Μια από τις πλέον εμβληματικές μορφές της σύγχρονης μουσικής, ο συνθέτης και τραγουδοποιός Burt Bacharach έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 94 ετών στο σπίτι του στο Λος Άντζελες.
Ένας από τους πλέον βραβευμένους συνθέτες (μεταξύ άλλων, έχει κερδίσει έξι βραβεία Grammy και τρία Όσκαρ), ο Bacharach στην μακρά του καριέρα φλέρταρε με πολλά είδη μουσικής – από την cool jazz και τη soul μέχρι την disco και την pop – συνεργάστηκε με περισσότερους από 1.000 καλλιτέχνες και είχε 73 Top 40 επιτυχίες στις ΗΠΑ και 52 στα Βρετανικά τσαρτς.
Η καριέρα του άρχισε στη δεκαετία του 1950, όταν έγινε πιανίστας και μαέστρος για τον δημοφιλή τραγουδιστή Vic Damone, ενώ στα 28 του χρόνια δούλεψε ως ενορχηστρωτής για την μεγάλη Marlene Dietrich, με την οποία πραγματοποίησε παγκόσμιες περιοδείες και αναγνωρίστηκε ως σπουδαίος μαέστρος και ενορχηστρωτής.
Το 1957 άρχισε η συνεργασία του Bacharach με τον στιχουργό Hal David, η οποία παρήγαγε τις πρώτες τους επιτυχίες, όπως το «The Story of My Life» που τραγούδησε ο Marty Robbins και το «Magic Moments» του Perry Como, δύο τραγούδια που έδειξαν την ικανότητα του διδύμου Bacharach και David να συνθέτουν τραγούδια φτιαγμένα για να γίνουν hits, χωρίς να «ξεπουλάν» τη μουσική τους ταυτότητα και στιλ.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 ο Bacharach «ανακάλυψε» την singer Dionne Warwick για την οποία και έγραψε μερικές από τις πιο μεγάλες επιτυχίες του: «Don't Make Me Over», «Walk On By», «Anyone Who Had a Heart», «Alfie», «I Say a Little Prayer», «I'll Never Fall in Love Again», «Do You Know the Way to San Jose?», «That's What Friends Are For», ο κατάλογος μοιάζει πραγματικά ατελείωτος.
Από εκεί και πέρα, ο αριθμός των συνεργασιών του και των επιτυχιών του είναι τεράστιος, καθώς δούλεψε με «ιερά τέρατα» της μουσικής, από την Aretha Franklin, τον Frank Sinatra, τους Beatles, και την Barbara Streisand, μέχρι τον Tom Jones, τον Stevie Wonder και τον Elvis Costello, ενώ παράλληλα έγραψε μουσική για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση.
Ο Μπάκαρα συνέθεσε τη μουσική για το φιλμ του 1967 «Τζέιμς Μποντ 007: Casino Royale», που περιελάμβανε την επιτυχία “The Look of Love”
Το ενδιαφέρον είναι ότι αν και η μουσική του μπορεί να χαρακτηριστεί ως pop ή easy listening, τα τραγούδια του χαρακτηρίζονται από περίεργες επιλογές ακόρντων, πλούσιες ενορχηστρώσεις, αναφορές στην jazz και την κλασσική μουσική και σχεδόν όλα φέρουν τη «σφραγίδα» της δημιουργικής ευφυίας του, ενώ πρέπει να σημειωθεί ότι τζαζίστες συχνά διασκεύαζαν κομμάτια του, ακριβώς λόγω των πολύπλοκων χαρακτηριστικών τους.