Πήγαμε, είδαμε την Μαρία Παπαγεωργίου στο θέατρο Ολύμπια να παίζει Θάνο Μικρούτσικο

Για τη συναυλία «17 ταπεινά ρέκβιεμ για το μέλλον».

Γράφει ο Γιώργος Μυζάλης

Αντιμετωπίζω ένα πρόβλημα, τον τελευταίο καιρό, με τις ζωντανές εμφανίσεις των Ελλήνων καλλιτεχνών. Δε με «κρατάνε», δε μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον. Είναι που, σχεδόν όλες, κάτι μου θυμίζουν; Είναι που μοιάζουν με πολλές προηγούμενες; Είναι που τις βρίσκω προβλέψιμες; Είναι κάτι εντελώς δικό μου (you have issues, dear self); Λίγη σημασία έχει. Αυτό που, οπωσδήποτε, έχει σημασία, όμως, είναι ότι κάτι τέτοιο δεν μου συνέβη στην εμφάνιση της Μαρίας Παπαγεωργίου (Παρασκευή 24/11) στο θέατρο Ολύμπια και στη δική της «ματιά» στο ρεπερτόριο του Θάνου Μικρούτσικου.

Καθώς εξελισσόταν η βραδιά, σκεφτόμουν πόσο ωραίες είναι οι θεματικές συναυλίες. Εκείνες, δηλαδή, που έχουν έναν κεντρικό (ρεπερτοριακό συνήθως) πυρήνα (το έργο του Θάνου Μικρούτσικου, εν προκειμένω) που λειτουργεί ταυτόχρονα δεσμευτικά και απελευθερωτικά για τον καλλιτέχνη. Και, να, στην περίπτωση που μας απασχολεί, η Μαρία Παπαγεωργίου κλήθηκε να «αρμενίσει» ένα συγκεκριμένο κομμάτι μιας «θάλασσας». Και τα κατάφερε μαζί με τους άξιους μουσικούς της (σ.σ. Μιχάλης Βρέττας – βιολί, Γιώργος Θεοδωρόπουλος – μπάσο, synth, Θάνος Μιχαηλίδης – τύμπανα και Ευριπίδης Ζεμενίδης – κιθάρες, ενορχηστρώσεις).

Για μιάμιση, περίπου, ώρα αρμενίσαμε μαζί της ένα από τα πιο όμορφα και συγκινητικά «μουσικά ταξίδια» της χρονιάς που μας αποχαιρετά σε λίγες μέρες. Αν έπρεπε να χαρακτηρίσω με μια λέξη τη χθεσινοβραδυνή συναυλία, αυτή θα ήταν: «αισθητική». Ή/και «συγκίνηση». Αυτό μαρτυρούσαν και τα τρανταχτά αυθόρμητα χειροκροτήματα του κοινού. Προς τιμήν της, η Παπαγεωργίου δεν έπαιξε «στα σίγουρα». Δεν «ακούμπησε» τα «σουξέ». Αντιθέτως, «σκάλισε» κι αναμετρήθηκε με δύσκολα τραγούδια στην πλειοψηφία τους. Δοκιμάστηκε, τόσο ως ερμηνεύτρια, όσο και ως μουσικός (πόσο μου αρέσει αυτή η διπλή της ιδιότητα – πόσο όμορφη είναι η εικόνα ενός κοριτσιού που εκτίθεται και «παιχτικώς» στο κοινό, με απλότητα και θάρρος) με ρεπερτόριο «άγνωστο» στο ευρύ κοινό. Και απαιτητικό. Και τα κατάφερε.

Ιδιαίτερη μνεία αξίζει όλο το ηχοτοπίο που παρουσιάστηκε στο Ολύμπια. Παιξίματα ψύχραιμα, δεξιοτεχνικά μεν, ουσιώδη δε. Με αφαιρετική διάθεση, που πυροδοτούσε τη συγκίνηση και το συναίσθημα. Έβλεπες, εντόπιζες καθαρά, στα πρόσωπα και στον τρόπο των μουσικών, πόσο δοσμένοι ήταν στο project. Και μπροστά τους, ως ίση όμως, η Μαρία Παπαγεωργίου, σαν άλλη Florence, με μια φωνή σπαρακτική, αλλά δωρική ταυτόχρονα (όπως αγαπούσε τις ερμηνεύτριές του ο Θάνος Μικρούτσικος) να (μας) ταξιδεύει.

Κρατώ, οπωσδήποτε, την στάση του κοινού απέναντι στο εγχείρημα. Ένα «φιλόξενο» κοινό που γέμισε το θέατρο Ολύμπια και είχε τη διάθεση να ακούσει. Να παρατηρήσει. Να συμμετέχει. Να συγκινηθεί.

Φωτογραφίες: Άκης Χρήστου