«Αναλύοντας τον Σέξπυρ»

Λίγο πριν τη συναυλία του στον Ορφέα, μιλάει για τους καλλιτέχνες που τον επηρέασαν

Τον Σέξπυρ τον ξέρεις; Όχι τον παλιό, τον νέο! Αυτόν τον ράπερ που κάνει σάτιρα και έχει μαζέψει φανατικό κοινό με τους άλλοτε αστείους και άλλοτε κοινωνικά / πολιτικά φορτισμένους στίχους του; Ναι, αυτόν που μπορεί να σε κάνει να γελάσεις ενώ ταυτόχρονα να σε κάνει να σκεφτείς πολύ σοβαρά για τη ζωή και την κοινωνία! Έχει βγάλει αρκετά άλμπουμ και single και οι οπαδοί του λατρεύουν να τον μισούν για τον μοναδικό του στιλ και την στιχουργία.

Μη σου πω, πρόσφατα έκλεισε 25 χρόνια στη μουσική σκηνή και το γιόρτασε με μια θερμή συναυλία στο Κύτταρο! Και όχι μόνο αυτό, είναι και μια φωνή στα social media! Μοιράζεται τις απόψεις και τις σκέψεις του για διάφορα θέματα, κρατώντας το κοινό του ενήμερο, γελαστό και γελασμένο! Τσέκαρέ τον στο YouTube και σε άλλες πλατφόρμες streaming για μουσική και... σκέψεις πάνω στα επίκαιρα γεγονότα!

Στο ακόλουθο άρθρο, λίγο πριν την επερχόμενη συναυλία του την Παρασκευή 17 Μαΐου στον Ορφέα, ο Σέξπυρ αναλύει τις σκέψεις του στους τέσσερις πιο επιδραστικούς στην τέχνη του, καλλιτέχνες:

ΧΑΡΡΥ ΚΛΥΝΝ

Η πρώτη επαφή με τον Χάρρυ Κλύνν έγινε στα 5 μου χρόνια κάπου στο 1986 με την κασέτα του «το δοξάστε με». Έφευγαν οι γονείς μου για supermarket με άφηναν μόνο με ένα κασετόφωνο που έπαιζε τα ραδιο(φονικά) σκυλάδικα της εποχής και με έβρισκαν να κλαίω με αναφιλητά. Όταν με ρωτούσαν γιατί, έλεγα μπαμπά αυτοί κλαίνε γιατί τους άφησε η κοπέλα τους, εγώ δεν έχω καν κοπέλα να με αφήσει. Την άλλη μέρα ο πατέρας μου με έφερε μια κασέτα του Χάρρυ Κλυνν και από τότε άλλαξαν τα πάντα γύρω μου, το γέλιο έγινε προτεραιότητα.

EVERLAST

Μουσικό κανάλι MCM κάπου στο 1998 και σκάει videoclip τύπου με μούσι αλφαδιά που έπαιζε με την κιθάρα του, τα μπλούζ του με απόλυτα ρυθμικό τρόπο. Ήταν ο EVERLAST στο τραγούδι του «What it’s like» από το δίσκο «Whitey Ford Sings the Blues». Λίγα χρόνια μετά έμαθα ότι ήταν ο ίδιος που λέει τον ύμνο Jump Around με τους House of Pain. Ο τρόπος που μεταπηδά από είδος σε είδος ακόμα με εξιτάρει. Έρωτας!

ΤΖΙΜΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ

Τι να πω για το Τζιμάκο, όταν ενηλικιώθηκα τον κατάλαβα. Τον σπούδασα πραγματικά! Πρώτα τα τραγούδια του όπου το αγαπημένο μου είναι «ΟΛΑ» του. Μετά τα βιβλία του, με αγαπημένα τον «ΤΥΦΩΝΑ ΤΖΕΦΡΙ» και φυσικά το «Ο ΣΤΑΛΙΝ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ ΣΤΟ ΚΡΕΜΛΙΝΟ» και τέλος είχα την τύχη να παρακολουθήσω σε 5 από τις παραστάσεις του μέσα στα χρόνια. Το 2001 παίζαμε ως Καβουροδεινόσαυροι μαζί με τα ΗΜΙΣΚΟΥΜΠΡΙΑ στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο χρονικά μετά από την παράσταση του και θυμάμαι ακόμα ένα ομοίωμα αρνιού που χρησιμοποιούσε στην παράσταση, που βρήκα τρόπο να το εντάξω και εγώ σε ένα σκετς που κάναμε τότε. Κάπου στο 2015 κάναμε την πιο ουσιαστική συζήτηση μας στα καμαρίνια του μαγαζιού που έπαιζε και ακόμα ανατριχιάζω. Τυχεροί που ζήσαμε στην εποχή του.

TILL LINDEMANN (RAMMSTEIN)

Είναι 2006, βρίσκομαι στο Revenge of Rock κάπου στην Αλεξάνδρας και γίνομαι κοινωνός του έργου των Rammstein. Από τότε έχω όλη τους τη δισκογραφία, έμαθα Γερμανικά από αυτούς, καθώς επίσης παρακολουθώ ανελλιπώς τα προσωπικά projects του Till Lindemann που είναι και ο frontman τους. Αν το έργο των Rammstein το αγαπάω μια, το έργο του Till προσωπικά το έχω μελετήσει σε βαθμό αρρώστιας. Κλείνοντας θα θυμίσω τα λόγια του Τζιμάκου για τους Rammstein,  «παίζω για να καταφέρω να φέρω άλλη μια φορά τους Rammstein στην Ελλάδα». Εκείνος δεν τα κατάφερε, αλλά φέτος 30/5 τα λέμε ΟΑΚΑ, όπου θα τους δω για δεύτερη φορά σαν groupie!