Σύγχρονο πολιτικό τραγούδι από τον Πάνο Βλάχο

Το άλμπουμ «Χωρίς Παρεξήγηση» του Πάνου Βλάχου

Του Γιώργου Μυζάλη

Εκτιμώ αφάνταστα τους καλλιτέχνες εκείνους που απέχουν από τον καθεστηκυίο δημόσιο λόγο και επιλέγουν να «παίρνουν θέση» με το έργο τους. Μου θυμίζουν τους «παλιούς» που σπανίως επιλέγαν τη συνέντευξη ως φόρμα για να επικοινωνήσουν τις απόψεις τους για όσα, κατά καιρούς, ταλάνιζαν τον τόπο. Γιατί, στο κάτω – κάτω, αυτό περιμένεις από τον καλλιτέχνη: την «εκκωφαντική» σιωπή του στην οχλαγωγία, τη διακριτική του παρουσία ανάμεσα στο πλήθος και την αναλυτική του ματιά στα πράγματα, όπως αυτή καθρεφτίζεται ή αποτυπώνεται μέσα στο (και από) έργο του. Κάτι τέτοιο επιχειρεί και ο Πάνος Βλάχος στον τελευταίο του δίσκο «Χωρίς Παρεξήγηση» (αυτός είναι και ο γενικός τίτλος της δουλειάς).

Δεν ξέρω πως θα σου φανεί, αγαπητέ αναγνώστη, αλλά ο Βλάχος με το δίσκο αυτό – κατά την προσωπική μου γνώμη – φτιάχνει σύγχρονο πολιτικό τραγούδι (βαθιά ανθρωπιστικό, ταυτόχρονα εξωστρεφές και εσωτερικό) μπαινοβγαίνοντας σε «χωράφια» ξένα αλλά και οικεία. Ακροβατώντας μεταξύ hip hop, εντέχνου, stand-up comedy και μπαλάντας, ο Βλάχος παραδίδει στη δημόσια σφαίρα μια δουλειά ολοκληρωμένη και σχετικά καινοτόμα (υπό την έννοια ότι «βάζει στο μίξερ» συστατικά που οι σύγχρονοί του χρησιμοποιούν μόνα τους) που κερδίζει διαρκώς ακροατήριο και υποστηρικτές. Λόγια παραληρηματικά, άψογα αρθρωμένα και μοναδικά ερμηνευμένα που «χτυπούν κέντρο» σε όσους επιλέξουν να τα προσέξουν.

Πολλά από τα τραγούδια του «ξύνουν πληγές» ή προκαλούν αμηχανία και ετεροντροπή στον ακροατή τους. Πολλά, επίσης, τον εγκαλούν ή τον επαναφέρουν στην τάξη. Ο Βλάχος εξελίσσεται σε «μάστορα» της ρίμας δημιουργώντας πλεξίματα λέξεων «ατραγούδιστων» (σ.σ. αν και όλοι γνωρίζουμε ότι τέτοιες δεν υπάρχουν αν τις τοποθετήσεις (και αρθρώσεις) σωστά μέσα στο τραγούδι), που όμως λειτουργούν (π.χ. ερυθροποιητίνη, πρωτεΐνη, Zoloft, Newcastle κ.α.). Μεγάλο «όπλο» της τραγουδοποιίας του το αφοπλιστικό χιούμορ που ενεργοποιεί, από την ενσυναίσθησηέως τη συγκίνηση, ανθρώπινα συναισθήματα καταχωνιασμένα σε ψηλά ντουλάπια, ξεχασμένα.

Ακούστε, για παράδειγμα, το «Ένα τραγούδι παιδικό», το πιο γλυκό και ανατριχιαστικό τραγούδι που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια: «ένας φίλος μου είναι χαμένος, τριγυρνά σαν τον απόκληρο, τα τραγούδια που ακούει λεν για το άλλο του μισό, μα εγώ τον έκανα χρυσό, να βρει ένα άλλο ολόκληρο». Τα τραγούδια του Πάνου Βλάχου, θα σας θυμίσουν κάτι, αλλά δε μοιάζουν με κανενός. Ένας νέος τρόπος έχει γεννηθεί μαζί τους, ένας «Δούρειος Ίππος» για να κερδηθεί η «μάχη», μια βάρκα ή/και μια γέφυρα για να περάσεις απέναντι, ένα λαχείο που κερδίζει πάντα, μια γροθιά στο στομάχι ή/και ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη.

Υπερβάλω; Ένας τρόπος υπάρχει να το διαπιστώσετε.

Υ.Γ. Ιδιαίτερη μνεία στη συμβολή του Κώστα Παρίσση στο τελικό αποτέλεσμα.
Υ.Γ.2. Σημαντική παρατήρηση: ο Βλάχος δεν είναι ο σούπερ – τραγουδιστής, είναι όμως ο ιδανικός ερμηνευτής των τραγουδιών του.