Πήγαμε, είδαμε τον καλύτερο Παύλο Παυλίδη των τελευταίων ετών

Σαββατόβραδο στο Floyd

Του Δημήτρη Κανελλόπουλου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού

Πρέπει, χωρίς υπερβολή, να ήταν η καλύτερη συναυλία του Παύλου Παυλίδη τα τελευταία χρόνια. Η συναυλία του Σαββατόβραδου στο Floyd. Και πολλά έπαιξαν ρόλο σε αυτό. Ο κόσμος είχε να τον δει καιρό (από το καλοκαίρι), το live ήταν φουλ ηλεκτρικό, ο (κλειστός) χώρος ήταν ο πλέον ιδανικός - το Floyd είναι το πιο λειτουργικό συναυλιακό club της Αθήνας.

Η συναυλία άλλωστε είχε γίνει sold out εδώ και δυο εβδομάδες, ο χώρος ήταν κατάμεστος με 2.000 άτομα. Υπήρχε μία (και συγγνώμη για την έκφραση) καύλα και από τις δύο μεριές, τόσο από τον Παυλίδη και τη μπάντα του όσο και από τον κόσμο. Ήταν διψασμένοι όλοι τους για τη συνάντηση αυτή. Και ο Παύλος δεν τους απογοήτευσε παίζοντας για σχεδόν τρεις ώρες.

Έχει και το καινούργιο του άλμπουμ που βγήκε μόλις την Παρασκευή, μία ημέρα πριν το live. Ενα εξαιρετικό άλμπουμ, το «Μπρανκαλεόνε», μία δουλειά που δεν την περιμένεις από κάποιον μετά από τόσες δεκαετίες καριέρας. Έκπληξη, δεν είναι διόλου συνηθισμένο στη μουσική αυτό. Τον έπαιξε όλο το δίσκο στο Floyd ο Παυλίδης, ένα προς ένα τα τραγούδια. Από το «Δεν ξέρω» στην έναρξη, μέχρι το «Ερχόμαστε από τον Ορίζοντα» στο φινάλε.

Ύστερα, έπαιξε ρόλο και η νέα μπάντα που έστησε ο Παυλίδης. Αλέκος Γεωργουλόπουλος – κιθάρα, synthesizers, φωνητικά, Αλέξης Σταυρόπουλος – τύμπανα, sample pads, Θανάσης Τζίνγκοβιτς – μπάσο, κιθάρα, φωνητικά και Aki Rei – πλήκτρα, κιθάρα, φωνητικά. Μία μπάντα από μουσικούς που γουστάρουν να παίζουν για τον Παυλίδη. Οι ίδιοι την έβρισκαν επί σκηνής περισσότερο και από τους φαν από κάτω. Χρειαζόταν και ο ίδιος ο Παύλος την ενέργειά τους.

Ήταν και η παραγωγή, ήταν και τα σπουδαία visuals που απογείωναν τη φάση, από τον σκηνοθέτη και visual artist, Βασίλη Κεχαγιά. Το πήγαν ένα level πιο πάνω το όλο σκηνικό.

Ήταν και το κοινό βέβαια. Οι «οπαδοί» του Παύλου Παυλίδη, ένα κοινό φανατικό και με πολύ χαμηλό μ.ο. ηλικίας. Κάποιους τους εντυπωσίασε το γεγονός, η αλήθεια είναι όμως ο Παυλίδης έχει την ευτυχία (ή την ικανότητα;) να ανανεώνει διαρκώς τον κόσμο του. Πιτσιρικάδες ένα σωρό και στο Floyd.

Τέλος, ήταν και ο ίδιος ο Παύλος που φαινόταν να το διασκεδάζει και να το απολαμβάνει όσο λίγες φορές στο παρελθόν. Προσωπικά δεν θυμάμαι να τον έχω δει άλλη φορά να παίρνει το μικρόφωνο στο χέρι για να τραγουδήσει, βγάζοντας το από τη βάση του και αφήνοντας κάτω και την κιθάρα του.

Κατά τ' άλλα, Μόχα, Λευκή Καταιγίδα, Ρίτα, Βράχος, Βασιλιάς της Σκόνης, Φωτιά στο Λιμάνι κ.ο.κ. Όλα όσα περιμένεις και πρέπει να ακούσεις. 

Έφυγαν όλοι παραμιλώντας. 

\