν η καλύτερη στιγμή;

Αν με ρωτούσες ποια ήταν η δυσκολότερη στιγμή θα μπορούσα να σου αναφέρω αμέτρητες. Ίσως όμως η καλύτερη να ήταν η στιγμή που γυρίσαμε πίσω στην ασφάλεια των συνηθειών μας. Ήταν πραγματικά δύσκολο το εγχείρημα.

Ποια ανάγκη γέννησε τη συγγραφή του βιβλίου;

Το βιβλίο άρχισα να το γράφω πριν πολλά χρόνια, όχι για να εκδοθεί αλλά για να υπάρχει γραμμένη η περίοδος της ζωής μου που αφορούσε τη σχέση μου με τους φίλους που φτιάξαμε τους Τερμίτες. Ο σκοπός ήταν να μείνει κάτι γραμμένο για να μπορούν τα παιδιά μου να δουν τη φάση που πέρασα.

Πως προέκυψε ο τίτλος;

Ο τίτλος είναι ακριβώς αυτό που λέει, το ταξίδι μας στο χώρο της μουσικής αλλά και η απόπειρα να κάνουμε καριέρα στο εξωτερικό ταξιδεύοντας προς Γαλλία με ένα μικρό αυτοκινητάκι χωρίς χρήματα αλλά με όνειρα και πολύ θράσος.

Αν ξαναέκανες το ταξίδι θα άλλαζες κάτι;

Πιστεύω πως τίποτα δεν θα άλλαζα. Αυτά είναι στιγμές και εμπειρίες που με συνοδεύουν σ όλη μου τη ζωή, είναι το διαβατήριο μου στον υπαρξιακό χώρο αυτών που τόλμησαν είτε πέτυχαν είτε όχι.

Και πώς υλοποιήθηκε η έκδοση;

Οπως σου είπα το έγραφα για να έχουν γνώση τα παιδιά μου. Όμως κάποια στιγμή το έδωσα να το διαβάσει ο Λαυρέντης. Του άρεσε, συγκινήθηκε και με παρότρυνε να το ολοκληρώσω και να εκδοθεί με τη μορφή βιβλίου. Μάλιστα ήθελε και ο ίδιος να προσθέσει κάποια κείμενα αλλά δυστυχώς δεν πρόλαβε… Όταν λοιπόν αποφάσισα να προχωρήσω στην έκδοσή του και συγκεκριμένα δυο χρόνια από τότε που μας άφησε ο Λαυρέντης, θυμήθηκα τον Τάκη Μουζάκη που μας είχε κάνει πρόταση κάπου το 1995 να γίνει η επανασύνδεση των Τερμιτών και να αναλάβει την οργάνωση των συναυλιών. Το θέλαμε όλοι αλλά για κάποιο λόγο δεν πήρε σάρκα και οστά αυτή η σκέψη, ωστόσο γνωριστήκαμε καλύτερα με τον Τάκη στη συναυλία μας στο Ειρήνης και Φιλίας το 1998 και από τότε είχαμε μια καλή φιλία. Επικοινώνησα λοιπόν μαζί του και του έδωσα να διαβάσει το κείμενο. Ενθουσιάστηκε και μετέφερε το συναίσθημα του στον Γιώργο Λεμπέση ιδρυτή της εκδοτικής εταιρίας LeBee. Έτσι άρχισαν όλα. Βέβαια να σημειώσω ότι την λογοτεχνική επιμέλεια έκανε ο Γιάννης Μαύρος, φίλος και κολλητός του Λαυρέντη, θυμήθηκε ημερομηνίες που εγώ είχα ξεχάσει, γλύκανε πολλά κείμενα μου και τον ευχαριστώ πολύ.

Θυμάσαι την πρώτη φορά που έγραψες τραγούδι;

Ναι θυμάμαι. Ήμουνα δεκαπέντε χρόνων και έκανα μαθήματα κλασικής κιθάρας στο εθνικό ωδείο Αθηνών. Δεν γούσταρα καθόλου αλλά δεν είχα και άλλη επιλογή, δεν υπήρχε internet ή σχολή μοντέρνας μουσικής την εποχή εκείνη στην Ελλάδα τουλάχιστον απ όσο γνώριζα εγώ. Τα είχα πάρει στο κρανίο και έγραψα ένα τραγουδάκι που έβριζα το κατεστημένο, αυτή ήταν η πρώτη συνθετική μου απόπειρα

Αν είχες την δυνατότητα να αλλάξεις μια λεπτομέρεια στο μουσικό σου ταξίδι ποια θα ήταν αυτή;

Αυτό που σίγουρα θα ήθελα ήταν να έπαιρνα την απόφαση να πάω να σπουδάσω μουσική στο εξωτερικό. Βέβαια τώρα πια αυτό γίνεται και στην Ελλάδα με σπουδαίους μουσικούς και καταξιωμένα ωδεία.

Τι σε τρόμαξε πιο πολύ όταν ζούσες αυτά που γράφεις στο βιβλίο;

Απογοητεύτηκα ναι, όμως δεν τρόμαξα με τίποτα. Η αρνητική απάντηση από την Polygram της Γαλλίας ήταν βαρύ χτύπημα.

Ποιος ήταν ο πρώτος δίσκος που αγόρασες;

Το Ummagumma των Pink Floyd.

Η μουσική εξελίχθηκε ή προσαρμόστηκε;

Η μουσική και εξελίσσεται και προσαρμόζεται. Όσο ο κόσμος αλλάζει συνήθειες και τρόπο ζωής, όσο πιέζεται και καταπιέζεται, τόσο αυτοί οι παράγοντες θα λειτουργούν παράλληλα.

Ξεπεράστηκαν οι προσδοκίες που είχες όταν ξεκίνησες «Το Ταξίδι»;

Βέβαια και ξεπεράστηκαν, η πορεία μας σαν συγκρότημα είχε ανοδική καλλιτεχνική πορεία (όχι και οικονομική) και όλα αυτά μετά το ταξίδι στο Παρίσι. Όμως όλα πρέπει να γίνουν για να φτάσει κανείς κάπου.

Ποιος είναι ο σκοπός του βιβλίου αν διαβαστεί από ένα πιτσιρικά;

Νομίζω ότι θα καταλάβει ότι τίποτα στη ζωή δεν είναι εύκολο και χρειάζεται αγώνα και θυσίες για να κανείς το όνειρο σου πραγματικότητα. Ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Όμως πρέπει να επιμένεις και να πιστεύεις όσες τρικλοποδιές και να τρως.

Υπάρχει ένα χάρισμα που είχε η ροκ μουσική και δεν το έχει πια;

Η ροκ είχε και έχει χαρίσματα. Διαχρονική κατάσταση με τη μόνη διαφορά στον τρόπο ενορχήστρωσης και παρουσίασης στις ζωντανές εμφανίσεις λόγω της εξέλιξης της τεχνολογίας, εφέ, στούντιο κλπ

Μπαγιαντεύουν τα όνειρα;

Τα δικά μου ποτέ Ηλία.

Τι δεν άγγιξε ο χρόνος για τους Τερμίτες;

Αυτό που δεν άγγιξε ο χρόνος είναι η φιλία που είχαμε μεταξύ μας. Με τον Λαυρέντη γνωριζόμασταν από 15 χρονών. Για μένα δεν έχει φύγει να ξέρεις. Αυτό δεν έχει σβήσει κι ούτε θα σβήσει ποτέ. Κι αν γύρναγα τον χρόνο πίσω πάλι τα ίδια θα ζούσα μαζί του. Με ό,τι κι αν τραβήξαμε, ό,τι γκέλες και να κάναμε με χαρά πάλι τα ίδια θα πέρναγα.

Μίλησε μου για τα Μητρώα και τους Μετέωρους.

Ήταν δυο συγκρότημα που έφτιαξα εδώ στη Βουλγαρία που ζω από το 2000. Φτιάχτηκαν από εμένα και από Έλληνες φοιτητές. Κάναμε αρκετές ζωντανές εμφανίσεις, αλλά το κυριότερο είναι ότι περάσαμε υπέροχα. Είμασταν τα αγαπημένα σχήματα των Ελλήνων της Φιλιππούπολης.

Τελικά τι έχει μεγαλύτερη σημασία, το ταξίδι ή ο προορισμός;

Για μένα σημασία έχουν και το ταξίδι και ο προορισμός. Το ταξίδι για όλα αυτά που ζεις στην διαδρομή αλλά και η ανακούφιση του τελικού προορισμού. Και πάλι από την αρχή.

Πότε και που θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου;

Θα γίνει αρχές Δεκεμβρίου, 3/12, στο κέντρο πολιτισμού Μελίνα Μερκούρη, στο Θησείο.

Παύλο σε ευχαριστώ πολύ για την συνέντευξη και κυρίως για τα όνειρα που έκανες να ξεκινήσουν.

Εγώ ευχαριστώ Ηλία, Να ’σαι καλά.