Johnny Boy: «Θέλω το κοινό να θυμάται την ενέργεια που του δίνω μέσα από την φωνή μου»
Ο ράπερ μιλάει στο loaded με αφορμή το live του στο Ίλιον Plus
Τραγούδι ύμνος!
Του Ηλία Σελιμά
"Αυτό το τραγούδι δεν πήγαινε πουθενά", δήλωσε ο μάνατζερ και παραγωγός των Rolling Stones, Andrew Loog Oldham, καθώς θυμόταν το συγκρότημα να μοχθεί στο στούντιο για το φρεσκογραμμένο "Paint It Black". "Ακόμα 10 λεπτά", είχε αποφασίσει, "και θα ήταν ώρα να το αφήσουμε".
Ήταν η πρώτη εβδομάδα του Μαρτίου του 1966 και οι Stones βρίσκονταν σε ένα αγαπημένο τους αμερικανικό στούντιο -την RCA στο Λος Άντζελες- δουλεύοντας με τον μηχανικό Dave Hassinger για να ολοκληρώσουν το επόμενο άλμπουμ τους, το Aftermath.
Ανάμεσα στα τραγούδια που ετοιμάζονταν να ηχογραφήσουν ήταν και το "Paint It Black", το οποίο είχαν συνθέσει ο Mick Jagger και ο Keith Richards ενώ το συγκρότημα βρισκόταν σε περιοδεία στην Αυστραλία τον προηγούμενο μήνα. "Εγώ έγραψα τη μελωδία", δήλωσε ο Keith, "αυτός έγραψε τους στίχους". Όμως, οι Stones είχαν κολλήσει πριν ξεκλειδώσουν πλήρως τη μαγεία του. Με έλλειψη χρόνου, ήταν κοντά στο να το εγκαταλείψουν τελείως.
Υπήρχε μια αίσθηση επείγουσας ανάγκης στο στούντιο, αλλά η πραγματική πίεση ήταν η παραγωγή ενός νέου hit single. Οι Stones σημείωναν επιτυχίες στα charts από το καλοκαίρι του 1964, αλλά μόλις ένα χρόνο πριν - όταν κυκλοφόρησε το "The Last Time" τον Φεβρουάριο του 1965 - είχαν αρχίσει να σημειώνουν επιτυχίες με πρωτότυπο υλικό των Jagger/Richards.
Ακολούθησε μια σειρά από Νο 1, και ήταν ένα σερί επιτυχιών που δεν ήθελαν να σπάσει. Ωστόσο, αυτός ο σημερινός διεκδικητής στερούνταν την οδηγητική επιμονή και την κατσούφικη συμπεριφορά που είχαν τροφοδοτήσει προηγούμενες επιτυχίες όπως τα "(I Can't Get No) Satisfaction" και "19th Nervous Breakdown", και πλέον έμοιαζε τόσο συνώνυμο των Rolling Stones.
"Τα τραγούδια μας είχαν ένα είδος αιχμής στους στίχους..." εξήγησε κάποτε ο Jagger. "Κυνικοί, κακοί, σκεπτικιστές, αγενείς... Οι στίχοι και η διάθεση των τραγουδιών ταίριαζαν με την απογοήτευση των παιδιών από τον κόσμο των μεγάλων της Αμερικής, και για ένα διάστημα φαινόμασταν να είμαστε ο μοναδικός πάροχος, το soundtrack για το βουητό της εξέγερσης".
Όμως, εδώ ήταν με μια σύνθεση για το "Paint It Black" που δεν ανταποκρινόταν ούτε στην ένταση των προηγούμενων τραγουδιών, ούτε στα θέματα που πρότειναν οι στίχοι του. "'Paint It Black' θα ήταν απλά ένα beat group τραγούδι", είπε ο Jagger. "Ήταν απλά ένα μεγάλο αστείο".
Τότε, αφού άκουσε το τελευταίο playback, ο Bill Wyman είχε μια ασυνήθιστη ιδέα. "Πρότεινα πετάλια για το όργανο Hammond", είπε ο μπασίστας. "Ξάπλωσα στο πάτωμα κάτω από το όργανο και έπαιξα ένα δεύτερο riff μπάσου στα πετάλια, με τις γροθιές μου, σε διπλό χρόνο".
Το αποτέλεσμα αμέσως πύκνωσε τον όγκο του τραγουδιού, όπως σκόπευε ο Wyman. "Αυτό είναι!", σκέφτηκε ένας ενθουσιασμένος Oldham. "Είχα ακούσει τον ήχο και την κίνηση που χρειαζόμασταν, την ιδιοτροπία που έγραφε "ραδιόφωνο"".
Ακολουθώντας αυτή την περίεργη μουσική, ο κιθαρίστας Brian Jones είχε σκοπό να προσθέσει επιπλέον χρώμα - αλλά όχι με τις συνηθισμένες έξι χορδές του. "Ο Brian είχε σχεδόν εγκαταλείψει την κιθάρα μέχρι τότε", δήλωσε ο Keith Richards. "Αν υπήρχε [άλλο] όργανο τριγύρω, έπρεπε να μπορεί να βγάλει κάτι από αυτό, απλά και μόνο επειδή ήταν εκεί".
Θα εμπλούτιζε τη μουσική παλέτα του Aftermath με νταούλια, μαρίμπες, κότο και - στην περίπτωση του "Paint It Black" - ένα σιτάρ.
Τον Δεκέμβριο του 1965, ο Brian είχε ακούσει τον George Harrison να παίζει σιτάρ στο "Norwegian Wood", όταν οι Beatles κυκλοφόρησαν το άλμπουμ Rubber Soul. Μια εβδομάδα αργότερα, κατά τη διάρκεια των πρώτων sessions των Stones για το Aftermath στην RCA, ο πιανίστας/road manager του συγκροτήματος Ian Stewart προμηθεύτηκε στον Brian ένα δικό του σιτάρ. Σύντομα, μια τυχαία συνάντηση με έναν βιρτουόζο του σιτάρ ονόματι Harihar Rao θα οδηγούσε τον Brian να σπουδάσει υπό την καθοδήγησή του. "Τον γνώρισα σε ένα κλαμπ στη Νέα Υόρκη", είπε ο Brian. "Ο Hari μου έμαθε πώς να παίζω [το σιτάρ]. Μελέτησε υπό τον Ravi Shankar για 12 χρόνια, αλλά εξακολουθεί να θεωρεί τον εαυτό του μαθητή- αυτοί οι άνθρωποι αφιερώνουν τη ζωή τους στο όργανο".
Αν και σε καμία περίπτωση δεν είχε κατακτήσει το σιτάρ, ο Brian είχε τουλάχιστον συνειδητοποιήσει πώς ο ήχος του θα μπορούσε να λειτουργήσει στη μουσική των Stones. "Λατρεύω το όργανο", εξήγησε, "σου δίνει μια νέα γκάμα αν χρησιμοποιείς ένα τέτοιο όργανο. Έχει τελείως διαφορετικές αρχές από την κιθάρα και ανοίγει νέα πεδία για ένα γκρουπ σε αρμονικές και τα πάντα".
Έτσι, καθώς οι Stones άρχισαν να ξετυλίγουν το κουβάρι των ανατολίτικων εμπνεύσεων που μετέδιδε το "Paint It Black", ο Brian χρησιμοποίησε έξυπνα το σιτάρ του, διαλέγοντας τη φωνητική μελωδία στους στίχους και εφοδιάζοντας το τραγούδι με το μοναδικό και δυσοίωνο εισαγωγικό του riff. "Ήταν κάτι περισσότερο από ένα διακοσμητικό εφέ", διακήρυξε ο Oldham. "Μερικές φορές ο Brian τραβούσε ολόκληρο τον δίσκο μαζί".
Ένα μήνα μετά το Aftermath, το "Paint It Black" κυκλοφόρησε στις 7 Μαΐου στις ΗΠΑ και στις 13 Μαΐου στο Ηνωμένο Βασίλειο, ανεβαίνοντας στην κορυφή των charts και στις δύο χώρες. Θα περνούσαν δύο χρόνια πριν οι Rolling Stones αποκτήσουν άλλο ένα Νο 1 single.
Εν τω μεταξύ, ο αντίκτυπος του "Paint It Black" γινόταν αισθητός - με πολλούς τρόπους. Το single, το οποίο έφερε μια ετικέτα που πίστωνε το τραγούδι στους Jagger/Richards, ενοχλούσε το συγκρότημα, το οποίο θεωρούσε ότι η αυτοσχεδιαστική του εξέλιξη ήταν μια ομαδική προσπάθεια.
Αλλά ήταν ο Brian που θα συμβόλιζε τη δημόσια αντίληψη του "Paint It Black" - στις Ηνωμένες Πολιτείες, τουλάχιστον. Όταν η μπάντα ερμήνευσε το τραγούδι ζωντανά στο The Ed Sullivan Show εκείνο τον Σεπτέμβριο, ήταν ο Brian που θα εμφανιζόταν, σε όλη την Αμερική, ως η ενσάρκωση της πρωτοποριακής ψυχοποπ περιπέτειας των Stones.
"Αυτός ήταν ένας μεγάλος δίσκος-ορόσημο για μένα", δήλωσε ο Mick Jagger για το Aftermath. "Είναι η πρώτη φορά που γράψαμε ολόκληρο το δίσκο και επιτέλους ξεχάσαμε το φάντασμα του να πρέπει να κάνουμε αυτές τις πολύ ωραίες και ενδιαφέρουσες, χωρίς αμφιβολία, αλλά και πάλι διασκευές παλιών R&B τραγουδιών, που για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν νιώθαμε πραγματικά ότι αποδίδουμε σωστά, ειδικά επειδή δεν είχαμε την ωριμότητα. Επιπλέον, όλοι το έκαναν".