O θρίαμβος του Παύλου Παυλίδη στον Λυκαβηττό (και όχι μόνο)

Βράδυ Δευτέρας στο sold out θέατρο...

Του Δημήτρη Κανελλόπουλου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού

Η χθεσινοβραδινή συναυλία του Παύλου Παυλίδη στο θέατρο Λυκαβηττού, ήταν η πιο πολυπληθής συναυλία του τα (πολλά) τελευταία χρόνια. Ο sold out Λυκαβηττός μεταφράζεται σε έξι χιλιάδες κόσμο για να ξέρετε. Το άξιζε ο Παυλίδης. Και με το παραπάνω. Τον τελευταίο χρόνο βρίσκεται στην καλύτερη φάση του νομίζω.

Και χθες ήταν ένα live υψηλών προδιαγραφών. Τεχνικά σίγουρα. Η παραγωγή ήταν ένα επίπεδο πιο πάνω σε σχέση με όσα έχουμε συνηθίσει για Έλληνες καλλιτέχνες, με δυνατό ήχο, με light show και εικόνα. 

Ήταν, θα είναι δηλαδή, μία συναυλία-ορόσημο στην πορεία του Παυλίδη. Όχι τόσο για το αν ήταν καλή ή όχι, καλή ήταν σε γενικές γραμμές (αν κι έχει δώσει πολύ-πολύ καλύτερες), όσο γιατί αποτελούσε χθες, αλλά και τις προηγούμενες ημέρες, το talk of the town. Και δικαίως. Ήταν ένα σαρωτικό live, ένα live με απαιτήσεις -επαναλαμβάνω- ξένου καλλιτέχνη.

Έπαιξε κοντά στις δυόμιση ώρες, τα καινούργια του τραγούδια έλαμπαν, ο ίδιος ήταν πολύ ορεξάτος. το φινάλε έπεσε με το μοναδικό «Ερχόμαστε από τον ορίζοντα». Είναι το κομμάτι που περίμενα να ακούσω περισσότερο απ' όλα. Και στο video wall έγραφε «η ποίηση δεν θα εξαφανιστεί»

 

Φωτορεπορτάζ για τη βραδιά, στο e-tetRadio

 

Έχει εξελιχθεί καλλιτεχνικά ο Παυλίδης, δεν παρέμεινε στάσιμος. Και αυτό αναγνωρίζεται. Καταρχάς έβγαλε έναν καταπληκτικό καινούργιο δίσκο, το «Μπρανκαλεόνε». Τον καλύτερο της προσωπικής του καριέρας. Πράγμα «αδιανόητο» για έναν καλλιτέχνη με τόσες δεκαετίες καριέρας. Επίσης, άνοιξε τους μουσικούς του ορίζοντες κυκλοφορώντας ένα άλμπουμ με διασκευές σε τραγούδια του (σπουδαίου) Γιάννη Μαρκόπουλου. Έπαιξε στο Floyd φουλ ηλεκτρικά, αλλά έπαιξε και στη Στέγη σε μία παράσταση με σενάριο και σκηνοθεσία.

Έκανε και κάτι ακόμα ο Παυλίδης που τον ανέβασε κι άλλο. Πήρε μία καινούργια μπάντα με πιτσιρικάδες (ο Τζίνγκοβιτς είναι πάντα νέος, δεν πιάνεται). Μία μπάντα που ταυτόχρονα είναι και οπαδοί του. Που γουστάρουν να παίζουν μαζί του. Ωραίοι (πολύ ωραίοι) οι φτασμένοι παιχταράδες, αλλά δεν τους χρειαζόμαστε πάντα.

Κάπως έτσι λοιπόν, ο sold out Λυκαβηττός ήταν το φυσιολογικό, θα έλεγα και αναπόφευκτο, επακόλουθο. «Είναι η δική σας εποχή» επαναλάμβανε χθες από σκηνής ο Παυλίδης και, καθώς φαίνεται, είναι και αυτός εδώ, μέσα στη νέα εποχή. Πόσοι καλλιτέχνες μπορούν να πετύχουν κάτι τέτοιο;

Επανέρχομαι στο «Μπρανκαλεόνε». Όταν κυκλοφόρησε κι έκανα μία δισκοκριτική στην «Εφημερίδα των Συντακτών» είχα γράψει πως ήταν από τα τρία καλύτερα άλμπουμ της solo καριέρας του. Τώρα που πέρασε ο καιρός και μπορούμε να το κρίνουμε από απόσταση, θεωρώ πως είναι το κορυφαίο του. Ο ίδιος μου είπε στο οδοιπορικό που κάναμε (Αρβανίτσα και Λίμνη Πλαστήρα) πως είχε χρόνο να το δουλέψει, γι αυτό. Διαφώνησα μαζί του, η έμπνευση δεν είναι θέμα χρονικής άνεσης.

Το χθεσινό live μπαίνει στο Top 10 της καριέρας του Παύλου Παυλίδη.