Δείξαμε τον απαραίτητο σεβασμό σε μία αληθινή επαναστάτρια, προσκυνήσαμε την Patti Smith

Σάββατο βράδυ κι ένα ολόκληρο Ηρώδειο κατέθεσε τα διαπιστευτήριά του σε μία από τις πιο αυθεντικές περσόνες του ροκ.

 

Του Δημήτρη Κανελλόπουλου
Φωτό: Τάσος Παπαϊωάννου

Το θέατρο τελικά γέμισε και, όπως έδειξε, ευχαριστήθηκε φουλ τη συναυλία. Μία συναυλία κατά κάποιο τρόπο οικογενειακή αφού στην κιθάρα βρισκόταν ο γιος της Patti και στα πλήκτρα η κόρη της. Χάνει σε παίξιμο, κερδίζει σε αγάπη...

Η ίδια, 75 χρονών πλέον, κάπως πιο εύθραυστη, αλλά με τον ίδιο δυναμισμό. Και αυτό φάνηκε από το πρώτο-πρώτο κομμάτι της, το «Dancing Barefoot», με το οποίο ξεκίνησε το live στις 9 και 10.

Ανάμικτο το κοινό, κοινό του Φεστιβάλ Αθηνών θα έλεγα, με τα αρνητικά του και τα θετικά του ταυτόχρονα. Ολοι πάντως να υποκλίνονται στην σπουδαία Patti Smith που έπαιξε για μιάμιση ώρα. Με δικά της κομμάτια και κάποιες διασκευές, όπως σε Bob Dylan και Led Zeppelin (βάζοντας τα γυαλιά της για να διαβάζει τους στίχους του Since I've Been Loving You). H ίδια έδειχνε να το απολαμβάνει 100%, δεν σταματούσε να μιλάει και να ευχαριστεί το κοινό. Και όταν κάποιος της φώναξε, μέσα στη σιωπή, ότι την αγαπάει αυτή του ζήτησε να της στείλει τη φωτογραφία του.

Εννοείται πως απήγγειλε, όπως κάνει πάντα, κι ένα ποίημα του Allen Ginsberg. Του παλιού προσωπικού φίλου της Allen Ginsberg, όπως είπε. Πώς είναι άραγε να είχες φίλο τον Allen Ginsberg; Εννοείται πως μίλησε για ελευθερία και για τις αμβλώσεις στην Αμερική. 

Και όταν στο «Because the Night» άρχισε να βρέχει ελαφρά, η συναυλία μετατράπηκε σε γιορτή. Πέταξε και η ίδια η Patti το σακάκι της και καταλαβαίνετε τι έγινε. Όλοι όρθιοι πλέον. Έκλεισε με το «Gloria» και, ποιο άλλο, το «People Have the Power» που το τραγουδούσε μαζί με όλο το Ηρώδειο. Το βίντεο αψευδής μάρτυρας.

Νομίζω το χαρήκαμε όλοι. Κι εμείς και αυτή. Είναι συγκινητικό να βλέπεις την Patti Smith ολοζώντανη μπροστά σου. Είναι πολύ σημαντικό. Δεν ξέρεις αν θα έχεις ξανά την ευκαιρία.