Asaf Avidan: «Θα ήθελα η μουσική μου να θεωρείται ειλικρινής, σύνθετη και ευφυής pop»

Λίγο πριν τη μεγάλη του συναυλία στο Ηρώδειο, ο αγαπημένος μουσικός μίλησε στο loaded

Στις 22 Σεπτεμβρίου, ο Asaf Avidan, ο τραγουδοποιός από το Ισραήλ επιστρέφει στην Αθήνα. Ένα live του είναι πάντα μοναδική εμπειρία για τους θεατές και το Ηρώδειο όπου θα εμφανιστεί για πρώτη φορά είναι για τον ίδιο «όνειρο ζωής».

Προσπαθώντας να «ιχνηλατήσουμε» τις προθέσεις του Asaf Avidan σχετικά με το τι θα παρουσιάσει στο Ηρώδειο – δεδομένου ότι οι καλλιτεχνικές του ανησυχίες συχνά τον οδηγούν σε διαφορετικά μονοπάτια από τα προηγούμενα, το loaded.gr έκανε μια κουβέντα με τον μουσικό με φόντο την Ακρόπολη.

Η συζήτηση δεν περιορίστηκε μόνο στα της μουσικής αλλά όπως θα διαπιστώσετε «απλώθηκε» και σε ζητήματα κουλτούρας, σχέσεων και φιλοσοφίας.

Στους Αφροδίτη Παπακαλού, Δημήτρη Σταματίου

Κατ’ αρχάς περνάς καλά στην Αθήνα;

Έφθασα μόλις χθες, οπότε δεν είχα και πολύ χρόνο. Σε αυτό το ταξίδι δεν έχω χρόνο να πάω σε μουσεία, στα μνημεία, δεν έχω χρόνο για πολλά εκτός του να μιλάω για τον εαυτό μου (χαμόγελο). Αλλά, δεν θα μπορούσα να είμαι πιο χαρούμενος: ο καιρός είναι τέλειος, οι μέρες όμορφες και λατρεύω την Αθήνα. Αλλά, κυρίως, επί ένα χρόνο έκανα sabbatical, μετά είχαμε δυόμιση χρόνια πανδημίας, οπότε όσον αφορά εμένα, την εκδοχή μου ως καλλιτέχνης, αυτό, που μιλάω για αυτό-ανατομή, φιλοσοφία, τέχνη, μέσα από το πρίσμα αυτών των συνεντεύξεων, είναι κάτι που μου έλειψε πολύ. Σας χρησιμοποιώ σαν τους ψυχαναλυτές μου και έτσι είμαι χαρούμενος που είμαι έξω και περιφέρομαι και μιλάω για τα πάντα.

Στο παρελθόν έχεις παίξει ζωντανά στην Αθήνα, πώς ήταν η εμπειρία;

Έχω δώσει δύο συναυλίες στην Αθήνα. Για την πρώτη δεν ξέρει κανείς, γιατί έγινε μπροστά σε καμιά πενηνταριά άτομα σε ένα μπαρ κάπου, προ πολλού. Μετά, γνώρισα την Αγγέλα και μου είπε ότι την επόμενη φορά που θα έλθω, θα κλείσουμε ένα χώρο που χωράει περίπου 1.000 άτομα. Της είπα ότι δεν υπάρχει περίπτωση να κόψω χίλια εισιτήρια στην Αθήνα, είναι τρελό, ωστόσο, μου είπε να το αφήσω επάνω της. Ήρθαμε λοιπόν το 2015 στο πλαίσιο της περιοδείας για το «Gold Shadow» και διαπίστωσα ότι ο κόσμος ήξερε το τραγούδι «The Labyrinth Song», που τότε δεν το ήξερε σχεδόν κανένας, και βρέθηκα μπροστά σε χίλιους ανθρώπους που μου ζητούσαν να το παίξω! Βέβαια, το τραγούδι μιλά για τον μύθο της Αριάδνης, οπότε μπορώ να κατανοήσω τη σχέση του με τους Έλληνες, αλλά το γεγονός ότι οι Αθηναίοι πρόσεξαν τους στίχους και εκτίμησαν κάτι σε αυτό, το ότι δεν περιορίστηκαν να με αντιμετωπίσουν ως τον τύπο που τραγουδάει με την περίεργη φωνή ήταν πραγματικά αναζωογονητικό. Από τότε αισθάνομαι ότι υπάρχει αμοιβαίος σεβασμός μεταξύ εμού και του κοινού της Αθήνας.

Θα έλεγες ότι σε «τραβάει» η Αθήνα και η Ελλάδα;

Έχω επισκεφθεί την Αθήνα πολλές φορές, καθώς στο πανεπιστήμιο ασχολήθηκα πολύ με την ελληνική μυθολογία και τον αρχαίο πολιτισμό και, έτσι, όταν ήλθα εδώ για πρώτη φορά έβαλα τα κλάματα μπροστά στα εκθέματα στα μουσεία.

Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι μάλλον κλισέ να σε ρωτήσουμε πώς αισθάνεσαι που θα παίξεις στο Ηρώδειο…

Υπήρχαν δύο μέρη που αποτελούσαν για μένα όνειρο ζωής να παίξω, για διαφορετικούς λόγους το καθένα: το ένα ήταν η Opéra Garnier στο Παρίσι, όπου έδωσα μια σόλο συναυλία και θεωρώ ότι ήταν το highlight της καριέρας μου. Όμως, όταν γνώρισα την Αγγέλα, της είπα ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο όνειρο για μένα από αυτό (σ.σ. να παίξει στο Ηρώδειο). Θυμάμαι ότι στις αρχές της δεκαετίας του ’90 είχα δει τον Yannis στην Ακρόπολη. Η μουσική δεν μου άρεσε αλλά είπα στον εαυτό μου «τι είναι αυτό το μέρος;». Όταν σπούδαζα στο πανεπιστήμιο και επισκέφθηκα την Ακρόπολη για πρώτη φορά, σκέφτηκα ότι δεν υπάρχει άλλο τέτοιο μέρος στον κόσμο.

Μπορείς να μου πεις για το Albert Hall στην Αγγλία, το Madison Square Garden στη Νέα Υόρκη, η Όπερα του Σίδνεϊ… Τίποτα δεν με τραβάει όσο αυτό το μέρος. Και δεν το λέω μόνο ως μια κορυφαία στιγμή της καριέρας μου. Αν ακούσει κάποιος το «The Labyrinth Song», το «Anagnorisis», το «Earth by the Sea», υπάρχουν τόσες πολλές αναφορές. Στο παρελθόν είχα βγάλει ένα δίσκο, το «Through the Gale», το οποίο ήταν ένας συνδυασμός της «Οδύσσειας» με το «Moby Dick», καθώς μιλούσε για ένα ταξίδι, όπου ο καπετάνιος αναζητά την αθανασία, αλλά τελικά πεθαίνει… Η ζωή μου είναι εμποτισμένη με την αρχαία ελληνική μυθολογία και ιστορία, οπότε το να παίξω στο Ηρώδειο είναι μια πραγματικά μοναδική στιγμή. Φυσικά, είναι ένα ρωμαϊκό θέατρο, αλλά και πάλι…

 

Θα ετοιμάσεις κάτι ξεχωριστό για το Ηρώδειο;

Ξέρετε, είχα αγοράσει λευκές ορτανσίες που τις φύτεψα στο σπίτι μου και όταν άνθισαν ήταν… μπλε. Ρώτησα, λοιπόν, πώς συνέβη αυτό και μου είπαν ότι έχει να κάνει με το έδαφος. Όπως κι εσείς, κι εγώ είμαι μεσογειακός. Στη ζωή μου με ενδιαφέρει να είμαι «παγκόσμιος», να βρω τον πυρήνα του τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος. Στο πλαίσιο αυτό μπορείς να χρησιμοποιήσεις την ψυχολογία, το ασυνείδητο, τα σύμβολα, τα αρχέτυπα. Ή μπορείς να χρησιμοποιήσεις τον Joseph Campbell, την συγκριτική μυθολογία, τα αρχέτυπα των ιστοριών, το ταξίδι του «ήρωα». Με ενδιαφέρει η «παγκοσμιότητά» μας, τι μας συνδέει όλους, ποια είναι τα δομικά μας στοιχεία.

Αλλά, την ίδια στιγμή, «ρουφάω» τα ιχνοστοιχεία από γύρω μου. Είμαι μέρος του δυτικού πολιτισμού, αλλά και μεσογειακός. Οπότε, αυτό το μέρος είναι ειδικό για μένα και θα πρέπει να ετοιμάσω κάτι ειδικό για τη συναυλία μου. Και, ταυτόχρονα, είναι και ένα μεγάλο άλμα για μένα ως καλλιτέχνη, αλλά και για τους Αθηναίους. Την τελευταία φορά έπαιξα εδώ μπροστά σε 1.000 άτομα και τώρα μιλάμε για πόσο; 5.000; Είναι τεράστιο άλμα. Χωρίς ένα επιτυχημένο single στο ραδιόφωνο… Ναι, είμαι καλλιτέχνης, αλλά βουτάω σε «πολύ βαθιά νερά» και εμπιστεύομαι τον κόσμο.

Για κάμποσο καιρό προσπαθώ να κατατάξω κάπου τη μουσική σου…

Καλή τύχη! (γέλια)

…Ναι, και κατέληξα στον όρο «ιδιοσυγκρατική εγκεφαλική pop»…

Μου αρέσει! Κατ’ αρχάς δεν αποφεύγω τον όρο pop, θέλω η μουσική μου να είναι δημοφιλής, είναι σημαντικό μέρος της. Δεν προσπαθώ να δημιουργήσω avant garde «καθαρή» τέχνη. Προσπαθώ να επικοινωνήσω με τους ανθρώπους, μέσα από τα φίλτρα των δικών μου «πρισμάτων». Δεν τους λέμε έτσι σήμερα, αλλά οι Beatles, o Dylan, η Joplin, ήταν pop μουσική στις ημέρες τους. Θα ήθελα η μουσική μου να θεωρείται ειλικρινής, σύνθετη και ευφυής pop, αυτό επιθυμώ.

Δεν ξέρω αν βγαίνει έτσι, αλλά αυτό προσπαθώ να δημιουργήσω: έναν «δούρειο ίππο» που θα τραβά τους ανθρώπους, είτε μέσω της φωνής μου, μέσω της παραγωγής, μέσω της αισθητικής μέσω οτιδήποτε βρίσκουν ενδιαφέρον, και θα τους ρίχνει –βίαια, αλλά και με ασφάλεια- σε ένα ηχητικό τοπίο. Δεν θέλω κάποιος εν τέλει να βλέπει εμένα, εγώ είμαι απλώς ο φορέας. Αν θέλεις μια πιο ακριβή ιδέα του τι θέλω να κάνω, νομίζω ότι ο σαμάνος είναι ο καλύτερος παραλληλισμός: ο άνθρωπος που θα μας οδηγήσει σε αυτό το «ταξίδι του ήρωα», το ταξίδι που ο καθένας μας πρέπει να κάνει για να ανακαλύψει τον εαυτό του, αυτό που είναι πραγματικά, πώς συνδεόμαστε με το σύμπαν, με τους άλλους ανθρώπους, με τον εαυτό μας.

Αυτό με τον σαμάνο μου κάνει αρκετά μυστικιστικό…

Δεν είμαι σαμάνος, αυτό είναι κάτι πολύ μεγάλο για μένα, αλλά πιστεύω ότι το νόημα της καλής τέχνης είναι να είναι επαρκώς ακριβής, ώστε ο καλλιτέχνης να βρει κάτι ειλικρινές για τον ίδιο, αλλά αρκετά αφηρημένη ώστε να μην αφορά αποκλειστικά αυτόν, να είναι ένα τοπίο μέσα στο οποίο να μπορεί να βαδίσει ο καθένας. Εγώ επιλέγω το τοπίο –μια έρημο, μια λίμνη, ένα δάσος-, αλλά αυτό που ο ακροατής θα βρει εκεί πρέπει πάντα να αφορά αυτόν. Ειδάλλως, έχω αποτύχει, αν βρεις εμένα, τότε είναι μπούρδα. Μια από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις μου ήλθε όταν έμαθα ότι το τραγούδι «Chelsea Hotel» του Leonard Cohen ήταν για την Janis Joplin. Τώρα, κάθε φορά που το ακούω, τους φαντάζομαι εκεί και αυτό είναι κάτι που δεν θέλω. Θέλω να είμαι εγώ σε αυτό το ξενοδοχείο.

Οπότε, αυτό που θέλεις είναι να πετύχεις είναι η «αφαίρεση», αλλά όχι τελείως…

Όχι, όχι τελείως, αν είναι τελείως αφηρημένο, τότε δεν είναι τίποτα, είναι απλή αυτοϊκανοποίηση.

 

Θα ήθελες να μας μιλήσεις λίγο για τις επιρροές σου;

Εξαρτάται από τον κάθε δίσκο. Προφανώς υπάρχει ένας «πυρήνας», αλλά στον τελευταίο δίσκο μου το «Anagnorisis», έπρεπε να «σκοτώσω τους γονείς» μου για να βρω μια νέα εκδοχή του εαυτού μου, γιατί, όταν άρχισα να γράφω το δίσκο, ήταν πολύ μεταφορικός, καθώς είχα αναπαλαιώσει μια βίλα (σ.σ. στην Ιταλία) για να τη χρησιμοποιήσω ως στούντιο. Ο επάνω όροφος ήταν το διαμέρισμα και ο κάτω, η «σπηλιά» το στούντιο.

Και κάθε μέρα κατέβαινα από τον πραγματικό κόσμο στη «σπηλιά», στην «μήτρα», αν θέλετε, στον «ναό» και προσπαθούσα να γράψω τραγούδια. Και θεωρούσα ότι ήταν φρικτά, ακούγοντας πολύ γνωστά, σαν πράγματα που εγώ ή άλλοι είχαν γράψει παλιότερα. Ωστόσο, ένοιωθα πολύ διαφορετικός, πώς ήταν δυνατόν να γράφω τα ίδια τραγούδια; Έτσι, εσκεμμένα σταμάτησα να ακούω Dylan, Cohen, Nina Simone, αυτούς τους «τιτάνες» που κρατούσαν όρθιο τον κόσμο της τέχνης μου, και άρχισα να ακούω πράγματα που συνήθως δεν ακούω.

Όπως;

Για παράδειγμα, ο David Bowie πέθανε μέσα σε εκείνο τον χρόνο και αυτό μου έδωσε την αφορμή να βουτήξω στο έργο του και να αντιληφθώ το καλειδοσκόπιο χαρακτήρων και χρωμάτων μέσα από το οποίο ζούσε για δεκαετίες –μια και αναφέρθηκε νωρίτερα η «ιδιοσυγκρατική pop». Λάτρεψα τον χαμαιλεοντικό χαρακτήρα της μουσικής του –αν ακούσεις τους δίσκους μου θα βρεις πολλά μουσικά είδη εκεί- και αποφάσισα να αγκαλιάσω όλους αυτούς τους χαρακτήρες και τις φωνές, αλλά μέσα σε ένα δίσκο.

Άκουσα και σύγχρονη pop, Billie Eilish, Kanye West, Kendrick Lamar, δεν με ενθουσίασαν, αλλά έκλεψα πράγματα και από αυτούς. Στην πραγματικότητα, βέβαια, δεν έκλεψα, καθώς τα όποια στοιχεία «μεταφράστηκαν» σε κάτι τελείως διαφορετικό. Επίσης, στην εφηβεία μου αγαπούσα τη grunge σκηνή του Seattle, αλλά μου άρεσαν και οι Fugees και υπάρχουν στο δίσκο και στοιχεία από αυτούς, υπάρχουν beats που παραπέμπουν σε old school hip-hop. Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα, η Nick Cave, η Amy Winehouse, ο Johnny Cash, μυριάδες πράγματα… Αλλά, δεν ήθελα άλλο ένα τραγούδι του Cohen, ή του Dylan, προσπάθησα ενεργά να βρω κάτι αληθινά νέο, καθώς ήμουν στο όριο να βαρεθώ και κάπου εκεί «πεθαίνει» ένας καλλιτέχνης.

Για να γυρίσω στο αρχικό ερώτημα, οι μουσικές επιρροές μου εξαρτώνται από τη στιγμή που θα με ρωτήσεις. Τώρα, δεν ακούω τίποτα σύγχρονο ή pop, ακούω λαϊκή μουσική από την Ιταλία, τη Γαλλία, την Ισπανία, το Μεξικό, ακόμα και mariachi, έχουν τόση θεατρικότητα που μοιάζουν με θέατρο, σαν να βάζεις μια μάσκα για να πεις μια αλήθεια, σαν να είναι αναγκαία η μάσκα ώστε να πεις κάτι θεμελιωδώς αληθινό για την ανθρώπινη φύση.

Στο δίσκο «Anagnorisis» ηχογράφησες τα πάντα μόνος σου. Γιατί; Δεν σου έλειψε το input ενός συγκροτήματος;

Κατ’ αρχάς να πω ότι είναι πολύ ευχάριστο να βρίσκομαι στη μοναδική χώρα στον κόσμο που όλοι καταλαβαίνουν τι σημαίνει «Anagnorisis» (γέλια). Βέβαια, ο τίτλος αναφέρεται στην αριστοτελική έννοια της αυτογνωσίας, την έξοδο από το άφωτο της αγνωσίας στο φώς της γνώσης. Τώρα, για να απαντήσω, όχι, δεν μου έλειψε το συγκρότημα, μου λείπει μόνο επί σκηνής. Μπορεί για ένα χρόνο να δίνω σόλο συναυλίες, αλλά μετά επιστρέφω στο σχήμα της μπάντας γιατί σε συναυλία λατρεύω να είμαι επί σκηνής με άλλους ανθρώπους, αλλά και κάτω από τη σκηνή, ειδάλλως είναι πολύ μοναχικά.

Πρέπει να πω ότι σπανίως γράφω μουσική με άλλους, γι’ αυτό και δεν έχω και πολλές συνεργασίες. Είναι το δικό μου ταξίδι ανακάλυψης του εαυτού μου και είναι πολύ προσωπικό. Έτσι, όταν αρχίζω να ηχογραφώ, δεν αλλάζει η διαδικασία: φέρνω έναν παραγωγό για να με βοηθήσει, να γίνει ο σαμάνος μου, αλλά ό,τι μπορώ να το κάνω μόνος μου, προτιμώ να το κάνω μόνος μου. Δεν είμαι καλός στα ντραμς, οπότε φέρνω στο στούντιο έναν session ντράμερ, διαφορετικό από δίσκο σε δίσκο, καθώς ο κάθε δίσκος έχει διαφορετικό χρώμα.

Τώρα, ειδικά για τις φωνές, επειδή ο δίσκος θεματικά αφορούσε εμένα και την ανακάλυψη μυριάδων φωνών μέσα μου. Αισθανόμουν ηχογραφώντας το δίσκο ότι πηγαίνω από το μακροσκοπικό στο μικροσκοπικό, μέχρι να βρω το θεμελιώδες. Η στιγμή του «Εύρηκά» μου ήταν όταν διάβασα την «Ποιητική» και τι σήμαινε η λέξη «αναγνώρισις» μέσα από την αποδόμηση της ελληνικής τραγωδίας. Τότε είπα ότι, ναι, αυτή είναι η «αναγνώρισις» μου, η «αποκάλυψή» μου. Ότι ο ένας αληθινός εαυτός είναι νεφελώδης, αλλάζει διαρκώς, είναι πολυπληθής, είναι σαν τη γάτα του Σρέντινγκερ. Και ότι η ίδια η τέχνη είναι ένα ψέμα, καθώς προσπαθεί να βάλει τάξη στο χάος, αλλά ταυτόχρονα και αλήθεια.

Αλλά, ταυτόχρονα συνειδητοποίησα ότι αν βάλεις πολλά ψέματα που όμως κατά κάποιο τρόπο είναι αλήθειες, μπορείς να δημιουργήσεις ένα χάρτη και μέσα από τον αρνητικό χώρο –όπως είναι στο εξώφυλλο του δίσκου- μπορείς να δεις μια σιλουέτα μου. Γι’ αυτό και υπάρχουν όλες αυτές οι φωνές: είναι αληθινές και πρέπει να έχουν φωνή. Οπότε, είχε απόλυτη θεματική λογική να μεταφραστούν όλες αυτές οι φωνές, καθώς ήταν όλες εγώ και ήθελαν να ακουστούν.

Πώς «μεταφέρεται» όμως αυτό συναυλιακά;

Είναι πραγματική ευλογία να προσπαθώ επί σκηνής να δημιουργώ όλους αυτούς τους χαρακτήρες σε πραγματικό χρόνο. Βέβαια, με βοηθά συγκρότημα, αλλά εγώ περνώ από μέσα τους. Είναι σαν σαμανική εμπειρία, σαν να δέχομαι όλα αυτά τα διαφορετικά πνεύματα. Είναι πολύ ενδιαφέρον.

Στην αρχή μίλησες για τα δυόμιση χρόνια της πανδημίας. Πώς πέρασες τα lockdown;

Ντρέπομαι που το λέω, αλλά πέρασα καταπληκτικά. Βέβαια, η ιστορία έχει δύο πτυχές: αρχικά, στα 39 μου έκανα ένα sabbatical μετά από δέκα χρόνια συνεχούς δουλειάς. Είπα στον εαυτό μου ότι θα περάσει κρίση μέσης ηλικίας και δεν ήθελα να την περάσω εν μέσω μιας περιοδείας. Μόλις τελείωσε, άρχισα να δουλεύω το «Anagnorisis» και να ηχογραφώ μέρη του πηγαινοερχόμενος στην Ιταλία, όπου και έμαθα για τον κορωνοϊό.

Μου μέτρησαν τη θερμοκρασία το αεροδρόμιο, είπα «αυτό είναι παράξενο» και τελικά δεν μπορούσα να επιστρέψω στο Τελ Αβίβ για μήνες. Ωστόσο, αποφάσισα ότι δεν θα παρατήσω τον δίσκο. Τότε άρχισε να ακούγεται πολύ το Zoom. Ο παραγωγός μου αγόρασε ένα μηχάνημα σαν κάρτα ήχου που είχε απειροελάχιστη καθυστέρηση, οπότε ηχογραφούσα κάτι, του το έστελνα, το μίξαρε, μου το έστελνε πίσω, το ακούγαμε και μπορούσαμε να δουλέψουμε κατ’ αυτό τον «έξυπνο» τρόπο.

Μάλιστα, έβγαλα γρήγορα το κομμάτι «Earth Odyssey» το οποίο μιλά για το πόσο εύθραυστη μπορεί να είναι η ύπαρξη, αλλά και πώς φτιάχνουμε έναν ύμνο αξιοπρέπειας μέσα από αυτό, καθώς συνειδητοποίησα ότι όλοι αισθανόμασταν κάπως έτσι. Είδα τους ανθρώπους στην Ιταλία να τραγουδούν στα μπαλκόνια και ένοιωθα ότι με το τραγούδι αυτό ήμουν κι εγώ σε ένα μπαλκόνι. Ο δίσκος παραμένει πολύ… εγωιστικός, αλλά νομίζω ότι όσο πιο εσωστρεφής γίνομαι τόσο πιο «παγκόσμια» γίνεται η μουσική μου. Όλο αυτό συνέβη στη διάρκεια των lockdown και ήταν ενδιαφέρον.

ΟΚ, δημιουργικά το lockdown λειτούργησε θετικά για σένα. Αλλά στον άνθρωπο Asaf πώς επέδρασε;

Σε προσωπικό επίπεδο, από την άλλη, αποφάσισα να κάνω μια στροφή στη ζωή μου, μετά από μια πολυερωτική σχέση, που περιέγραψα στον προηγούμενο δίσκο μου, το «The Study on Falling». Στο τέλος αυτής της σχέσης υιοθέτησα ένα σκύλο-λύκο, ο οποίος παρά τρίχα να με σκοτώσει. Αυτό ήταν ένα περιστατικό που με τάραξε. Εκείνη την περίοδο γνώρισα την σύντροφό μου, που ήταν όλα όσα δεν γνώριζα πριν: ηρεμία, γαλήνη, σταθερότητα. Ήμασταν μαζί στο lockdown και ήμασταν στην ύπαιθρο, όχι κλεισμένοι σε ένα διαμέρισμα, οπότε –και νοιώθω φρικτά που το λέω- ήμουν από τους τυχερούς και νοιώθω ενοχές γι’ αυτό, αλλά και τυχερός.

Υπήρξαν στιγμές που ήθελα να γκρεμίσω τους τοίχους και να γυρίσω στη ζωή μου πριν την πανδημία, αλλά σε σύγκριση με τα προβλήματα άλλων ανθρώπων μοιάζει αστείο. Που, εν πολλοίς δεν είναι καθώς κάνω περιοδεία μετά από τρία χρόνια. Η μουσική βιομηχανία χτυπήθηκε πολύ και ακόμα προσπαθεί να συνέλθει. Και στο ορατό μέλλον θα βιώνουμε τις συνέπειες, μπαίνουμε σε δύσκολους καιρούς οικονομικά, και η ζωή μου εξαρτάται από αυτό. Πάντως, το ξαναλέω, αισθάνομαι τυχερός. Φοβισμένος, αλλά χαρούμενος που ολόκληρη η κοινωνία έκανε ενδοσκόπηση, κάτι που κάνω σε όλη μου τη ζωή. Νομίζω ότι η πανδημία θα είναι μια σημαντική πέτρα στο μονοπάτι μας.

Κλείνοντας την κουβέντα μας, ποιο μήνυμα θα ήθελες να στείλεις στους Έλληνες fans σου;

Σας ευχαριστώ, ειλικρινά. Σας ευχαριστώ που πάντα με εκπλήσσετε ευχάριστα. Σημαίνει πάρα πολλά για μένα. Έχω πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση και κάθε φορά που έχω απόδειξη ότι κάτι που κάνω αρέσει είναι πραγματικά αέρας στα πανιά μου. Οπότε, ξανά, σας ευχαριστώ από βάθους καρδίας.

Λεπτομέρεις για τη συναυλία του Asaf Avidan ΕΔΩ