Είδαμε τους Madrugada στο Παναθηναϊκό Στάδιο

The North remembers

Του Δημήτρη Σταματίου

Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού

Σε μια από τις σημαντικότερες εκδηλώσεις του φετινού καλοκαιριού, το βράδυ του Σαββάτου της 24^ης Σεπτεμβρίου, οι Madrugada «άλωσαν» το Καλλιμάρμαρο δίνοντας μια εμβληματική συναυλία μπροστά σε χιλιάδες φανς τους που επί πάνω από δύο ώρες δεν σταμάτησαν να εκφράζουν τη λατρεία τους για το συγκρότημα από το παγωμένο Stokmarknes της βόρειας Νορβηγίας.

Δεν είμαστε καθόλου σίγουροι αν οι Frode Jacobsen (μπάσο), Sivert Høyem (τραγούδι, κιθάρα) και Jon Lauvland Pettersen (ντραμς) φαντάζονταν, πριν από 30 χρόνια, όταν έκαναν τα πρώτα τους βήματα στη μουσική, ότι μια μέρα θα έπαιζαν live σε ένα από τα πλέον ιστορικά στάδια του κόσμου.

Ωστόσο, η μπάντα φάνηκε να το καταδιασκεδάζει και, ταυτόχρονα, να εκπέμπει την ενέργειά της στο άκρως εκδηλωτικό κοινό, το οποίο υποδέχθηκε με το ίδιο πάθος, τόσο τα παλιότερα κομμάτια τους, όσο και τα νέα τραγούδια από τον φετινό, έκτο στούντιο δίσκο τους, «Chimes at Midnight».

Δεν αδικούμε καθόλου το κοινό: η μουσική των Madrugada – που ένας κριτικός έχει χαρακτηρίσει ως «κατάθλιψη σε μαγνητοταινία» - παρά ταύτα έχει μια ενδιαφέρουσα εσωτερική ένταση και ένα «κινηματογραφικό» ύφος και ατμόσφαιρα που εξυψώνει τις μινόρε συγχορδίες των τραγουδιών σε σχεδόν μεταφυσικές σφαίρες. Με απλά λόγια, ποτέ η «κατάθλιψη σε μαγνητοταινία» δεν ακούστηκε πιο ευχάριστη και γοητευτική.

Φυσικά, το live setting δίνει μεγαλύτερη ένταση ακόμα και στα πιο «εσωτερικά» κομμάτια του συγκροτήματος, όπως το «Majesty» και το «Honey Bee», ενώ κάνει τα rave-ups τους πιο ογκώδη και επικά, όπως φάνηκε στην εμβληματική εκτέλεση του «The kids are on High Street», λίγο πριν το κλείσιμο της συναυλίας, όπου ο Høyem επιχείρησε να κάνει και crowd surfing, τον ζόφο του «Blood Shot Adult Commitment» ή το εφιαλτικό «Black Mambo».

Ασφαλώς front-and-center στη συναυλία βρέθηκε ο τραγουδιστής του συγκροτήματος, Sivert Høyem, ο οποίος με την υποβλητική μπάσα φωνή του και τους ποιητικούς του στίχους έμοιαζε να διηγείται «φρακταλικές» ιστορίες αδιέξοδων σχέσεων, «ντυμένες» με μουσική που αντλεί τις ιδέες της από την τεράστια παράδοση της σύγχρονης Americana, αφού πρώτα την περάσει μέσα από… αρκτική τούνδρα.

Τι άλλο ξεχώρισε από τη συναυλία στο Καλλιμάρμαρο; Σίγουρα η εμφάνιση της Νορβηγίδας τραγουδοποιού, Ane Brun, που ερμήνευσε μαζί με το συγκρότημα τη γλυκιά μπαλάντα «Lift Me», καθώς και τη συμμετοχή της 10μελούς χορωδίας Irida Vocal Ensemble της Δήμητρας Καραμπεροπούλου στο σκοτεινό «Stabat Mater» και το τρυφερό, twang-y «Honey Bee».

Ωστόσο, το βασικό στοιχείο είναι ότι είδαμε ένα συγκρότημα που εδώ και τέσσερα χρόνια (οπότε και επανασυνδέθηκε μετά τη διάλυση του το 2008 που ακολούθησε το θάνατο του κιθαρίστα Robert Burås το 2007) δείχνει ζωηρό, εμπνευσμένο και «πεινασμένο» επί σκηνής. Οι Madrugada μπορεί να παραμένουν – όπως είπε και ο Pettersen – οι «dark men of the North», αλλά αυτό μόνο κακό δεν είναι, καθώς «ο Βορράς θυμάται»…