Ο Bono των U2 στέλνει ένθερμο γράμμα στον Iggy Pop

«Ήταν τόσο τολμηρό και ενθαρρυντικό να σε ακούσω να τραγουδάς».

Του Ηλία Σελιμά

Ο Bono, ο frontman των U2, ανέβασε στην επίσημη ιστοσελίδα του συγκροτήματος δικό του προσωπικό γράμμα που απευθύνεται στην προσωπικότητα του πανκ Iggy Pop. Ο μουσικός, ο οποίος γιόρτασε τα 60α γενέθλιά του νωρίτερα αυτό το μήνα, μοιράστηκε μια playlist με 60 τραγούδια που "του έσωσαν τη ζωή" σε μια ευρεία συλλογή που περιλαμβάνει τραγούδια των Rolling Stones, των Beatles, της Patti Smith, του Bob Dylan, του Kanye West, των Daft Punk, των Nirvana και, φυσικά, του Iggy Pop.

Παράλληλα με κάθε επιλογή, ο Bono αποκάλυψε επίσης ότι σχεδιάζει να γράψει μια επιστολή για κάθε έναν από τους εκλεκτούς του. Όταν μίλησε για τον Iggy Pop, ο Bono επικεντρώθηκε στον λυρισμό του και στην επιθυμία του να αποδίδει στο υψηλότερο επίπεδο που μπορεί να φανταστεί κανείς.

«Η εικόνα της υγείας που εμφανίζεις στο εξώφυλλο του άλμπουμ Lust For Life, ήταν τόσο εμπνευσμένη για μένα και τους φίλους μου«, γράφει ο Bono. «Σκεφτήκαμε πως "αν ο Iggy τα κατάφερε, όλοι μπορούμε"... αυτό αποδείχτηκε πως δεν ήταν αλήθεια. Αλλά μέσα και γύρω από τη λατρεία του θανάτου που ακολουθεί το ροκ, ένιωσα τόσο τολμηρό και ενθαρρυντικό να σε ακούω να τραγουδάς».

Ο Bono πρόσθεσε: «Η σκηνή είναι συνήθως μια κατάσταση πάνω-κάτω που προσφέρει αρχοντιά, στέμμα... το ροκ είναι φεουδαρχικό. Μας φάνηκε ότι επαναστάτησες εναντίον του εαυτού σου, πέταξες το ίδιο σου το στέμμα... ή κάτι τέτοιο. Εσύ, Iggy, μπορεί να έβγαινες από το πετσί σου για να φτάσεις σε εμάς».

Το γράμμα αυτούσιο:

Αγαπητέ Iggy,

Η εικόνα της υγείας που εμφανίζεις στο εξώφυλλο του άλμπουμ LUST FOR LIFE, ήταν τόσο εμπνευσμένη για μένα και τους φίλους μου. Σκεφτήκαμε στον εαυτό μας 'αν ο Iggy τα κατάφερε, όλοι μπορούμε'... αυτό αποδείχτηκε ότι δεν ήταν αλήθεια. Αλλά μέσα και γύρω από τη λατρεία του θανάτου που ακολουθεί το ροκ, ένιωσα τόσο τολμηρό και ενθαρρυντικό να σε ακούω να τραγουδάς...

'I'm through with sleeping on the
Sidewalk - no more beating my brains
No more beating my brains"

...Και το σκηνικό ήταν τόσο τέλειο:

"'Here comes Johnny Yen again
With the liquor and drugs
And the flesh machine
He's gonna do another striptease'
...

Αυτή η φωνή που μεταφέρει αυτά τα λόγια παρέσυρε τόσους πολλούς από εμάς. Η διάνοια κοφτερή σαν πυριτόλιθο... αλλά αν ήσουν αρκετά ηλίθιος για να χάσεις τον διανοούμενο Iggy Pop, το ένστικτο ήταν εκεί για σένα... εν μέρει ζώο/εν μέρει ζωώδης, ήταν μια έκρηξη αδρεναλίνης να σε βλέπεις να πηδάς από τη σκηνή πάνω μας, σπάζοντας τον τέταρτο τοίχο με το κεφάλι σου. Υπάρχει κάτι ενοχλητικό στην ασφαλή απόσταση που χωρίζει τους καλλιτέχνες από το κοινό τους, αλλά κανείς δεν έφερε τέτοια δύναμη για να καλύψει αυτό το κενό όπως εσύ. Η σκηνή είναι συνήθως μια κατάσταση με γέφυρα πάνω-κάτω που προσφέρει βασιλεία, ένα στέμμα... το ροκ είναι φεουδαρχικό. Μας φάνηκε ότι επαναστατήσατε εναντίον του εαυτού σας, πετάξατε το ίδιο σας το στέμμα... ή κάτι τέτοιο. Μπορεί να υπάρχουν λιγότεροι από μια ντουζίνα ερμηνευτές που έχω νιώσει ότι είναι τόσο δυσαρεστημένοι με την ιεραρχία της σκηνής και την απομόνωσή της, που θα μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να φύγουν από τη σκηνή και να μπουν στη ζωή σου, να σε ακολουθήσουν στο σπίτι σου... που είναι η επιθυμία όλων των δραματουργών να κοιμάται το έργο δίπλα σου και να ξυπνάς μαζί του την επόμενη μέρα. Το είδα αυτό με τον Steven Berkoff και την Olwen Fouéré στη SALOMÉ του Wilde. Το έζησα με τον Mark Rylance στο JERUSALEM του Jez Butterworth. Ο Daniel Day Lewis έφυγε πραγματικά από τη σκηνή κατά τη διάρκεια του HAMLET. Ο Sean Penn το έχει καταγράψει σε ταινία, το ίδιο και ο Ben Mendelsohn. Ο Robert De Niro μπορεί να το επινόησε. Στο rock 'n' roll ο Eddie Vedder θα μοιραζόταν σίγουρα ένα ταξί για το σπίτι. Η Patti Smith συνήθιζε να σπρώχνει μέσα από το ίδιο της το πλήθος για να φτάσει στη σκηνή. Αλλά εσύ, Iggy, μπορεί να έβγαινες από το πετσί σου για να φτάσεις σε εμάς.

Ευχαριστώ για το αίμα, τον ιδρώτα και τα δάκρυα.

Ο θαυμαστής σου,
Bono.