Πήγαμε, είδαμε τον Μίλτο Πασχαλίδη στον Σταυρό του Νότου

Τελευταίο Σάββατο της σεζόν.

Του Δημήτρη Κανελλόπουλου

Δεν ήταν η πρώτη φορά που είδα φέτος τον Μίλτο Πασχαλίδη στον Σταυρό. Η πρώτη άλλωστε είναι αναγνωριστική, να δεις τι παίζει, τι πρόγραμμα στήνει, που το πάει, ποιους θέλει να τιμήσει κ.ο.κ. Όχι βέβαια ότι δεν γνωρίζεις πάνω-κάτω τι θα ακούσεις...

Αυτό το Σάββατο ήταν το τελευταίο του για φέτος στον Σταυρό του Νότου. Ξεκίνησε πολύ πριν τα Χριστούγεννα και συνέχισε μέχρι τώρα, κάθε Σάββατο και κάθε φορά ασφυκτικά γεμάτος. Την πρώτη φορά περιμέναμε εβδομάδες για να μας καβατζάρουν ένα μικρό τραπέζι από το μαγαζί, «θέλει να έρθει ο Μπογιόπουλος και δεν μπορώ να του βρω τίποτε» μου έλεγε ο Μίλτος τον μακρινό Ιανουάριο. Χθες, ευτυχώς, «χώθηκα» τελευταία στιγμή σε μία παρέα που ήταν εκεί.

Τελευταία βραδιά λοιπόν ενός επιτυχημένου χειμώνα και ο Πασχαλίδης το απολάμβανε. Σε ένα γεμάτο μαγαζί με κόσμο που περνούσε σούπερ. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, καταλαβαίνετε. Θα σας πω μόνο ότι έπαιξε και τον ύμνο του ΕΑΜ, έπαιξε και τον ύμνο της ΑΕΚ.

Τα τελευταία χρόνια ο Μίλτος φαίνεται να βρίσκεται στην καλύτερή του φάση. Και καλλιτεχνικά αλλά και εμπορικά. Κάτι πολύ δύσκολο στο είδος που κινείται. Διότι είναι ένα είδος που «γερνάει» μαζί με το κοινό του. Ο Πασχαλίδης είναι από τους ελάχιστους στον συγκεκριμένο χώρο που καταφέρνει να ανανεώνει ηλικιακά το κοινό του. Και προσοχή, δεν είναι Θανάσης Παπακωνσταντίνου ή Γιάννης Αγγελάκας, που λόγω της μουσικής τους απευθύνονται σε πιο νεανικά κοινά, εδώ τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Δείτε τις έντεχνες συναυλίες και θα καταλάβετε. Ο Πασχαλίδης ανοίγει τη βεντάλια και το πάει (και) αλλού.

Κλείνοντας τον Σταυρό έδωσε ραντεβού για τις αρχές Ιουνίου στο θέατρο Βράχων στον Βύρωνα. Οι καλοκαιρινές συναυλίες είναι καλύτερες από οποιοδήποτε κλειστό χώρο.