«Δε Μιλένιαλς»: Έρχονται στον Τεχνοχώρο Φάμπρικα – Bar

Ο Νίκος Τσώλης γράφει στο loaded με αφορμή τη μουσική που έγραψε για την παράσταση

Μία παράσταση με έντονα στοιχεία μιούζικαλ, στην οποία οι τρεις χαρακτήρες ξεδιπλώνουν με χιούμορ και σαρκασμό τις δυσκολίες και τα όνειρα μιας γενιάς, είναι οι «Δε μιλένιαλς» που θα παρουσιάζεται στον Τεχνοχώρο Φάμπρικα -Μπαρ.

Με αφορμή τη μουσική που έγραψε για την παράσταση, ο Νίκος Τσώλης γράφει στο loaded.

Με τη Χρύσα γνωριστήκαμε ένα απόγευμα στην Κυψέλη. Είχε ακούσει τα «Καλοκαιρινά Αγόρια», ένιωσε μια σύνδεση με το κομμάτι και μου πρότεινε να κάνω την μουσική στην παράσταση που ετοίμαζε,  το «Δε μιλένιαλς». Χωρίς να χρειαστεί να πούμε και πολλά, δέχτηκα την πρότασή της. Φαινόταν ότι το έργο της το γράφει με ειλικρίνεια, αγάπη και θάρρος. Ένιωσα γρήγορα μια εμπιστοσύνη, την οποία νομίζω πως ένιωσε και εκείνη.

Συζητήσαμε για το πώς σκέφτεται τη μουσική του έργου και καταλήξαμε να το πούμε «Lofi μιούζικαλ δωματίου». Δεν ξέρω αν εν τέλει τα τραγούδια πληρούν αυτόν τον χαρακτιρισμό, αλλά αυτή ήταν η αφετηρία μας.

Δεν έχω ξαναγράψει μουσική για θέατρο, αλλά είναι κάτι που πάντα ήθελα να κάνω. Ως τώρα έγραφα κυρίως για χορό και κινηματογράφο.Απολαμβάνω μία ελευθερία στον επικουρικό ρόλο της μουσικής. Στόχος μου είναι να εξυπηρετήσω το έργο και να το βοηθήσω να ανθίσει. Το μιούζικαλ στοιχείο είχε πολύ ενδιαφέρον, γιατί έφτιαχνα τα κομμάτια μέσα από τους χαρακτήρες που έγραψε η Χρύσα, φανταζόμουν τους τρεις «μιλένιαλς» να τα τραγουδάνε.

Η αλήθεια είναι ότι πριν από αυτή την συνεργασία με τη Χρύσα, η σχέση μου με τα μιούζικαλ ήταν μηδενική. Πυξίδα μου για τη σύνθεση των τραγουδιών υπήρξε η καλή μου συγκάτοικος Έλσα Ζαρρή (λαμπρή ηθοποιός και τεράστια μιούζικαλ φαν!), από τα αυτιά της οποίας περνούσα τα κομμάτια συνέχεια και που χάριν στις συμβουλές της κατάφερα (ελπίζω) να δώσω την απαραίτητη τσαχπινιά που χαρακτηρίζει το ιδίωμα και εκείνη. 

Τους στίχους στα κομμάτια τους έχει γράψει κατά κύριο λόγο η Χρύσα και έχει κάνει τρομερή δουλειά, εγώ έκανα μονάχα κάποιες μικροπροσαρμογές. Όμως, υπάρχει και ένα τραγούδι το οποίο έχει δικό μου στίχο (δύο στην πραγματικότητα, αλλά το ένα είναι που μας αφορά εδώ). Μέσα από αυτό το τραγούδι προσπάθησα να συγκεντρώσω αυτές τις κοινές ευαισθησίες,  που μας έκαναν να εμπιστευτούμε τόσο εύκολα ο ένας τον άλλο και που αντικατοπτρίζουν τη δικιά μου ερμηνεία της  παράστασης.

Photo credits: Σοφία Μανώλη

«Δεν μάθαμε ποτέ τελικά τον τρόπο να νιώθουμε βέβαιοι

Δεν μάθαμε ποτέ να πατάμε στα πόδια μας

Και να μπορούμε να πάρουμε αποφάσεις για το μέλλον

Εκείνο το μέλλον που δεν υπήρξε ποτέ

Εκεί που μεγαλώσαμε δεν κύλησε ο χρόνος

Εκεί που μεγαλώσαμε

Θα μοιάζουμε για πάντα παιδιά

Στα μάτια

Αυτά τα μάτια που όταν κλείσουν θα κλαίω

Στα μάτια

Που μπόρεσα με τόσο θάρρος πια να κοιτώ με συμπόνια

Εκείνα τα μάτια που με κάνουν μικρό

Και έτσι μικρός

Χωράω σε κάποιο σπίτι

Το σπίτι που με χώρεσε

Όταν το αφήσω θα είμαι πια μεγάλος;

Θα είμαι πια αρκετά μεγάλος

Για να χωρέσω μέσα μου και εγώ

Τον χρόνο;

Όσο κυλάει ο χρόνος γιατί αναλώνομαι;

Πού με ξοδεύω;

Πού ξοδεύω τον χρόνο μου;

Αγοράζω λογαριασμούς και νοίκια;

Αγοράζω τα στέκια μου

Μαζί με τους φίλους μου

Μαζί με τους φίλους μου αγοράζω τον χρόνο.

Πότε πέρασε και αυτή η χρονιά;

Πότε πρόλαβα;

Πότε πρόλαβα να ξεχάσω όλα εκείνα που ζήσαμε;

Οι υποσχέσεις που δώσαμε θα μείνουν ατήρητες

Ελπίζω μονάχα όταν σε δω

Να θυμάμαι ακόμα πως μοιάζαμε

Άραγε, θα είμαι ποτέ σε θέση να γίνω για κάποιον

Αυτό που ήταν για εμένα οι άλλοι;

Άραγε, θα γίνω άλλος και εγώ;

Πώς να με αναγνωρίσω;

Θέλω σειρά, ταινία,  παιχνίδια και έτοιμο φαΐ

Θέλω για μένα

Θέλω να κυνηγήσω τα όνειρα μου και ας μην πετύχω ποτέ

Θέλω να με κοιτάς

Ενώ ανθίζω, θέλω να με κοιτάς

Ενώ ανθίζω, κατάλαβα

Κατάλαβα πως μεγαλώνεις

Όταν πια θες να ξυπνάς από τα όνειρα

Όταν πια θες να είσαι εκεί

Για να κοιτάς εκείνα που ανθίζουν

Και όλο μεγαλώνω

Και όλο μεγαλώνουμε

Μαζί»

Λεπτομέρειες για τις παραστάσεις ΕΔΩ

Κεντρική Φωτογραφία Nalyssa Green