Πήγαμε, είδαμε τη Νατάσσα Μποφίλιου στο VOX

Σάββατο βράδυ (17/2) στο κατάμεστο μαγαζί για την αγαπημένη ερμηνεύτρια.

Του Γιώργου Μυζάλη

Πόσα ερεθίσματα και πόσες – εξ αυτών – σκέψεις έχουν γεμίσει το κεφάλι μου από το Σάββατο που μας πέρασε, όταν και βρέθηκα στο VOX για να παρακολουθήσω την καινούργια παράσταση της αγαπημένης τριάδας του ελληνικού τραγουδιού (Θέμης Καραμουρατίδης – Γεράσιμος Ευαγγελάτος – Νατάσσα Μποφίλιου); Θα προσπαθήσω σε αυτό το σημείωμα να τα βάλω σε μια σειρά.

Αρχικά, οφείλω να ομολογήσω ότι όλοι οι συντελεστές του live βρίσκονται σε εξαιρετική «φόρμα», προεξαρχούσης της Νατάσσας Μποφίλιου. Είναι ταυτόχρονα συγκινητικό και ευχάριστο να βλέπεις έναν καλλιτέχνη να εξελίσσεται, να αλλάζει και να «μεγαλώνει» στο πέρασμα των χρόνων. Είναι ευλογία να «συναντάς» μια ερμηνεύτρια στην ακμή της και να παρατηρείς, ταυτόχρονα, το κοινό να στέκεται στο πλευρό της με πίστη, ελπίδα και αφοσίωση. Όλα αυτά «κάνουν μπαμ». Και όλα αυτά, κυριολεκτικά και μεταφορικά, πιστοποιούν ότι «κάτι καίγεται».

Δεν είναι, όμως, μόνη της σε αυτή την πρόοδο και την εξέλιξη η Μποφίλιου. Δεν ξέρω πως ακριβώς να το περιγράψω, αλλά έχω την αίσθηση ότι σε αυτή την «τρεχάλα» ισότιμα και ισόποσα στέκουν στο πλευρό της οι άλλοι «δυο σωματοφύλακες», ο Θέμης Καραμουρατίδης και ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος. Στο τρέξιμο (αλλά και σε κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα), λέμε, πρέπει να επιδιώκεις να προπονείσαι (να συσχετίζεσαι) με καλύτερούς σου. Μόνο έτσι θα πας μπροστά, θα εξελιχθείς, θα βελτιωθείς. Έχω, λοιπόν, την αίσθηση ότι αυτοί οι τρείς ανεβάζουν συνεχώς τον πήχη ο ένας για τον άλλο.

Κάτι που απόλαυσα, επίσης, είναι η μορφή και το περιεχόμενο των νέων τους τραγουδιών. Όσο μπόρεσα να προσηλωθώ στην ζωντανή ακρόαση των τραγουδιών του «Κάτι καίγεται» (σ.σ. του επερχόμενου νέου δίσκου των παιδιών), ενθουσιάστηκα συνολικά: και από τις μουσικές και από τους στίχους και από τις ερμηνείες. Αν με ρωτάς, αγαπητέ αναγνώστη, μιλάμε για πολιτικά τραγούδια υψηλής αισθητικής στάθμης. Τα περιμένω με αγωνία. Τα έχουμε ανάγκη όλοι.

Για τη μπάντα, τις ενορχηστρώσεις, τον ήχο (παρότι καθόμουν στη, μάλλον, «χειρότερη θέση» του μαγαζιού), τα φώτα – γενικά το συνολικό αποτέλεσμα – θα δηλώσω ενθουσιασμένος. Και, πιθανότατα, θα ξαναπάω (και θα κάτσω κάπου καλύτερα).

Οπωσδήποτε, λοιπόν, να αναφέρω τα ονόματα των συντελεστών:
ΜΟΥΣΙΚΟΙ: ΘΕΜΗΣ ΚΑΡΑΜΟΥΡΑΤΙΔΗΣ πιάνο, ΑΡΗΣ ΖΕΡΒΑΣ τσέλο, ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΟΥΛΝΤΗΣ ηλεκτρικό μπάσο / synth bass, ΜΑΝΩΛΗΣ ΓΙΑΝΝΙΚΙΟΣ τύμπανα, ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΔΙΑΝΟΣ κιθάρες, ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΣΤΑΝΟΣ σοπράνο σαξόφωνο, άλτο σαξόφωνο, πλήκτρα, ΚΩΣΤΑΣ ΣΑΠΟΥΝΗΣ τρομπέτα, ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΧΑΜΡΙΣΤΣΑΚ τρομπόνι, ΦΩΝΗΤΙΚΑ:ΛΗΤΩ ΑΜΠΑΤΖΗ, ΕΛΕΝΑ ΛΕΩΝΗ, STEVE BEKAS, ΗΧΟΛΗΨΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΞΕΒΑΝΗΣ, ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΑΧΟΠΟΥΛΟΣ, ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΦΩΤΩΝ: ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΜΑΘΙΕΛΛΗΣ, VIDEO: ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΚΙΝΗΣ

Κλείνοντας, μια ακόμα αναφορά/παρατήρηση για τη Νατάσσα Μποφίλιου. Έχει φτιάξει ένα συγκλονιστικό «κράμα» συναισθήματος, ερμηνείας, κίνησης, πάθους και επικοινωνίας. Δεν την έχω ξαναδεί τόσο καλή, τόσο «ανοιχτή», τόσο πρόθυμη να επικοινωνήσει το «μήνυμα» των τραγουδιών, τόσο φλογερή. Την ευχαριστήθηκα. Με ανατρίχιασε ουκ ολίγες φορές. Και οφείλω να το επισημάνω διότι, κατά καιρούς, έχω εκφράσει αδυναμία συντονισμού μαζί της ως ακροατής. Και – σας διαβεβαιώ – δεν φαντάζεστε πόση χαρά νιώθω για αυτή την τελευταία μου «συνάντηση» μαζί της.

Υ.Γ. Κάτι άσχετο με τις συγκεκριμένες εμφανίσεις: είδα στο Youtube μια πρόσφατη ερμηνεία της Νατάσσας Μποφίλιου στην «Ψυχή» του Σπύρου Γραμμένου. Με όλο το θάρρος: να επαναληφθεί θερμοπαρακαλώ. Να επαναληφθεί και να ηχογραφηθεί. Το συντομότερο. Και για τη δική μας ψυχούλα.