Πήγαμε, είδαμε, Bloody Hawk στη Ριζούπολη

Στο σήμερα.

Του Γιώργου Μυζάλη

Εδώ και τέσσερα (4) χρόνια προσπαθούσα να βρεθώ σε ένα live του. Στην αρχή, δεν είχα βρει τους τρόπους να μαθαίνω πότε και που παίζει. Έπειτα, εντόπιζα τα live, αλλά κάθε φορά έπεφταν σε ημερομηνίες που δε με εξυπηρετούσαν. Φέτος, έκλεισα το εισιτήριό μου από το Δεκέμβριο, αν το πιστεύεις αναγνώστη μου. Και φρόντισα να «χτίσω» το πρόγραμμά μου γύρω από αυτό το live. Μιλώ για τη χθεσινοβραδινή (29/6) εμφάνιση του Bloody Hawk στο γήπεδο της Ριζούπολης. Και έκανα πολύ καλά.

Μετά από πολύ καιρό ένιωσα ζωντανός και relevant σε ελληνική συναυλία. Είμαι, βλέπεις, ενδεχομένως προσκολλημένος σε κάποιες μουσικές αγάπες (του παρελθόντος) που με έχουν «κλειδώσει». Συχνά, πάντως, έχω γράψει για την επανάληψη που εμφανίζουν οι παραδοσιακοί Έλληνες καλλιτέχνες στις εμφανίσεις τους. Και πόσο με έχει «μπλοκάρει» αυτό σε επίπεδο διάθεσης και διαθεσιμότητας. Τέλος πάντων, άλλη συζήτηση αυτό. Τώρα, στο τώρα, σου γράφω χαρούμενος, αναγνώστη μου. Η χθεσινή συναυλία ήταν ταυτόχρονα αποκάλυψη και αυτό που αναζητούσα εδώ και καιρό εντός των συνόρων.

Ένα ζωντανό, σπαρταριστό θέαμα, σημερινό στην καθομιλουμένη. Αυτό. Δίχως πόζες, υπερανωσύνες και χωρίς να έχει πάρει πολύ σοβαρά τον ίδιο του τον εαυτό. Όπου και να κοιτούσες χθες μέσα στο στάδιο, μια λέξη ερχόταν στο μυαλό σου: ζωντάνια. Νέοι άνθρωποι, παθιασμένοι με τη μουσική τους, κινητικοί, συμμετοχικοί και προπάντων «ανοιχτοί». Καμία λοξή ματιά προς κανέναν. Καμία ενόχληση που κάποιοι θα μπορούσαμε να είμαστε και γονείς τους. Τραγούδι, χορός, πάθος και συμμετοχή. Και λαός. Περίπου 20.000 άνθρωποι βρίσκονταν χθες βράδυ στη Ριζούπολη. Όλα φροντισμένα. Ακόμα και τα παιδιά που δούλευαν στα μπαρ, ξέρανε απέξω τα λόγια των τραγουδιών και τραγουδούσαν ενώ σε εξυπηρετούσαν. Με σεβασμό, με χαμόγελο και με ένα ελαφρώς συνωμοτικό κλείσιμο του ματιού. Αυτά κάτω από τη σκηνή.

Επί σκηνής, τώρα, ακόμα μεγαλύτερο πάθος. Αγάπη για το είδος που υπηρετούν και ταυτόχρονη ευγνωμοσύνη για αυτό που συμβαίνει. Μέσα στα τραγούδια, δε, συγκεκριμένα νοήματα, ωμά, ατόφια, αφτιασίδωτα που «χτυπάνε κέντρο» και γίνονται η φωνή μιας γενιάς που, αφού τη διαλύσαμε, αφού της ισοπεδώσαμε τα όνειρα, τώρα της ζητάμε τα ρέστα. Και μέσα σε θυμωμένους στίχους, να φωλιάζει και ο ρομαντισμός και η ευαισθησία και το νοιάξιμο και η φροντίδα και όλα αυτά που μπορεί να τους κατηγορείς, εσύ κι εγώ ο «παλιακός», ότι δεν έχουν.

Δεν ξέρω πως να το περιγράψω καλύτερα. Έγραψα σήμερα σε ένα φίλο που δεν μπόρεσε να έρθει χθες και μου έστειλε να μάθει τι και πως: «θα πάω προς τα εκεί, ρεπερτοριακά. Είναι πολύ πιο ζωντανό πράγμα από τις έντεχνες παλαιολιθικές αναχρονιστικές δημιουργίες». Αυτό.

Ραντεβού στη Ριζούπολη και πάλι, σε μια εβδομάδα, για το live του Εθισμού.

Θα κλείσω με το στίχο που μου έμεινε από χθες στο repeat.

Πέρα από τα φράγκα ξέρω κάτι παραπάνω
Πέρα από τη φήμη υπάρχει κάτι παραπάνω
Μεγάλωσα στον δρόμο και μιλάω για όσα κάνω
Μα μην πίνεις κοκαΐνη, αξίζεις κάτι παραπάνω