«Όχι λοιπόν, σε κάθε γυναικοκτόνο φασίστα!»

Ο Χρήστος Μπότσης διηγείται στο loaded την ιστορία της «Ανδρονίκης»

«Η Ιστορία της Ανδρονίκης, αν και έχει παραλλαγές από τόπο σε τόπο, είχε ένα κοινό στοιχείο. "Παραστράτησε". Αγνοώντας επιδεικτικά την "ηθική" της εποχής της, η Ανδρονίκη πηγαίνει σ 'ένα καφενείο, φλερτάρει και καπνίζει ναργιλέ. Δύο φίλοι του αδερφού της, του το μεταφέρουν κι εκείνος, την δολοφονεί.

Όταν πρωτάκουσα αυτό το τραγούδι, συγκινήθηκα και θύμωσα μαζί. Το συνέδεσα με όλες τις σημερινές γυναικοκτονίες. Με τους γυναικοκτόνους που σκοτώνουν σήμερα με τις ίδιες προφάσεις. Με την πατριαρχεία που κυριαρχεί συνειδητά και υποσυνείδητα μέχρι σήμερα.

Ο Νίκος Μερτζάνος πλαισιώνει το δημοτικό αυτό τραγούδι με έναν τεράστιο σεβασμό στην ενορχήστρωση του. Για μένα η τέχνη δεν είναι μόνο μια μορφή έκφρασης. Είναι κι ένας τρόπος να καταγγέλλεις το άδικο, την ασχήμια και την βαθιά φασίζουσα- ρατσιστική συμπεριφορά κάποιου. Κι είναι πολλοί δυστυχώς ακόμη.

Έχουμε δρόμο αρκετό μέχρι να αντιμετωπιστεί στη ρίζα του το πρόβλημα.

Στο δημοτικό αυτό τραγούδι, θα παρατηρήσει κανείς πως δεν απονέμεται δικαιοσύνη. Οι θύτες εξουσιάζουν απέναντι στο θύμα. Κι αυτό είναι το πιο βαθύ. Η εξουσία. Το ανήκειν. Η πατριαρχική αντίληψη ότι πρέπει να ανήκεις σε κάποιον. Γεννιέσαι και στο διδάσκουν οι ίδιοι οι γονείς πρώτα, στο σχολείο έπειτα, στο σύζυγο σου αργότερα και στο "αφεντικό" σου στο τέλος. Κι αν ξυπνήσεις κάποια στιγμή, λες γιατί;

Η απάντηση είναι γιατί έτσι θέλουν.

Και με τα θέλω τους σου στερούν το δικαίωμα στην ελευθερία, στην ισότητα, στην αγάπη, στην αλληλεγγύη, στην αδελφοσύνη.

Πιστεύω πως θα το αλλάξουμε. Και η αλλαγή έρχεται πρώτα σε προσωπικό κι έπειτα σε συλλογικό επίπεδο.

Για τις Ανδρονίκες που δολοφονήθηκαν, για τις γυναίκες πρωτίστως αλλά και τους άνδρες που κακοποιούνται καθημερινά.

Που συνήθισαν στη βία.

Όχι λοιπόν, σε κάθε γυναικοκτόνο φασίστα!

Αυτή είναι η θέση της δικής μου Ανδρονίκης».