«Έχω ανάγκη να χειροκροτώ τους χαρούμενους ανθρώπους»

Ο Οδυσσέας Ιωάννου μιλάει στο Loaded.gr για τη μουσική παράσταση «Κοινή ησυχία».

Ξεκίνησε πολύ δυναμικά η παράσταση των Οδυσσέα Ιωάννου και Βασίλη Παπακωνσταντίνου «Κοινή ησυχία» σε σκηνοθεσία της Ελένης Ράντου. Εκανε απανωτά sold out, αλλά διακόπηκε. Ο λόγος; Η πρώτη φάση της πανδημίας, στον τόσο μακρινό πια Φεβρουάριο του 2020. Η παράσταση επανήλθε, κάνοντας πρεμιέρα την προηγούμενη Πέμπτη, στον ίδιο χώρο, το θέατρο «Διάνα». Αυτή τη φορά συνοδοιπόροι τους είναι και οι ηθοποιοί Σοφία Πανάγου και Δημήτρης Καπετανάκος. Είναι η πρώτη θεατρική συνάντηση του Βασίλη με την Ελένη Ράντου, η οποία υπογράφει την πρώτη της σκηνοθεσία στο θέατρο.

To Loaded.gr λίγο πριν παρακολουθήσει την παράσταση ζήτησε από τον Οδυσσέα Ιωάννου να μας λύσει κάποιες... απορίες μας.

Πόσο πιο εύκολη είναι η δουλειά ενός κειμενογράφου-σεναριογράφου όταν συνεργάζεται με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου;
Με τον Βασίλη κλείνουμε πια είκοσι έξι χρόνια που συνεργαζόμαστε. Βρισκόμαστε με κλειστά μάτια. Είναι πολύ εύκολος άνθρωπος και ελάχιστες είναι οι φορές που είχαμε άλλη αντίληψη για τα πράγματα που κάναμε μαζί.

Και με τον Παντελή Βούλγαρη;
Ο Παντελής, πέρα από ένας σπουδαίος καλλιτέχνης είναι κι ένας απίστευτα τρυφερός άνθρωπος. Πάντα χαμογελαστός και θετικός, έχει έναν υπέροχο, φυσικό τρόπο να μικραίνει τις αποστάσεις με τους ανθρώπους γύρω του, να τους κάνει να νιώθουν ισότιμοι ακόμη κι αν είναι στα ξεκινήματά τους.

Και με την Ελένη Ράντου;
Η Ελένη -που υπογράφει την πρώτη της σκηνοθεσία στο θέατρο- ξέρει πολύ θέατρο. Αυτή η παράσταση μπορεί να είναι γραμμένη από εμένα αλλά η μισή της ανήκει. Τρυφερή αλλά σε στιγμές ιδιαίτερα εκρηκτική. Το αποτέλεσμα συνήθως την δικαιώνει.

Πώς την... παλεύεις πάνω στη σκηνή; Δεν δείχνεις άνθρωπος που του αρέσει να εκτίθεται...
Εννοείται δεν είμαι άνθρωπος που του αρέσει να εκτίθεται το πρόσωπό του, γιατί έτσι κι αλλιώς η δουλειά μου τόσα χρόνια, στην στιχουργική, στα κείμενα αλλά και στο ραδιόφωνο είναι μία διαρκής έκθεση. Δεν είναι το καλύτερό μου η σκηνή αλλά αισθάνομαι πολύ άνετα με την συγκεκριμένη ομάδα. Εξάλλου έπειτα από 270 παραστάσεις με το «9:05» αισθάνομαι σαν να το έκανα από πάντα παρά το γεγονός πως δεν αισθάνομαι απόλυτα ελεύθερος στην σκηνή, και η ελευθερία για εμένα ήταν πάντα το ζητούμενο σε οτιδήποτε έκανα.

Ποιους θα έπρεπε πραγματικά να χειροκροτούμε κάθε βράδυ από τα μπαλκόνια μας;
Προσωπικά έχω ανάγκη να χειροκροτώ τους χαρούμενους ανθρώπους. Εκείνους που δεν κλείνουν τα μάτια σε ό,τι συμβαίνει αλλά δεν μένουν σε μια στείρα άρνηση. Δημιουργούν, νοιάζονται, φροντίζουν τους ανθρώπους τους, χαμογελάνε. 

Πληροφορίες για την παράσταση ΕΔΩ