Είμαστε έτοιμοι να υποκλιθούμε στην Patti Smith

Απόψε στο Ηρώδειο θα δούμε μια σπουδαία μορφή του ροκ.

Του Δημήτρη Κανελλόπουλου

Μπορεί να είναι πλέον 75 ετών, αλλά παραμένει ακμαία και επαναστάτρια όπως τότε που ξεκινούσε στη Νέα Υόρκη, στη δεκαετία του 1970. Το καλό είναι που έχει ετοιμάσει κι ένα πρόγραμμα-ανθολογία, δεν θα έρθει να παίξει τίποτε παράξενα και άγνωστα κομμάτια, αλλά αυτά ακριβώς που θέλεις να ακούσεις για να την ευχαριστηθείς και να τη γιορτάσεις.

Σας δίνω το setlist της συναυλίας της στις 20 Ιουνίου στην Ισπανία. Τα ίδια θα παίξει πάνω-κάτω κι εδώ. Ξεκινάει με το «Redondo Beach» και το «Grateful», για να διασκευάσει αμέσως μετά Bob Dylan, το «The Wicked Messenger». Ακολουθεί η μεγάλη της επιτυχία «Dancing Barefoot» και το ποίημα του Allen Ginsberg «Footnote to Howl». Μετά έχουμε τρία κομμάτια δικά της: «Don’t Say Nothing», «Free Money» (προβλέπεται χαμός εδώ με το «Free Money») και «Beneath the Southern Cross». Συνεχίζει με δύο διασκευές, το «Helter Skelter» των Beatles και το «I Wanna Be Your Dog» των The Stooges. Ω, ρε φίλε! Ακολουθεί το «Nine» και μία ακόμα διασκευή στον Dylan με το «One Too Many Mornings». Τα τέσσερα τελευταία κομμάτια θα σηκώσουν το θέατρο στον αέρα: «Because the Night» πρώτο, «Pissing in a River» μετά και, για το φινάλε, τα καταιγιστικά «Gloria» και «People Have the Power».

Ελάτε, πείτε μου, δεν θέλετε κι εσείς να πάτε να τη δείτε και να την ακούσετε; Να σηκώνει ψηλά τη γροθιά της και να τραγουδά: «Ακούστε / πιστεύω ότι όλα όσα ονειρευόμαστε / μπορούν να πραγματοποιηθούν αν είμαστε ενωμένοι / μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο / μπορούμε να φέρουμε επανάσταση στη Γη / έχουμε τη δύναμη / οι άνθρωποι έχουν τη δύναμη / ο λαός έχει τη δύναμη / τη δύναμη να ονειρεύεσαι / να κυβερνάς».

Η Patti Smith στο Ηρώδειο - πληροφορίες

Εχει έρθει κάμποσες φορές στην Ελλάδα η Patti Smith, αυτή η ιέρεια της μουσικής αλλά και της ποίησης. Γιατί στην αρχή, τέλη δεκαετίας του 1960 και αρχή των seventies, η Patti έγραφε ποιήματα και κυκλοφορούσε ποιητικές συλλογές. Κι εκεί έκανε την επανάσταση, στη Νέα Υόρκη πάντα.

Σε κάποια από τις δημόσιες αναγνώσεις των ποιημάτων της πρόσθεσε και ζωντανή μουσική. Δεν είχε ξαναγίνει. Κι έτσι συνέδεσε απευθείας την ποίηση με τη μουσική με μια αντίστροφη φορά, αρχίζοντας πια να κυκλοφορεί δίσκους. Δίσκους εμβληματικούς, όπως το αξεπέραστο «Horses» (1975), το πιο πειραματικό «Radio Ethiopia» (1976), το πολύ επιτυχημένο «Easter» (1978) και, τέλος, το «Wave» (1979). Μετά αποσύρθηκε λίγο από τη μουσική (γάμος κ.λπ.), για να επανέλθει στη δισκογραφία με το «Dream of Life» (1988) – στο άλμπουμ αυτό υπάρχει το «People Have the Power». Και πολύ αργότερα και το «Peace and Noise» (1997). Εβγαλε και κάποια ακόμα άλμπουμ, πιο μετά. Αξιοπρεπή.

Προσωπικά, λόγω ηλικίας, τη γνώρισα πολύ αργότερα και γρήγορα έγινε η αγαπημένη μου τραγουδίστρια. Αλλά πιτσιρικάς δεν πίστευα ποτέ ότι θα την έβλεπα ζωντανά, μια και είχε αποσυρθεί από τα live.

Ωσπου τέλη δεκαετίας του 1990, ανακοινώνει την επιστροφή της στην ενεργό δράση. Και αν δεν κάνω λάθος με τις ημερομηνίες, το 1999 έρχεται στην Ελλάδα για δύο συναυλίες, μία στη Θεσσαλονίκη στον «Μύλο» και μία στην Αθήνα, στo Rockwave Festival στον Αγιο Κοσμά. Εννοείται πως πήγα και στις δύο. Και είδα δύο διαφορετικές Patti, στο μικρό κλαμπ ήταν πιο εσωστρεφής, στο φεστιβάλ εμφανίστηκε ως μια επαναστάτρια που τα σάρωσε όλα.

Το Ηρώδειο είναι κάτι το ενδιάμεσο, είναι επιβλητικό και ωραίο αλλά δεν έχει την ελευθερία ενός φεστιβάλ. Εχω την αίσθηση πως θα φέρει το φεστιβάλ από μόνη της μέσα στο Ωδείο.